Why Munich?

Munich? Why would you go to Munich Eric? There’s a lot of strange people there. Yep, I know, I fit right in. The food’s no good and the servings are small in Munich they said. Yeah right! And they said the beers are no good, silly fuckers. Munich was great, good friends, good food and a few beers, I have no complaints. Thank you dear friends for showing us a good time.

Advertentie

Weekendje kamperen, echt waar! Kamperen!!

Jazeker, kamperen, je leest het goed, het weekend stond in het teken van kamperen! Normaal parkeren we ons busje netjes voor een hotel maar dit keer is het voor de echie kamperen. Samen met Ron & Ria en Marchel & Mariëlle zijn we op mini camping Hommelhof in Susteren gaan staan, voor ons om de hoek maar voor de rest toch alweer een stukje uit de buurt, zij kwamen uit Purmerend en Gouda. Gina moest natuurlijk weer anders dan anderen zijn en had de Pipowagen gereserveerd, slapen in de camper is toch nog een brug te ver.

In het kort: het was een geweldig weekend. Ik heb weinig toe te voegen aan het verhaal van Mariëlle, ze maait het gras zo voor mijn voeten weg. Wel makkelijk, minder werk voor mij, hahaha. Even warm houden, misschien gaan ze op langere vakanties ook mee, dan hoef ik ook minder te schrijven, woeha!

Quote:

Weekend in Limburg op het smalste stukje van Nederland. We kregen een prachtige plek voor ons zelf op de camping ongeveer een voetbalveld. Prachtig voor de honden om eens lekker te ravotten en dat hebben ze ook zeker gedaan “Ninja samen met zijn zus Lana”. Ninja zijn bovenhoektanden zijn daarmee ook gelijk verwijderd. S’morgens net wakker en Gina had al voor verse heerlijke broodjes gezorgd die ze even in Duitsland was wezen halen, daarna moest Eric lesgeven op de hondenschool in België en mochten Ria en ik met de pups meedoen voor spek en bonen. Altijd leerzaam in vreemde omgeving met verschillende hondjes. Was ook erg trots op Ninja dat hij zo goed apporteerde “keurig terug brengen en in je hand leggen. In de avond uit eten in Duitsland (Eric weet natuurlijk precies waar je heerlijk kunt eten) en het was verrukkelijk. De honden hadden we geparkeerd in het veld voor het terras. Terug op de camping wat alcohol (heeft Eric ook weer een goedkoop adresje voor) en kampvuurtje aangestoken. Zondag een warme rustige dag met ook weer verse broodjes bij het onbijt. Voor Eros al gauw te warm dus besloten om samen met Gina de honden even illegaal op een groot bungalowpark aan de overkant in de recreatieplas te laten plonsen. Borden verboden voor honden niet gezien “stonden die er dan”. S’avonds de barbecue aangestoken dat mag toch niet ontbreken op de camping. Tijdens het kampvuurtje de laatste avond rond elfen hoor ik een riem langs een tentbuis glijden, toch maar even kijken. Lana die een gaatje in de tent heeft gevonden heeft denk ik haar broertje Ninja gevraagd om te komen spelen want ik trof twee puppen die lagen te rollebollen. Ninja toch over het hek geklommen !!! Het was een heerlijk weekend die we zeker gaan herhalen. Bedankt Gina& Eric en Ron & Ria voor het super gezellige weekend !!!

Unquote

Kreta 2014

De plaatjes staan hier: KLIK

Dag 0, zaterdag 7 september

Zo, het is vakantietijd en je weet wat dat betekent hè, Brauns moet tussendoor tijd vrijmaken om het verloop van de dag(en) te documenteren. En zo geschiede. Er zijn nog maar weinig vakanties geweest waar ik zo reikhalzend naar heb uitgekeken als deze. De gebeurtenissen van de afgelopen weken hebben de accu helemaal leeg getrokken en het is hoog tijd om een paar dagen af te schakelen. Op naar Kreta, nou ja, dat hadden we al een poosje geboekt staan hoor, het was even dubben of we weer de Alpen over zouden trekken naar ons geliefde Kroatië maar na wat heen en weer discussiëren besloten we om een vliegvakantie ervan te maken, weer 3000km met onze bus door de bergen hadden we eigenlijk geen zin in. Ik zeg boek maar een weekje Mallorca of zo, lekker dichtbij, een paar uurtjes vliegen en je bent er. Is goed zegt Gina, een half uurtje later komt de bevestiging al, we gaan naar Kreta. Ook goed, net zo lekker. En ook nog geboekt vanaf Maastricht, lekker gemakkelijk en dichtbij.

En dus staan we aan de vooravond van een welverdiende vakantie. Aan het einde van de middag de boys naar hun meest favoriete speeltuin gebracht, ze voelen zich er toch zo thuis, we zijn blij dat we deze plek gevonden hebben. Ze spurten gelijk van dus naar achteren toe naar de speelweides en daar zijn ze de hele dag niet meer weg te slaan. Gelukkig kunnen ze het allebei goed vinden met andere honden, Leike is gewoon zijn hele leven al happy en Harieke, och, die rent er gewoon achteraan, snapt niks van de wereld en speelt lekker mee.

De avond gebruikten we om al een beetje in een Mediterrane sfeer te komen door een hapje te eten, een drankje te drinken en ouders en schoonouders even gedag te zeggen om daarna nog een uurtje in ons tuinkamertje door te brengen. Zonder de honden, dat was toch wel even wennen hoor, normaal ligt er altijd zo’n bolletje haren aan je voeten.

Dag1, zondag

Onwennig hoor, nog de hele dag te hebben voordat het vliegtuig vertrekt, normaal vertrekken we voor de middag al over de plas. Enfin, ’s ochtends de koffers maar weer eens van de zolder getrokken en klaar gelegd, wat spulletjes verzameld en erin gegooid, onze snorkelspulletjes opgeduikeld en voor de zekerheid ook maar ingepakt. Rond een uur of 3 zijn we richting de luchthaven vertrokken, de kleine grijze donderbus hebben we tussen al die andere auto’s van vakantiegangers verstopt, met dien verstande dat wij een licht voordeel hebben, gniffel gniffel. Ingecheckt bij de juffrouw aan de balie, door de security en……………………….zitten dan maar, het wachten is weer begonnen. Een kwartiertje of later mochten we naar buiten toe, nee, geen slurf, gewoon over het platform lopen, gelukkig was het droog. En als je al bijna 30 jaar met tussenpozen op de luchthaven rondloopt dan kennen ze je natuurlijk, de mannen van de luchthaven die de kisten afhandelen staken een hand op ter begroeting en Eric Machiels liet heel even zijn sirene horen om goeiedag te zeggen. Hij kwam ook nog even een handje geven en een fijne vakantie wensen toen ik nog onderaan de trap stond; ineens begon het vliegtuig heen en weer te schudden, er waren rellen uitgebroken aan boord! Het beste Eric, ik ga eens kijken wat er aan de hand is. Oef, dat had ik beter niet kunnen doen, direct vooraan in het vliegtuig was oorlog uitgebroken! Een ouder koppel had zich op rijtje 2 genesteld en zei tegen Gina gezegd dat ze er maar lekker bij moest komen zitten. Wisten die mensen veel welke toorn ze over zich af geroepen hadden! Gina had 2 van de 3 plaatsen voor ons geboekt, eerste rij, niemand voor je én extra beenruimte, en nog wel tegen een meerprijs van € 7,50 per persoon, een lacher natuurlijk tegenover wat we normaal betalen voor wat extra ruimte op onze doorgaans ‘iets’ langere vluchten. En dan komen er 2 proleten die menen dat ze die plek zomaar in kunnen pikken. Als je Gina een beetje kent weet je wat het gevolg is………………… opzouten naar achteren toe, gvd, wie denk je wel wie je bent……………….en zo geschiede……………….de mensen hadden zgn ‘niet gezien’ dat ze in rij 20 zaten, nou dat probleem was gauw opgelost, haha.

Cruise 2014 – het vervolg

Zo beste mensen, hier dan ‘the rest of the story’:

En de plaatjes staan hier:

Dag 3, de boot

Opstaan, opstaan!! We moeten terug naar het vliegveld! Huh? Oh ja, Fordje inleveren en de haal- en brengservice naar de haven zien te vinden. Alles maar weer ingepakt en verkast. Auto weggebracht, bus gevonden, gezellig, we zaten er met z’n vieren in. Op naar Ft. Lauderdale naar de cruiseship haven, daar lagen ze dan, 2 Holland America’s, een Celebrity en een Princess, allemaal omgeven door een krioelende mensenmassa. De koffers verdwenen uit de bus op een stapel, die komen vanzelf uiteindelijk in je hut terecht. Volgende stap: aanschuiven als gedwee vee, lekker in de rij staan voor security en daarna voor de incheck. Dat ging eigenlijk allemaal vrij rap, rapper dan verwacht eigenlijk als we zo om ons heen keken was er weer een bijzonder sterke opkomst van senioren, rolstoelen, rollators, krukken, zuurstofflessenkarretjes, hoorapparaten, ja er is zelfs een mevrouw met een hulphond aan boord, je wordt er op dat moment niet vrolijk van en gaat in de rij op zoek naar mensen van je eigen leeftijd en jonger. Volgende keer toch misschien weer een party cruiseboot boeken, dit is echt ouwelullentransport. We spotten een jonger stelletje in de rij en hadden gelijk medelijden, haha, kinders, weten jullie waar je aan begonnen bent? Na onze handbagage in de hut gedumpt te hebben begon het ‘verken uw schip’ rondje. Trapje op trapje af, lift in lift uit, omhoog en omlaag tot we in het restaurant belandden, ok, goed plan, lunch! En dan begint het kiezen weer, wat zullen we eten? Er is dus gewoon alles, geeft niet waar je trek in hebt, het staat wel ergens in vitrine. Zal er nog wel wat plaatjes van schieten, op dat moment wilde natuurlijk iedereen hetzelfde en kon je niks van het eten zien. Na de lunch maar even begonnen met uitbuiken op het dek, lekker in het zonnetje, de temperatuur was vandaag alweer richting de 30 graden geschoten, tijd om te genieten dus. Rond 15 uur was er de verplichte veiligheidsoefening, alle ballen verzamelen bij je reddingsbootje. Enfin, tegen 15.30 uur was iedereen uiteindelijk bij elkaar gestommeld, een mevrouw had het al te kwaad met de zenuwen en kreeg een wegtrekker dus de ehbo moest eraan te pas komen met vlugzout, tjonge tjonge wat een drama om niks. Na de oefening werd iedereen weer vrijgesteld en werd het ‘trossen los’ voorbereid. Je moet er niet aan denken mocht je echt moeten evacueren dan heb je al natte poten en hoeft de sloep niet eens meer uit de davits gezet te worden, tegen de tijd dat iedereen er is zijn we al bijna gezonken, hahaha. Niet aan denken maar.

Rond 16 uur was het zover, de kade bewoog en we waren op pad! Next stop St. Thomas, US Virgin Islands. Ergens op het bovendeck had Gina afgesproken met andere leden van Cruise Critic, een forum van….je raadt het al: mensen die kritiek hebben, de naam zegt het al. Je moet eerlijkheidshalve zeggen dat het zowel voor positieve als negatieve kritiek zou moeten zijn maar je ruikt het al mijlenver aankomen, de meesten hebben gewoon iets te zeiken. Morgenochtend een officiële bijeenkomst van alle leden van Cruise Critic aan boord, ben benieuwd. Professionele cruisers, mensen die al 20 jaar of meer dit soort tripjes maken, met bijbehorende leeftijd natuurlijk. Is dat mijn toekomst? Dan is dit mijn laatste cruise, dat kan ik je verzekeren.

Op naar happy hour, laat die Hollandse kapitein maar de boot de goeie richting uit sturen, doe mij maar een Captain & coke, waarom afwijken van een goede traditie. Oh en Edje, ik heb 2 ooglapjes gescoord, voor als je weer meedoet, hahaha!! Nu nog een paar piratenmutsen en we kunnen! Voor Gina de cocktail van de dag genaamd Miami Vice, en nog een en nog een, hik, jong toch, dae boot bewaeg op en aaf. Het diner was vandaag op uitnodiging in een van de ‘normale’ restaurants (een Italiaan nota bene), dat betekent dan je niet langs het buffet hoeft maar je gewoon netjes aan tafel bediend wordt. Voor Gina de osso buco, voor Braunie een stukje vis op een bedje van exotische prak wat eruit zag als puree maar heel anders smaakte, heerlijk, ook voor- en nagerecht waren heerlijk, goeie keus! Een lekker kopje koffie verder en we waren weer langzaam klaar met de wereld. Ok, nog één afzakkertje dan. Onze hut, sorry, state room is, anders dan op b.v. de nachtboot vanuit IJmuiden ruim van opzet met een ruim zitgedeelte, een grote badkamer, genoeg kastruimte en goede bedden. Maar ja, als je daar veel gaat zitten op zo’n reis ben je een stumper, buiten gebeurt het allemaal, boete is ut te doon! Truste wereld, wij laten ons zachtjes in slaap wiegen door de deining, tot morgen. (792)

Dag 4, op zee

Mient Hamstra, klikspaan! Maar ja, jij kunt het weten, jij was al met deze schuit op pad. Natuurlijk is er aan boord wifi, maar dat wilden we stil houden om de mensen te verrassen! Ik wil nog even inhaken op dat wifi gebeuren: 32 jaar geleden omstreeks dezelfde periode zat ik op dezelfde route, onderweg naar St. Thomas, alleen onder regie van Hare Majesteit op een schip van vergelijkbare grootte maar met iets minder personeel, sterker nog, ik hoorde bij het personeel, zo’n 200 man en voor de eerste keer in de geschiedenis van de Nederlandse marine vrouw sterk op de een 3 maanden durende eskaderreis naar de West en de Amerikaanse oostkust. En van een cruise was geen sprake, de eerste week voeren we door zulk zwaar weer dat je eten binnen houden een hele uitdaging was, uiteindelijk na een hele grootverpakking droge crackers ging het langzaam beter. De HRMS Zuiderkruis vertrok vanuit Den Helder via het Nauw van Calais en de Azoren, waar we nog onderdeel waren van een reddingsoperatie naar het Caraibisch gebied met St. Thomas als eerste stop, net als de MS Noordam op deze reis. 32 jaar geleden ging de reis verder naar Curacao, Ft. Lauderdale, Norfolk (2x), New York, Philadelphia en Halifax alvorens weer richting Den Helder te stomen. In New York mocht ik nog erehaag staan voor Hare Majesteit en prins Claus, indertijd nog niet zolang gekroond en op staatsbezoek, de Zuiderkruis organiseerde een feestje voor de expats, natuurlijk met kaasblokjes, bitterballen en nog wat typisch Hollandse versnaperingen.

Als je in de zon wilde zitten deed je dat niet aan het zwembad of in je eigen cabana, nee, je zocht een plekje op het helidek of ergens anders, trok je werkkleren uit en ging in de zon zitten, gewoon met je reet op het dek, niet in een luie stoel, haha. Very basic. Maar ff terug naar wifi, daar was toen natuurlijk nog geen sprake van, toen was er nog de (voor velen van nu onbegrijpelijke) romantiek van het vooruitzicht op post in de eerstvolgende haven, post van het thuisfront, je liefste die trouw bijna elke dag een brief schreef en die voorzien van een zoen naar je op de post deed, je ouders die een brief stuurden en vrienden die met een man of zes net één velletje papier volkalkten. Het was altijd dringen om de persoon met de blauwe nylon postzak waar PTT luchtpost/airmail op stond (ik heb er geloof ik nog ergens eentje) waar de brieven en pakketjes uit kwamen. Mijn maatje Marco liet vanuit het Amsterdamse in elke haven een verse brok Libanon aankomen waar hij en ik ook af en toe, lekker van konden gaan zitten genieten, hahaha. Dat kon toen nog gewoon, het was militaire post, die werd niet nagekeken of gescand. Met wat kunst en vliegwerk fabriceerde je uit de Libanon, 2 Marlboro’s, 2 aan elkaar geplakte vloeitjes en een stukje karton voor de filter een overheerlijke joint! En met een replay van de Ferry Maat soulshow door de luidspreker van de boordradio was het feest compleet.  Mooie herinneringen, voor iedereen die eraan heeft meegewerkt is een bedankje alsnog best op zijn plaats, bedankt voor de mooie herinneringen!

Terug naar de realiteit van vandaag! Lekker wakker worden, je ogen uitwrijven met wat water, op naar het ontbijt. Natuurlijk alles wat je hartje begeert, wat is er nu lekkerder dan je dag te beginnen met heerlijke gerookte zalm en vers fruit in hapklare brokjes! Corn flakes en wat toast, een gebakken eitje, als je hier honger lijdt ben je het ook schuld. Na het ontbijt even een glimp van buiten meepikken, links en rechts, voor en achter, kortom rondom, water! Overal water water water, wat raar nou toch, hahaha. Lekker douchen en optutten, om 10 uur is er de bijeenkomst van de kritiekers. Maar eerst even naar onze cabana boven op het dek ergens, gigagoeie zet van Gina, met dank aan het cruise critic forum, dat moet gezegd worden. Staat een ijsemmer met flessen water voor je klaar, een mandje fruit, om 15 uur de chocolade aardbeien en champagne, wat wil een mens nog meer.

10 uur, naar boven toe! En jawel hoor, de gemiddelde leeftijd ligt rond de 70, als wij er niet bij waren dan waarschijnlijk zelfs ver erboven. Ben blij dat Gina lid is, kan ik lekker aan de zijlijn staan. We hadden voor iedereen een typisch Nederlands presentje meegebracht, een setje porseleinen klompjes aan een rood-wit-blauw touwtje, de mensen vonden het geweldig! Ze kwamen uit alle windstreken van Amerika en Canada en ze kwamen ook als vliegen op stroop af op onze klompjes. Na nog wat pleasantries te hebben uitgewisseld zijn we maar weer naar buiten verkast. Terug naar de cabana, maar ook dat was maar weer voor een half uurtje want om 11.30 uur waren we alweer uitgenodigd voor de lunch, Indonesische rijsttafel, altijd een goeie binnenkomer. Gado gado, soto ayam, nasi goreng met rendang, babi ketjap, saté, ayam, kroepoek, alles zat erbij. Hier ontmoetten we een oudere heer (hoe kan het ook anders) die al 11 keer de wereld rond was gevaren en eigenlijk het grootste gedeelte van het jaar onderweg was. Origineel van Montreal maar hij woonde nu op Bermuda, in de winter wordt het daar echter toch te frisjes voor hem en kiest hij voor het zuiden. Nu was hij nog maar alleen die ouwe baas, hij vond het niet zo leuk als toen zijn vrouw nog leefde maar maakt er toch elke keer het beste van. Krasse knar, petje af.

Terug naar onze cabana, Gina had ’s ochtends een deal geslagen met de cabana boy en had een ander tentje uitgezocht omdat dat Palma de Mallorca heette, uiteindelijk moesten we toch naar een ander tentje met de naam Malaga, ook leuk toch? De middag ging lekker voorbij, we zaten wat, we dronken wat, we liepen en rondje, we deden een dutje op de bank, luisterden lekker muziek uit onze kleine boombox, zo willen we nog wel een paar dagen. Kom maar op, we kunnen het hebben! Ergens gedurende de middag lagen we plotseling stil voor een eiland, bleek dat el Capitan ergens had omgeroepen dat we een afsteker zouden maken naar San Salvador, Bahama’s, om een zieke passagier af te zetten. Die melding had ik gemist, maakt ook verder niks uit. Uiteindelijk werd de passagier die een hartaanval had gehad van boord gebracht en overgevlogen naar een ziekenhuis. Nadat de tender weer terug en netjes opgeborgen was konden wij onze reis voortzetten. Aan het einde van de middag zijn we moe en voldaan van het niks doen een verfrissende douche gaan nemen om daarna het buffet aan te vallen! Joepie, zoek maar weer uit. De zon zonk langzaam in de zee, we namen nog een paar afzakkertjes en zijn weer in ons mandje gekropen voor een goede nachtrust, zachtjes heen en weer wiegend op de deining. Tot morgen! (1154)

 

Dag 5, op zee

Jazeker, na weer een heerlijke nachtrust eruit en na een heeeeel licht ontbijt direct naar de cabana om te genieten van de ochtenzon. Er stond een lekkere bries, 39 knopen, zo’n 70+km per uur, genoeg om spontaan een bladzijde uit mijn autoweek te waaien en overboord te laten verdwijnen, nu kunnen de vissen de uitkomst van de test van 5 compacte B-segmenters lezen. Hm, aan mij toch niet besteed zo’n schoenendoos, met 2 Newfoundlanders heb je net een maatje groter nodig, tenminste als je ze niet op de achterbank in je nek wilt hebben zitten hijgen.

We krijgen hier meer post als thuis, had ik maar een nee/nee sticker meegenomen. Gisteravond lag er alweer een uitnodiging in de bus, vandaag om 11 uur captain’s brunch voor 1 sterren mariners, zo noemen ze je als je terugkerend matroos bent. Dus weer lekker aanschuiven en wat denk je? Ze weten het lekker te mixen die stewards, wij weer aan een tafeltje met een versleten, uh, bejaard echtpaar, natuurlijk kwam nog voor ik het servet op mijn schoot had al de onvermijdelijke vraag: where are you from? I’m David and this is Jean, we’re from Vancouver. Gaat íe weer: I’m Eric and that’s Gina, we live in Holland. Ik kan het niet meer aan om te zeggen dat we Nederlanders zijn, het standaard antwoord daarop is altijd ‘you don’t sound Dutch at all, you don’t have an accent’. Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik ‘from the South’ klink, het is nou eenmaal een accent dat erin geslopen is sinds ik Engels leerde spreken, uh, 7 jaar was ik geloof ik toen het begon, ik ben dus zo’n beetje bilingual opgevoed zullen we maar zeggen. Maar ik word er een beetje moe van om jaren en jaren en jaren dat te moeten verklaren, af en toe knal ik er gewoon een Nederlands accent in of ik hou gewoon mijn bek dicht en doe net of ik er niks van versta. Dat werkt trouwens perfect in de lift, bij tijd en wijle stapt er zo’n oud lijk in de lift en blaft dan een nummer, in de veronderstelling dat iemand dat dan indrukt. Gina heeft gisteren al boze blikken gekregen dat ze niet gelijk sprong en ik had vandaag te maken met zo’n ouwe lul met een rollator die terwijl hij naar binnen strompelde ‘eight’ blafte. Toen hij in de gaten had dat de lift al voorbij 8 was op weg naar 1, daar waar ik naartoe moest, keek hij vuil naar me en drukte de knop alsnog zelf in. Ik hoop dan altijd stiekem dat ze er iets van zeggen, dan kan ik er gelijk overheen duiken en ze vragen waar ze aan mij het bordje ‘bediende’ of ‘slaaf’ hebben zien hangen of waar het geschreven staat dat zij op hun wensen bediend moeten worden door de wereld. Kutvolk, ik heb gvd ook gewoon betaald voor mijn reis! En hou me tegoed, ik maak altijd grapjes en bedank de mensen altijd voor de leuke reis al staan we maar 1 verdieping samen in de lift en noem ons dan de elevater crew, maar als ze denken dat ze God zijn kunnen ze naast me omvallen, dan vergeet ik ook nog eens spontaan dat ik bhv’er ben. Dat gezegd hebbende, terug naar de gebeurtenissen van alledag. De oudjes wonen nu dus in Vancouver naar heel lang in Australie gewoond te hebben, een oud Shell man en natuurlijk waren ze ook een keer in Holland geweest, bla bla bla. De brunch was lekker, een heerlijk stukje vis en een heerlijk stukje bief met een lekkere cappuccino na. Volgende actie: terug naar dek 11, terug naar onze cabana, rust, peace and quiet. Met de wind over het dek perfect weer om volledig crispy te verbranden, we zijn dan ook niet lang in de zon geweest voordat we in ons hutje zijn gaan schuilen. Muziekje erbij, stukje lezen, dutje doen, cabana boy had alweer voor gekoeld water gezorgd en een mandje fruit, om 15 uur de inmiddels fameuze chocolate dipped strawberries met champagne, tussendoor nog een cocktail van de dag genaamd pirate’s punch, en mix van blue Curacao, Galliano, rum en ananassap, gelukkig niet zo zoet hahaha. Om 16.30 kwam Gina met het idee om nog even van happy hour te profiteren, op naar de Ocean Bar waar we helemaal in het hoekje nog een plekje vonden. Een rondje cocktails voor Gina, voor mij het vertrouwde recept, Captain & Coke. 2 for 1 happy hour? Sjöt in, sjöt in. Kleine domper was het feit dat een paar krukken verderop een meneer uit Californie duidelijk liet blijken dat hij een racist was, hij had het over het feit dat ‘ze’, de blanken, in de minderheid beginnen te raken, er zijn steeds meer Hispanics die de banen wegkapen. En dan de Aziaten, daar is de hele staat vol van en ze kopen ook nog eens alles op. Ik wilde een foto van hem nemen om te posten op smoelenboek om iedereen te laten zien hoe een racist eruit ziet maar dat mocht niet van Gina, de sfeer had wel eens om kunnen slaan als ik mijn bek had open getrokken. Een paar minuten verder proestte ik bijna mijn rumcola over de bar toen hij luidkeels zat te verklaren dat de Denen en Zweden slimme zakenlui zijn, maar als je in de zuid Europese landen (dus vanaf direct onder Scandinavië) echt goed zaken wilde doen je Duits moest kunnen spreken. Hahaha, wat een giantische lul, sorry hoor, ik kan het niet anders benoemen. Ik heb hem aangekeken, met mijn hoofd geschud en me maar weer omgedraaid, in wat voor een bekrompen wereld leven deze mensen toch? We zijn met onze drankjes naar buiten vertrokken en hebben op het dek nog lekker van de ondergaande zon zitten genieten met een stukje muziek op ons hoofd. Het buffet hebben we vandaag overgeslagen, een verse hamburger en een hotdog waren meer dan voldoende aan het einde van de middag. En natuurlijk hebben ze ook kroketten en frikadellen mocht je daar nou echt zin in hebben, hahaha, nee, laat maar, die hebben we thuis ook als we het willen, het hele jaar door. We gaan strakjes nog wel voor een late night snack, saté met wat liflafjes erbij, daar zijn we natuurlijk altijd voor te porren! Da’s het leuke aan de Holland America Line, er is altijd wel een connectie met Nederland. Zo was er op onze Alaska cruise heerlijke snert en warme chocomel op het dek toen we tussen de ijsschotsen en gletsjers voeren, bitterballen in de bar en stamppot in het restaurant. Ook nu weer krijgen we onze post netjes in het Nederlands bezorgd, ‘onze’ poetsploeg praat ook al Nederlands tegen ons en ik babbel in gebroken Indonesisch terug, het is tenslotte de taal van mijn vader en mijn grootouders, mijn oma was Mohammedaanse, ik ben een trotse Indo, ik ben geen racist, ik kanker wel op alles en iedereen die me daartoe reden geeft (of niet) maar onder mijn vrienden en bekenden bevinden zich mensen van allerlei pluimage, blank en gekleurd, gay en straight en van diverse godsdiensten, I don’t care! Fuck racists! Fuck bekrompenheid! Op naar de bar, kijken of er nog wat te matten valt! Zo niet dan drinken we gewoon nog iets en schuiven aan aan de satétafel. Truste wereld, tot morgen, morgen wachten de dolfijntjes op een eiland naast St. Thomas op een kusje en een knuffel van ons.

P.s. voor de mensen die zich zorgen maken over onze ‘vitality’ (hè Luc Hamers), wees gerust, Gina trekt trouw haar rondjes over dek 3, helemaal rond het schip, 5 mijl (8km) per dag, als ik mijn hoofd door de deur steek zie ik haar rug van een afstand, ren ik gauw naar de andere kant van de boot en moedig haar aan als ze aan die kant weer langs komt,doe ik een paar keer en zo krijg ik ook mijn beweging, woehaa!!!! (1331)

Dag 6, St. Thomas, US Virgin Islands, of nee, Tortola, British Virgin Islands

‘t Was een korte ontmoeting met St. Thomas, ach, verder is hier niks te doen, behalve als je een fanatieke shopper bent. Mwah, het spannendste wat me kopen is een nieuwe magneet voor op de koelkast en zelfs dat wordt een probleem want de nieuwe koelkast blijft voorlopig leeg. St. Thomas is een ‘paradijs’ als je juwelen, goud en diamanten wilt kopen, no thanks, de kwaliteit vind je uiteindelijk toch terug in de prijs. Wij hadden een afspraak met dolfijnen, lekker samen spartelen. En dus rammelde om 7 uur de wekker, wat een ellende toch altijd als je met vakantie bent, maar goed, niet zeuren, ontbijtje en ontschepen. Om half negen van de boot en………..op naar de volgende boot. Verzamelen, stukje lopen naar de snelboot naar Tortola, de British Virgin Islands en direct een uurtje op pad door een redelijk ruwe zee, het wentelteefje dat ik voor ontbijt had genomen wentelde heen en weer en wilde eigenlijk best wel naar buiten toe op een manier zodat ik er 2 keer van kon genieten, laten we dat maar niet doen dus. Ook het feit dat we het gevoel hadden dat de uitlaat lekte en de uitlaatgassen voor een gedeelte door het passagierscompartiment afgevoerd werden hielp niet erg mee aan de lichamelijke gesteldheid van de mensen. Maar na een uurtje was het leed geleden en konden we van die Rijnaak af, inmiddels ook een fikse regenbui verder. Naar de verplichte formaliteiten bij de douane werden we uitgenodigd voor een busritje over het pittoreske eiland, dat duurde goed en wel 3 minuten en we waren bij het dolfijnencentrum, raar genoeg gecombineerd met het hoge gerechtshof van de BVI, de British Virgin Islands. Vraag er maar niet meer naar, ik heb er ook geen verklaring voor, Google weet misschien de uitkomst. Er kwam nog een herinnering boven, hier rijden ze overal links maar de auto’s zijn overwegend links gestuurd, funny. Na een instructiefilm mochten we het water in met Coco en Penelope, dolfijnen van 5 en 2 jaar oud. We mochten ze aaien, we mochten ze een kusje geven en kregen een knuffel terug, ons door ze laten trekken, leuk, je moet het een keer gedaan hebben. Na 2 uurtjes ging de reis in omgekeerde volgorde weer terug, maar in tegenstelling tot de binnenkomst in de BVI is het terugkomen op St. Thomas weer zo’n typisch Amerikaanse aangelegenheid. Aanschuiven en in de rij staan voor Customs & Immigration, weer een stempel in de pas, weer de vingerafdrukken genomen en een foto gemaakt, vragen netjes beantwoorden waar je vandaan komt en wat je komt doen, bah, wat is het toch een paranoïde volk. Maar we kwamen weer door de test en mochten terug het land in, eerst weer terug op de stinkende sloep, de baai uit en een volgende baai weer in want daar lag de Noordam te stralen in het zonnetje. À propos zonnetje, het is elke dag gewoon 28 graden hoor, wat puffy clouds in the sky waar het zonnetje kiekeboe mee speelt, gewoon aangenaam dus. We beginnen na een paar dagen op zee ook al lekker te kleuren, ben benieuwd hoe dat er aan het einde van de reis uit ziet. Terug aan boord hebben we nog een uurtje van onze cabana kunnen genieten voordat we konden aanschuiven aan de bbq voor de sail away party, elke keer als je een haven verlaat is er op het achterdek wat te snavelen. Vandaag saté en nasi goreng en wie zijn wij om daar dan weer niet aan te schuiven. Weet je, dat Holland America heeft het goed voor elkaar, ze doen er alles aan om je zo gezond mogelijk van dienst te zijn en zijn top of the bill als het op gezond eten aan komt. Ok, je hebt het natuurlijk ook zelf in de hand, je kunt je ook elke dag voltrappen met bagger als pizza en hamburgers maar het is veel leuker om de culinaire prestaties van de kokkies te testen, ze zorgen elke dag voor een gevarieerd menu. Vanavond bijvoorbeeld is de late night snack erwtensoep, hahaha, echt wel het goeie weer voor snert. En volgens mij heb ik ook Bossche bol en tompoes zijn staan, altijd weer dat Hollandse trekje, het komt overal terug.

Mient, bedankt voor je feedback, natuurlijk weet ik dat het een ouwelullencruise is, shit man, dat hele Holland America is gespecialiseerd in oudjes, maar ach, ik moet het toch ook een beetje leuk brengen. Volgende keer boek ik wel weer een NCL of een Princess party cruise, daar ligt de gemiddelde leeftijd een jaar of 40 lager, hahaha.

De tijd op het schip is 19 uur nog wat, ik ga hem posten en dan verbrengen we de avond lekker rustig, misschien nog een afzakkertje of 2, morgen moeten we er ook weer op tijd uit voor een tour over Dominica, het favoriete eiland van mijn oude vriend Jürgen Helbing die hier al jaren en jaren en jaren komt. Eens kijken of hij gelijk heeft. Hopelijk krijgen we ook nog ergens de kans om in de plomp te duiken om wat te snorkelen, joepie! Welterusten thuisfront, tot gauw! Plaatjes die komen er ook nog aan maar dat satellietinternet hier op zee is zoooooo verschrikkelijk langzaam, we moeten even wachten tot we ergens aan land wifi kunnen kapen. (894)

 

Dag 7, Dominica, niet de Dominicaanse Republiek

Alweer die verrekte wekker. Na weer een heerlijk nachtje zachtjes heen en weer wiegen was het weer tijd om uit ons mandje te kruipen en de dag aan te vallen. Lekker douchen, een lekkere gevulde omelet voor ontbijt, de selectie zwartbrood, boterhamworst, hagelslag en vlokken hebben we maar laten staan, je vindt die Hollandse trekjes overal terug. Daarna even naar buiten toe, we mochten toch pas om 10 uur van boord, op naar onze cabana om het aanmeren gade te slaan. Onder aan de pier was het al een mierenhoop van tentjes, busjes en mensen die wachtten op hun klanten of erop uit waren om klanten te scoren. Om kwart over 10 was het verzamelen voor het toerke rond Dominica dat we geboekt hadden, samen met 15 andere kroeze kritiekers. Ik weet het, de hele dag met dat clubje op pad was een uitdaging maar het leven bestaat uit uitdagingen nietwaar? Ik ga er verder niet op in maar we hebben verloren. Onze gids en chauffeur maakten veel goed, de chauffeur met zijn rijkunsten over de werkelijk abominabel slechte wegen op het eiland, de slechtst onderhouden binnenwegen in de Ardennen zijn in vergelijking strak als een biljartlaken. Dus je ziet het al voor je, een busje met 20 personen hotsend en klotsend over ’s heren wegen in Dominica, dat zal wel weer een gepeperde recensie opleveren! Onze gids babbelde er lustig op los over inheems fruit, wat er nog zoal groeit, wie er langs de weg woont, wie de baas is en was, wat de mensen zoal doen, wat ze exporteren en importeren maar ze gooide ook regelmatig een raadseltje in de groep of een mopje, van die melige mopjes waar je het antwoord natuurlijk op weet als je het hoort. Why did the chicken join the band? Because it had 2 drumsticks, whahaha, hou op, ik trek het niet meer! Why do they put a fence around the cemetery? Because people are dying to get in. Oef, ik plas in mijn broek van het lachen……..NOT. Ons rondje eiland bracht ons naar een natuurreservaat dat op de Unesco lijst staat, blablabla, maar het was wel een prachtig stukje regenwoud waar we ons een weg naar beneden zochten naar een dal om daar de waterval te bewonderen. En wat doe je dan? Tuurlijk, strippen en de plons in genaamd de Emerald Pool, lekker plonzen en onder de waterval staan, dat moet iedereen toch een keer gedaan hebben of niet soms? Heerlijk! 50+ erin en 40+ eruit, rejuvenated! Terug naar de bus, tijd voor een inheems biertje, ook lekker natuurlijk. Door naar Mr. Nice’s fruit stand, zoek maar op op youtube, hij pelt vers fruit voor je, je mag alles proeven, ananas, zoete banaantjes, kokos in verschillende varianten, ik moest hem helpen met het uitpersen van suikerriet, een scheutje grapefruitsap erbij en het is heerlijk fris, dat verwacht je niet. Door naar de volgende stop, een setje watervallen, mama en papa, net op de laatste 300 meter door de jungle ernaartoe werden we getrakteerd op een tropische plensbui, ook altijd lekker. Na de fotosessie mochten we nog op eigen risico een stukje naar beneden klauteren over wat rotsen en keien om uiteindelijk in bij een warme bron terecht te komen, en wat doe je dan? Natuurlijk, weer strippen en de plons in, heilkrachtig water met ijzer van ongeveer 30 graden of er nog net wat boven, in ieder geval net een jacuzzi alleen stroomde dit water gewoon langs. Helaas mag je er maar maximaal 10 minuten in blijven zitten omdat je anders van je stokje gaat en verzuipt. Of zoiets. Het was in ieder geval lekker plonzen! Terug naar busje en een biertje, hahaha, het is net als thuis, altijd iets koels te drinken in de bus. Terug richting de haven, vlak voordat we er aankwamen ineens een ruk aan het stuur en we gingen weer bergop, een tjotje van maar liefst 25%, het busje had het zwaar te verduren, verder als de derde versnelling kom je hier sowieso niet, je rijdt anders je wielophanging naar de Filistijnen. Enfin bergop om daar op het hoogste punt nog snel een plaatje te trekken van het stadje en onze boot om daarna weer met een noodgang dezelfde weg naar beneden te nemen om net op tijd in de haven gedropt te worden. De toeristenvalletjes met tasjes, t-shirt en andere troep hebben we links laten liggen. Terug aan boord nog even in de cabana gezeten en daarna op zoek gegaan naar de sail away party, oef, teleurstelling, niks te doen op het achterdek. Hmm, dan maar even gauw langs happy hour in de bar op dek 3 en daarna maar wat te snacken gehaald bij het zwembad. Nog een rondje rondgelummeld tot we echt aan tafel konden. Daarna in de bar op dek 10 het volgende happy hour gevierd om na een lading halve prijs drankjes de aftocht te blazen naar onze hut. Gina trok nog wat rondjes over dek en ik ben druk in de weer gegaan met hakkelen. Moest ook nog wat plaatjes klaar zetten, morgen Barbados zonder programma, kijken of we ergens snelle wifi kunnen vinden. Truste knuffels, tot morgen! (865)

 Dag ……. Barbados

Oh yeah baby, welcome to the Island. Lekker geslapen, natuurlijk lekker geslapen, ik ben helemaal vergeten hoe heerlijk het is als je bedje de hele nacht langzaam heen en weer wiegt, ik wil thuis ook zo’n bedje (of ben ik aan het dementeren en verlang terug naar mijn wieg? Hellup!!). Ok, als het windkracht 8 of hoger is dan wordt het wat kritischer, dan heb je sjorbanden nodig, ik weet nog dat ze die bij de marine hadden, eentje over je benen en eentje over je borst, dan kon je tenminste niet van drie hoog uit je stapelbedje donderen. Serieus, eerlijk waar, niet gelogen, fuck zeg, ik moet er nog ergens foto’s van hebben, of dia’s, hahaha, ja, zo ging dat in de eighties. Oef, ik ben een ouwe lul aan het worden. Gelukkig maar, oud worden is een hele opgave tegenwoordig, veel te veel mensen worden het niet.

Op ons gemak naar het ontbijt om een bodempje te storten, van eieren bakken voor een Indo hebben ze geen kaas gegeten, lekkere dadar maken dat kunnen ze niet. Ja, misschien ergens beneden op de dekken waar de gasten niet komen, maar in het restaurant niet. Dus maar weer voor een wentelteefje gekozen, die zijn niet waterig. Ugh, ik begin ook al te zeiken net als die oudjes, hellup!!!  Om 10 uur op ons gemakje van boord gegaan met onze snorkelspullen, vandaag geen plan, gewoon een taxi kapen naar het strand. Carlisle beach was de aanrader, ok, doen we, 5 pop per persoon, koopje. De bijbehorende kroeg, the Boat House, the Light House of misschien the Outhouse, ik weet het al niet meer, bood in ieder geval iets te eten en drinken en wifi, weliswaar met de snelheid van een slak in de woestijn maar toch, het was er. Maar eerst moesten we ons een pad slaan door de onvermijdelijke verkopers en verkoopsters van houtsnijwerk, kraaltjes, sjaaltjes en nog wat onzin. Ook werden ons voordat we een korrel zand in het zicht kregen al snorkeltoertjes aangeboden, tja, inkopper natuurlijk als je met je snorkeltas aan komt lopen, snorkelen met de zeeschildpadden en naar 3 wrakken voor 25 pop per persoon, 5 meter verder hetzelfde, zelfs met een glass bottom boot voor de minimale prijs van 20 pop, Fabian voegde er stiekem aan toe dat die anderen je wel 80-90 pop zouden vragen (niet dus) en dat hij absoluut het goedkoopste was, een paar meter verderop probeerden ze ons bedjes en een parasol te verhuren, oef, vermoeiend hoor. No thanks, wij zoeken wel een stekje. En jawel hoor, een stukje verderop was plek zat aan het einde van de bedjes en parasolletjes. Wij hebben ons kamp opgeslagen tussen de lokale bewoners die hun zaterdagochtend op het strand verbrachten. Er was ook een hutje waar wat versnaperingen verkocht werden en een hutje waar je gewoon gratis en voor niks kon douchen. Zuuste noe, gewoon even verder kijken dan de toeristenneus lang is en alles komt goed. Het zonnetje brandde om even na tienen al behoorlijk dus maar gelijk het water in gedoken, aaaahhhh, wat is dat lekkerrrrrr. Na wat rondgedobberd te hebben de flippers uit de tas getrokken en mijn technische duikbril en snorkel. Vraag me niet waarom, de specialist die ik vroeg mij een goed masker aan te meten vond dit een goed passend model en zei dat veel technische duikers hier ook voor kozen omdat je het zo lekker kunt opfrommelen en in je zak kunt steken, blablabla, whatever, het past en loopt niet vol met water, da’s het belangrijkste. Eerste run: water en zand, wat zeesterren en wat kleine visjes, iets verderop wat bodembedekking maar verder niks interessants. Maar nu komt het: wat is het heerlijk om in het niks te zwemmen, geen geluiden, gewoon even tijd om helemaal tot rust te komen, lekker dobberen en genieten van de omgeving, ik doe niets liever als gewoon rustig dobberen en genieten. Moet toch dit jaar maar doorzetten met de verplichte buitenduiken en mijn Padi halen. Even terug naar de kant en Gina gelokt, buiten het water was het toch veel te warm aan het worden. Tweede run: zelfde, water en zand, zeesterren en wat begroeing en……. wacht, wat is dat? Ja hoor, een eenzame zeeschildpad die aan het fourageren was, die hebben we een kwartiertje of zo gezelschap gehouden, zo mooi om dat te mogen zien en je wordt er zo lekker rustig van. Uiteindelijk was het tijd om weer aan land te gaan. Nog gauw wat sunscreen opspuiten maar het was al te laat. Patricia, ik heb wel gezegd lekker kort zodat de zon ook aan de wortels kan maar dat heeft verkeerd uitgepakt, mijn hele knar verbrand, rood als een kreeft, mijn Aziatische pigment laat mij weer volledig in de steek. Sterker nog, later op de dag veranderde mijn rug ook in een dieprode kleur en hij was niet meer te koelen. Volgens mij was ik in een kreeftenfuik niet eens opgevallen (voordat iemand een opmerking maakt: een metafoor, ik weet wel dat kreeften pas rood worden als je ze kookt), hahaha, au au auwa. Inwrijven met aloe vera crème, een hele liter voor mijn part. Morgen toch maar weer mijn rash guard aantrekken, die is er tenslotte voor met spf en upf 50 of zo. Maar we hebben wel lekker gesnorkeld vandaag.

Toen de zon echt op haar heetst was hebben we het hazenpad gekozen terug naar de boot, lekker douchen om daarna weer op onze schreden terug te keren naar de cruise terminal waar wifi te vinden was. Je moet altijd de crew in de gaten houden, die weten meestal wel waar wifi te vinden is. Duh, inkopper, er staat een groot bord voor de terminal, free wifi. Een kruk gezocht bij de Coconut Club en geprobeerd wat te posten, het verhaal van gisteren en wat plaatjes, maar dat duurde zo ontzettend lang omdat én de wifi overbelast was en de computer zo verrekte langzaam is. Ik weet niet op ze er nu op staan, heb tegen het einde van het uploaden de zaak moeten killen omdat de boot vertrok. Morgen weer een nieuw eiland, we zien wel. Weer terug aan boord gelijk 6 trapjes omhoog gehuppeld om in de Ocean’s bar happy hour mee te pikken. Ook hier kennen ze ons al, de barman begint al zonder te vragen de glazen klaar te zetten, cocktail van de dag voor Gina en el Capitan voor mij, en dat dubbel natuurlijk, 2 for 1 happy hour.

Na happy hour even een time out genomen aan dek en Barbados uitgezwaaid. Lekker gegeten en de avond geëindigd in onze state room, morgen weer Vroeg eruit, er staat weer een excursie op stapel, maar wel eentje met zwemmen en snorkelen, wederom onder de bezielende leiding van Ken, onze opperkroezekritieker. Tot morgen allemaal,, welterusten, wij gaan weer een lekker rondje liggen wiegen, lekker sjònkele zeg maar. Weinig plaatjes vandaag, we zullen morgen wat beter ons best doen.  (1158)

 

Dag 9, St. Lucia

Eric, zets dich de wekker? Wie laat Gina? Kwart veur zevuh. Waat zaeste? Waus, du rare waus! Maar toch, om 06.45 uur, da’s dus om kwart voor zeven, begon Eric Johnson Cliffs of Dover te spelen en geloof me, je wordt van de ene op de andere seconde uit je REM slaap getrokken en je kunt de dag zonder koffie beginnen. Ik heb die plaat laatst nog een keertje aangevraagd op AFN, de DJ meldde voordat de song begon: ah, folks, this one makes my heart smile, enjoy, thanks for requesting this one Eric.

Enfin, we zijn dus wakker, waat noe? Ontbijtje op bed dan maar? Oké, geregeld! Om kwart over 7 werd er geklopt en werd het ontbijt gebracht, doe maar lekker ruig, laat je maar bedienen! Wtf? Kost niks extra, je kunt dit elke dag hebben. Maar dat willen we niet, we willen pas als we onze ogen open hebben lekker naar het buffet lopen en daar iets uitkiezen of lekker voor onze neus klaar te laten maken, da’s toch veel leuker. Maar vandaag ging dat niet, we moesten om 8 uur van boord om ons bij het groepje van Ken te voegen voor de tour de geboekt was rond het eiland. Eenmaal buiten de touroperator tussen de wirwar van bordjes gezocht en hem gevolgd naar een Toyota busje, de deur ging open en……..allemaal vreemde gezichten. Nee nee nee, dat is niet onze tour, wij horen bij de groep van Ken. Ah, the big group? Ja, dat zijn wij. Ah, the big bus is full, you go on little bus, ja mahn! Ok, whatever, dan maar samen met een clubje van de Rijndam, die naast ons lag afgemeerd, op pad. Net zo gezellig zou je denken, helaas, clubje vreemden was helemaal niet gezellig. Jammer. De regels werden even uitgelegd door onze chauffeur yellow bird, we hebben vandaag niet veel tijd omdat jullie boten weer op tijd vertrekken dus de rederij is het schuld. Maar we gaan proberen alles wat op het programma staat af te werken. Nou, die belofte werd vanaf het starten van de bus waargemaakt. Als een volleerde kamikazepiloot stoven we met piepende banden (nou ja, niet heus maar zo voelde het wel) de straat uit, op weg naar de eerste stop. Ook op dit eiland is maar één weg die er gewoon omheen gaat, maar wel net zoals op de andere eilanden een aaneenschakeling van bochten en haarspeldbochten langs de kust. Busje van Toyota kreeg ze flink op zijn falie om toch maar zeker de deadline te halen en voordat we het in de gaten hadden stonden we al boven op de berg om een foto te maken van ‘onze’ boten in de haven. Het voelde steeds meer als een clubje Japanners op tour, we kregen hier 3 minuten, daar 5 minuten, we moesten een keuze maken wat er uit de tour kon vallen als we te weinig tijd hadden, de beach, de waterval of de vulkaan, maar yellow bird verzekerde ons dat hij er alles aan zou doen om het programma rond te breien. De wegen zijn gelukkig een stuk beter dan op…….. uh …… het vorige eiland. Iets later was er de stop voor het ontbijt met kennismaking met lokale specialiteiten zoals Johnny cakes (not, hebben ze overal in de Caraiben), fish cakes, bananen in verschillende varianten, rauw, in brood, gebakken, gedroogd en gebakken, passievruchten, sugar cane, breadfruit met kabeljauw erin, noem maar op, gewoon weer alles wat ze op het eiland hebben werd geserveerd. Met een lekker drankje erbij. Kwart over negen, rumpunch en bier, en niet zeuren, gewoon opdrinken, it’s healthy for you. Hier kwam ook de big bus waar de mensen een beetje verontwaardigd vroegen waar we gebleven waren. Tja, bus was vol hè. Maar meneer met kreupele mevrouw en hun klapstoeltjes vroeg of er nog plek was in onze bus want ze zaten toch wel wat opgevouwen in de big bus. Tuurlijk, wij hebben nog plek over. Hmmmm dachten we stiekem, maar als jullie sjagrijnen in ons busje kruipen dan vluchten wij wel naar de grote bus. Zo gezegd, zo gedaan, we werden als helden binnengehaald, hahaha, dat wij het hadden klaargespeeld die oudjes te lozen, goeie! De vreugde was echter van korte duur, bij de volgende stop volgde kort overleg door de chauffeurs en werden we weer uit de grote bus getrokken samen met de anderen die naar de beach wilden, ga maar weer naar de kleine bus. Hoppa, die oudjes weer uit de kleine bus naar de grote bus en de party crowd, Paul uit Alaska en Hawaï , Cindy en Sara uit Oregon samen met ons en de passagiers van de andere Damboot op naar de beach. De rest ging naar………..kweenie, botanische tuin? Terras? Bieb? Maar niet met ons mee, that’s a fact, Jack. Met een noodgang verder naar de haven van Soufriere om daar op de boot te springen van Captain Ahab, 6 minuten in noodgang over zee om een rots heen naar een resort, van de boot, met een bloedgang flippers aan en duikbril op, we hadden 3 kwartier om te snorkelen, daarna weer met een bloedgang terug naar Soufriere, terug naar de bus via het busje van een andere broer van de touroperator, die rijdt de hele dag met koele dranken erachteraan, hahaha, doe maar weer een rumpunch en een biertje. Ergens tussendoor stopten we ook nog aan de bananenplantage om uitleg te krijgen over bananen, uh, geel en krom toch? Jaja, denk jij, er zijn weet ik hoeveel soorten bananen, maar groeien doen ze allemaal omhoog, daarom zijn ze krom. Dus niet volgens de wijsheid van André van Duin omdat ze anders niet in hun jasje passen. En raar genoeg gaat de hele bananenoogst naar Engeland toe, dat hoorde we eergisteren ook al op Dominica, raar hoor, alsof alle bananeneters van de wereld in Engeland wonen. Hm, maar niet over prakkepiekeren anders worden we nog gek. Door naar de volgende stop, de vulkaan, oef, weer zo’n stinkend gat, no thanks, wij stappen wel onderaan de berg uit en nemen een duik in het modderbad, lekker in de pratsch liggen en jezelf insmeren met modder. Uh, ik maak wel foto’s gaan jullie maar. Naderhand natuurlijk spijt dat ik er toch niet ingesprongen ben. Door naar de volgende stop, de waterval voor een fotootje. Wat denk je, je kunt eronder dus niet lang nadenken, plons, brrrr, koud water, lekker je door het vallende water laten masseren en weer verder, kleddernat de bus in en door naar het eindpunt. Onderweg kregen we nog een schaal met boterhammen de bus ingeschoven door een zuster of een nicht van de baas, het is allemaal heel goed en strategisch gepland door de busjesman. De chauffeur belde even vantevoren en meldde in het Creools dat hij op de brug was en zie daar, een kilometer verderop stond mevrouw aan de kant van de weg, zo uit de jungle komen lopen met de bammetjes en een koelbox. Bammetje kaas met een biertje dan maar? Lekker! En weer door, de laatste 20 km naar de haven in een bloedstollend tempo, maar we waren wel mooi 20 minuten voor de deadline weer terug in Castries. De cruise terminal (stel je er niet teveel van voor) met een paar tax free winkeltjes waar alles duurder was dan op andere plekken, geen wifi en verder echt niets interessants te bieden hadden we in 10 passen achter ons en zonder veel poespas bereikten we de loopplank terug aan boord van de ons inmiddels zo vertrouwde omgeving, de Noordam. Gauw uit de kleren, de snorkelspullen wassen, een lekkere douche en gelijk naar boven om beschutting tegen de zon te zoeken in onze cabana. Raul, onze Filippijnse cabana boy kwam al gelijk meteen de koeler met water aandragen en de aardbeien. Gina liet een broodje kroket aanrukken, hahaha, ja hoor, die hebben ze hier ook. Tegen 15 uur kozen we weer het ruime sop, nou ja, om het eiland heen terug naar de baai van Soufriere waar we net een paar uur geleden nog lagen te snorkelen voor een beetje sightseeing en om te wachten op de tender die de mensen terug aan boord bracht die een fancy tour hadden geboekt via de rederij. Tegen 16 uur had Gina een werkelijk briljant idee: jong, waat tunks dich van happy hour? Sjtien, beste noe gans waus? Alweier get gaon zoepe? Wach op mich, ich gaon mit! Hahaha, op naar de Ocean’s Bar, we kunnen Richard de barman niet teleurstellen, toch? En jawel hoor, hij trok de glazen al uit de kast toen we de lift uit liepen. En als jullie nu denken ‘die doen niks anders dan vreten en zuipen’ dan heb jullie het bijna helemaal goed, maar we spreiden het wel over de hele dag uit, hahaha.

Na happy hour zijn we nog even op het achterdek gaan kijken bij de bbq, hond in de pot, te laat, alles was bijna op, ja, je kon nog een gepofte aardappel krijgen en een kolfje mais met wat salade en vleeskruimels onder uit de pan, laat maar, we gaan wel binnen kijken in het restaurant. Fuck zeg, ook niks meer, iedereen zat buiten dus hier was men karig met voedsel. Hm, wat pasta dan maar, ntv (niet te vreten), van ellende maar een slice pizza gepakt, ook goed. En Gina had wederom een heel helder moment: in het Crow’s Nest happy hour 18.00-19.00 uur, doen! Billy met ijs voor Gieniepienie, voor mij standaard recept, Morgan & Zero, no lime, wel een rietje aub. Gina was sneller door haar Baileys heen dan ik door mijn glaasjes en vertrok naar dek 3 om haar rondjes te trekken, nadat ik mijn laatste glaasje inspiratie leeg had ben ik naar onze state room vertrokken om de gebeurtenissen van de dag te documenteren, zie hierboven het resultaat. Met een concertje van mijn mobiele telefoon blèrend op de Xkai mini ging ik als een trein, zie hierboven het resultaat, hahaha. Met de Superbowl zonder geluid op de achtergrond, muziekje dus en ik durf het bijna niet te zeggen, een drankje naast mijn ramplankje slopen zo maar weer bijna 2 uurtjes voorbij, afwisselend Superbowl (Seattle Seahawks tot nu toe 43, Denver Bronco’s een schamele 8 punten), hakkelen, concert kijken op het minischermpje, foto’s ordenen en klaarzetten om te posten en aan onze drankjes nippen. Welke concertjes? Allemaal CMT Crossroads, met 38. Special & Trace Adkins, Steven Tyler & Carrie Underwood afgerond met een oudje van Bon Jovi & Sugarland kwam de batterij langzaam aan zijn einde. Tijd om te gaan slapen, morgen hoeven we er niet zo vroeg uit, om 10 uur van de boot om Martinique te verkennen, gezellig de hele dag Frans babbelen en gewoon in Eurietjes betalen, net als thuis. Good night folks, sleep tight, catch you in the morning.

P.s. leuk om de reacties te lezen, ook fijn om te zien dat er mensen zijn die de krant met alle deprimerende nieuwtjes en berichten in de ochtend laten liggen om onder het genot van een lekkere bak koffie met de rug tegen de verwarming onze capriolen te volgen, thx guys and gals! Wordt vervolgd. (1855)

 

Dag 10, Martinique

 

Ik krijg hier 2x zoveel slaap als thuis, oké, behalve de dagen dat we er vroeg uit moeten, maar een heel luxe 8 tot 9 uur slapen we makkelijk. Robert Jan Kan, de kapitein, zorgt elke nacht wel voor een beetje deining zodat iedereen net als wij lekker kan liggen wiegen. Maar er zijn ook mensen die hele nachten wakker liggen omdat ze er niet tegen kunnen. Haha, landrotten, die kunnen nergens tegen, hahaha. Maar goed, vanochtend na een heerlijke nachtrust ons lekker laten verwennen met een ontbijtje in het restaurant met bediening, je hoeft natuurlijk niet altijd langs het buffet te lopen hè. Na de kaart bestudeerd te hebben hebben we gekozen om met een echt Hollandse uitsmijter de dag te beginnen. Alleen altijd jammer dat ze altijd zo’n snottereieren maken, je kent dat wel, effe in de pan gelegen tot het wit bijna gestold is maar niet helemaal, dan blijft de bovenkant zo lekker week, het lijkt wel op snot, hahaha. Eet smakelijk. Normaal nemen we onze eitjes dan ook ‘over easy of medium’, dan weet je tenminste zeker dat ze gaar zijn. Maar het smaakte toch wel hoor. Een lekker vers potje thee erbij en een groot glas melk, lekker gezond bezig.

Na het ontbijt alles bij elkaar geraapt om goed beslagen ten ijs te verschijnen, weer zo’n figuurlijke uitspraak natuurlijk, ijs krijg je alleen in je glas of in een kommetje met wat saus erover heen, vooruit dan, of in een hoorntje. Alle electronica was volledig opgeladen en ingepakt. De temperatuur loopt ’s ochtends al snel op naar 28 graden, dat is zo’n beetje de standaard hier in de regio. Nooit meer dikke kleren dragen, geen jassen meer in de kast, hoe zou dat leven? Ik vraag het me steeds vaker af. Om half 11 hadden we afgesproken met Jackie en haar dochter om naar de botanische tuin te gaan, niet met de georganiseerde tour van HAL (niet die van de science fiction klassieker maar de Holland America Lijn) die $120 per persoon kostte maar gewoon met lijn 25 voor  €2.50 heen en weer. Brauns mocht tolk spelen en in zijn beste gebroken choucroutte Frans vroeg hij de weg naar de plek waar de bus zou staan en na door een wirwar van straatjes links- en rechtsaf geslagen te zijn liepen we natuurlijk naar de verkeerde bus en werden weer een straat terug gedirigeerd waar we uiteindelijk aan de andere kant van het kerkhof onze bus vonden. Toch maar weer vaker naar Luik en Frankrijk, het laat allemaal een beetje na. Maar het helpt ook niet als ze Frans tegen je babbelen met een Creools accent, allemaal bagger, er zit niks tussen wat je nog van school kent. Uiteindelijk, wat denk je? Alweer een dodemansrit helemaal bergop over een slingerweg die eigenlijk helemaal niet voor bussen geschikt is. Haha, nee, niet heus, de weg was goed genoeg maar alle chauffeurs proberen volgens mij elke rit opnieuw een persoonlijk record te vestigen. Je ziet het bij ons ook wel eens, ze raggen er een partij op los om dan bij de volgende halte 3 minuten te moeten wachten omdat ze te vroeg zijn. Goed, verder dus, boven op de berg, alles lijkt hier altijd boven op een berg te liggen, werden we geloosd aan de Jardin de Balata, de botanische tuin. 13 pop entree en je bent spekkoper. De dames gingen al het groen en de kleuren bewonderen, Braunie zocht een bankje in de schaduw en ging een uurtje zitten genieten van de omgeving, lekker ritmische muziek uit de regio op de achtergrond, de kolibries die heen en weer fladderden en hun neus overal instaken, andere vogeltjes die rond aan het dolen waren en de papegaai die in een volière kabaal zat te maken. Twee keer begon het zachtjes te regenen maar ik zat heel strategisch onder een luifel lekker droog te genieten. Je ziet de wolken steeds komen en kunt tot bijna op de seconde uittellen wanneer je even moet gaan schuilen, of niet natuurlijk en lekker nat worden van de warme regen, het is ook altijd zo weer voorbij en je bent in een wip weer droog.

Een hoop toeristen kwamen voorbij, heel veel Fransen en het valt op dat ze bijna allemaal roken, gek is dat hè. Verder zie je dat alles hier Europees is, de Fransen doen ontzettend hun best om alles hier Frans te laten lijken. Er wordt gewoon aan de rechtse kant van de weg gereden, je ziet hier gewoon auto’s ‘van bij ons’ rondrijden, Renault Twingo, Clio, Peugeot, Citroën, Opel, VW Up en Golf, Seat Ibiza, BMW, Mercedes, gewoon wat je bij ons ook op de weg ziet, in tegenstelling tot de andere eilanden waar toch veel Amerikaanse en Aziatische auto’s rondhobbelen. Dit is eigenlijk gewoon Frankrijk maar dan in de tropen en met wat meer donkere mensen, bonjour à tous.

Na een uurtje of 2 hadden de dames de tuin op alle manieren doorkruist, alles bekeken, vastgepakt en eraan geroken en kwamen ze met een glimlach weer door de poort. Zo’n plantje wil ik ook wel eens ruiken, volgens mij weet ik al welke het was, het begint met een c en eindigt op anabis, hahahaha.

En dan moet je eraan geloven, dezelfde weg terug, met een bloedgang de berg weer af terug naar het dorp. Daar aangekomen was onze volgende missie om ergens wifi te gaan vangen onder het genot van een hapje en een drankje. Hoe versieren we dat? Ach, laten we maar weer vragen. Nina’s Café was de aanrader van de dag, daar gingen we weer door de wirwar van straatjes links- en rechtsaf tot we op goed geluk nog maar een keer een bocht om liepen, door wat leek op de rosse buurt van Fort de France, tot Gina in de verte een bordje zag waar Lina’s op stond. En zo was het dus ook, Lina’s Café dus, lekkere koffie en sandwiches én internet! En voor je het weet is alweer gauw een uurtje of anderhalf voorbij, de post werd gezet, de plaatjes werden het internet op gelanceerd, de mail werd bijgewerkt en de internetbestelling die nog gedaan moest worden werd gedaan. Ook even met het thuisfront gecommuniceerd, lekker goedkoop, je bent tenslotte gewoon in Frankrijk dus betaal je ook het Europese roaming tarief, geinig hè. Ook de jongens doen het prima bij Frank van de Heidehoeve, Leike is natuurlijk zoals al eerder gemeld blij met alles wat hij tegenkomt en klein Harieke doet dapper mee, heeft wel eerst een grote bek maar speelt dan lekker mee. Gelukkig maar, hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. Intussen denderde de hoosbui van vandaag door de straatjes van Fort de France, het goot, het stortregende, het kwam er met bakken tegelijk uit, de hemelsluizen werden open gezet, de straatjes stonden blank maar zoals ik al zei het duurt altijd maar even en dan is de donderwolk weer voorbij getrokken.

Even na vieren waren we weer terug aan boord, de toeristenvalletjes op de kade lagen er al verlaten bij, de lokaaltjes waren alweer vertrokken met hun koopwaar van kraaltjes, houtsnijwerk, schilderijtjes en nog wat van die onzin. Onze tassen hebben we snel naar de hut gebracht om daarna direct weer de lift te kapen naar dek 11, het cabanadek. Raul had onze flessen nog koud staan en vroeg direct of we ook nog aardbeien en champagne wilden, nee, doe maar niet vriendje, vandaag alleen water. Ook happy hour hebben we laten schieten, je kunt toch niet elke dag aan de zuip, wat moeten de mensen thuis wel niet denken, we schrijven er al genoeg over. Gelukkig interesseert ons de mening van andere mensen bitter weinig, hahaha, ook al schrijf ik dat ik het niet doe, jullie zien het toch lekker niet als ik het wél doe, lekker puh! Zelfs de persoonlijke uitnodiging van kapitein Robert Jan aan de Nederlandse gasten aan boord om samen het glas te heffen van 19.30 uur tot 20.00 uur heb ik laten schieten, Gina is er wel geweest, allenei auw knöre zei ze, maar natuurlijk wel de inmiddels obligatoire Hollandse hapjes, kaasblokjes, bitterballen, frikandelletjes, dooie vis, beschuit met muisjes, noem maar op. Nou, dat kunnen we wel een paar weken missen hoor Robbie, al moet ik toegeven dat ik eergisteren 2 kroketjes heb laten bakken in de snackbar en op een broodje geprakt heb met wat mosterd, hahaha, en dan vragen de mensen naast je direct ‘what’s that you got there?’, tja leg dan maar eens uit wat een kroket is! Wat is gebakken gepaneerde rundvleesragout vertaald in het Engels? Dutch specialty, you have to try it zeggen we dan maar. Best wel geinig, ook die informatie heeft Gina van Cruise Critic gehaald, ze hebben het maar het staat nergens vermeld. Goeie site dat Cruise Critic!

Toen housekeeping zich meldde om onze bedjes terug te slaan ben ik naar de bieb gevlucht (Gina was toch op het feestje van de kapitein) om daar de gebeurtenissen van vandaag maar weer op te slaan op de harde schijf. We zullen eens kijken wanneer zich een goede gelegenheid voordoet om de zaak weer op internet te zetten, vanavond niet meer in ieder geval. Morgen weer vroeg uit de veren, St. Maarten wacht op ons en omdat er maar liefst 7 cruise schepen afmeren en er zo’n 19000 toeristen het eiland op gejaagd worden heeft Gina maar weer een toertje geboekt, maar wel voornamelijk naar de andere kant van het eiland, Saint Martin, ook hier weer alles Frans en gewoon afrekenen in keiharde Euro’s. Lekker makkelijk.

Ik heb nog heel even naar de commentaren gespiekt, bedankt mensen, fijn dat we jullie het gevoel kunnen geven dat jullie erbij zijn, ik zou zowat gaan blozen van de pluimpjes maar dat zou je toch niet zien, mijn toeter is nog altijd rood. Wat ooit begon als documentatie voor onszelf om later nog eens terug te lezen en om te voorkomen dat we na de vakantie keer op keer de verhalen moeten vertellen en de plaatjes moeten laten zien is inmiddels uitgegroeid tot zo’n beetje een must omdat zoveel mensen graag met ons mee genieten, ook al is het vanuit hun eigen luie stoel. Maar het mes snijdt aan 3 kanten, het is een win-win-win situatie, ik doe het nog steeds graag, mijn oorspronkelijke doel wordt bereikt en jullie vinden het leuk om te lezen. En als ik Rita’s commentaar moet geloven was ik zelfs 32 jaar geleden al een twisted mind, alhoewel ik daar toch mijn twijfels bij heb, eigenlijk een beetje van schrik, het zal toch niet hè, al bijna mijn hele leven prettig gestoord? Maar aan de andere kant: nooit veranderd, altijd ik gebleven, ik ben ik, doe het er maar mee. Tot morgen allemaal als we weer een nieuw hoofdstuk schrijven over onze reis over de oceanen van de wereld!

Weet je, ik begon het relaas van vandaag een paar uur geleden met een blanco scherm, heb er wat naar gestaard en het weer dichtgeklapt omdat ik eigenlijk geen inspiratie had. Om het daarna toch maar weer open te klappen om een paar woorden neer te pennen. Het zijn er uiteindelijk toch weer dik 1800 geworden. Probeer het ook eens als je met vakantie gaat of beter nog, neem mij gewoon lekker met je mee op vakantie, dan schrijf ik wel op wat we allemaal  beleven, woehaa! (1896)

 

Day 11, St. Maarten & Saint Martin

Cheryle dear, this one’s for you! Honestly, I meant to do the translations on this trip so everyone can read the stupid stuff I put to paper but everything has gotten out of hand and I would need another 2 weeks to get everything translated, besides, I’d find too many errors and mistakes so I’d get caught up in correcting all of that first. In essence, not going to do it! But today’s for you, in English, and for my other English speaking and reading friends and relatives. The tone in which our diary is written: this is how I see the world and everything that happens around me on our travels, I try to stick as much to the truth and the facts as possible (yeah right) and try to put it to paper with a bit of the wry humor that is so typically me. You have to have known me for a while to fully understand the way my mind works, or doesn’t, but most of you know me quite well.

Here we go:

Today was a short day ashore, we had to be back on  the ship at 2.30PM, sailing early today to go do…errr, nothing tomorrow. Why? Beats me! That’s the rule, be back in time or stay behind. And yet some people don’t care, they just don’t give a shit, the ship will wait for me, they won’t sail without me because I will raise hell and complain to the world. Well, I’d put out a sign and hand out a note when people leave the ship in the morning, ‘Come back late and you will stay behind, no exceptions!’. You know, it is never the people’s fault either, it’s the touroperator, the busdriver, the staff in the store, slow service at the restaurant, well, fuck them I say! Leave them behind. There, that’s been bugging me all day, glad I got that off my chest.

Anyways, the damned alarm rang much too early again this morning, we got up and got ready to meet Bernard, we (Gee) booked a tour with the guy to the other side of the island because 6 cruise ships were coming into port today and we were just trying to get away from the crowd. Sure enough, although we didn’t book it together with Ken’s group they were all there so we teamed up just like the days before. And then it all fell to pieces (again), we got separated (again) just like on the previous tours, we got pulled off the bus at the last minute and were directed to another bus. So long guys, see you at the first stop. And sure enough, the folding chair couple from New Jersey was on our bus too. Long story, see the Dutch comments above. Oh well, what can you do? What can you say? Nada, zip, just go with the flow. The rest of the crowd in the bus was a bunch of happy (still a bit sleepy though) people from another ship, the Excellence or the Independence, a party ship (the ships we should have been on, the happening kind of places)! They were a lively bunch, what a relief. Well, not that lively when we started out at 9 but soon after. Jackson, our driver for the day, comforted us by telling us he had a cooler full of drinks for us. I got to ride shotgun and ended up doing his job by opening the doors and putting out the stepstool at each stop, I was also crowned barkeeper for the day. And so the rum punch, first class moonshine by the way, was flowing at 9.15. the fact that the first restroom brake was 45 minutes away didn’t scare anyone off, we just threatened the driver we’d simply pee on the floor if he wouldn’t pull over when we’d call it, hahaha. The tone was set, about an hour later all the moonshine was gone and so were most of the beers, good beers, Carib, a local brew I guess so at our next stop on the French part of the island the driver went off to find more drinks for us, in the end he called the boss to come out with more booze, he lived around the corner anyway. We drove through Grand Casse, I remembered a great restaurant there, Lolo’s on the beach, but that was not on our route, boohoo. We stopped in Marigot and enjoyed French pastries and a croissant with some café au lait before heading on again to do some more sightseeing. I scared the hell out of the lady behind the counter when she tried to rip us off by making us pay in US dollars and I told her in French that we would like to pay in Euros, she turned from her attending to tourist manners to a friendly native in the blink of an eye and started apologizing. No worries madame, c’est pas grave. We stopped at the famous Orient Bay Beach resort and the Americans got totally freaked out, on the left there is Bikini Beach, on the right hand side is No-Bikini Beach, hahaha, the nude beach, on the left hand side is the beach where you can keep your clothes on. For us Europeans it’s no big deal, actually nothing to lift an eyebrow for actually (it’s been around for over a hundred years) but Americans remain a strange bunch of people when it comes to nudity. It’s alright to have wet t-shirt contests and at car and motorcycle venues to yell out ‘show me your tits’ and everyone plays along and shows it ‘almost’ all or shows it all, behind closed doors they show it all without any sign of shame, but seeing someone naked on the beach (which, again, is a quite normal thing in Europe and other countries in the world) is a bridge too far, for some reason that’s called obscene, everybody is appalled by it but yet everyone sneaks a peek in . I’ll probably never figure it out. Heck, I won’t even waste any more time over it. We took a half hour break and got our feet wet in the ocean before moving on again. We stopped at another place where you could touch some sea life and donate some money, an iguana farm and a the biggest tourist attraction on the island, the beach at the end of the runway, that world famous runway where people stand in the jet wash of airplanes taking off and get blown away breaking all kinds of bones, humans are basically stupid you know, very stupid. They put signs up that bad things can happen to you, people see it on youtube and tv, yet they still have to go and experience it themselves. Anyways, we got there about 2 minutes before the daily KLM 747 came in, perfect timing by Jackson, our pilot in command, although he didn’t really have a clue, he was only doing this job because he was retired from a Toyota parts dealership after almost 30 years. So we all got out to take our pictures, I even got to shoot a little video footage, we’ll post it once we have faster wifi. After that experience we were dropped off at Front Street and said our goodbyes to the rest of the group, there were only soda’s left in the cooler so no reason to stay on the tour anymore anyway, haha. Front street is the absolute one and only cheapest tax free street in the Caribbean, which turned out to be a disappointment again, all the little stores are run by Indians and Pakistani, very keen business people, and nothing is really cheap. Gee was out scouting for a watch and I ended up looking too but the prices are ridiculously high, even after bargaining and getting a huge discount, yeah right. I guess only if you’re looking for giant diamonds you might get a good deal, and not even so, they’re most likely flawed in some way but you think you’re getting a good deal. Gee found some mascara that was cheaper than at home so we bought that before we trotted off to make our way back to the ship. We climbed upstairs to our cabana on deck 11 where we enjoyed the cast off and departure from the beautiful island. We might just fly back here for a week or so, there are ferries going to the other islands where you can enjoy peace and quiet if you want to get away from the hustle and bustle when the cruise ships are in. They had 607 cruise ships come into port in 2013, 1.7 million tourists, yeah, you might want to catch a ferry to one of the neighboring islands on those days. Anguilla, St. Kitts, St. Bart’s, Montserrat, those beautiful little islands that don’t get sought out by the big ships. But you will find even bigger super yachts anchored there, the millions and millions that are floating around in this area are simply stunning. If I happen to be holding the winning ticket to the Florida Power Ball I’ll go and kick somebody of their boat and buy it from them right away. 171M should get me something a few sizes up from a dingy, don’t you think? Fly the dogs in on a Learjet or a Gulfstream, sell the house with everything in it and not even go back home anymore, just have somebody pack some of our personal stuff and throw it on the plane with the dogs. A man’s entitled to have dreams, isn’t he?

We went to grab a bite to eat late in the afternoon and met with the only Dutch singer/dancer on board, Isabelle, who was having a loaded burger and fries on the pool deck, you wouldn’t expect that, thin and fragile as these artists seem to be. She must have seen the somewhat surprised look on my face and apologized, the crew had a party last night and she needed to treat herself to something with a little substance today. Can’t blame her, must have been a great party, you go girl!

Gee’s made friends with a lot of crew members already, they see her walking her rounds, she talks to all of them and tries to find out what they do, where they come from and what their plans are, by the time this cruise is over she’ll probably know most of them. She’s just continuing her political career on board of this ship I guess. I’ll probably just know all the barkeepers by name by then, hahaha.

After dinner we hit the Crow’s Nest for happy hour, afterwards I went and found a spot in the library again to record the events of the day, Gee did some laps around the ship, came in and sat with me for a while and left for a walk again, came back and left again and finally didn’t come back anymore, she’d gone to our cabin, sorry, state room. I finished my report and turned in as well for another wonderful night while the ship gently swayed back and forth, rocking us to sleep to the rhythm of the Atlantic Ocean. Tomorrow is a day at sea, we’ll be in or around our cabana on the private deck all day, the day after we’ll be stopping at the company’s private island for a day at the beach and snorkeling. I’ll jump in a barrel of suntan lotion before I head out, that’s for sure, I’m still hurting from a few days ago.

That’s it for today folks, another day in the life of Ebee and Gee travelling the world’s oceans and islands. If you find any spelling mistakes and errors in the grammar you may keep them, that goes for the ones in the section written in Dutch as well. You find them, you keep them as a present from me to you. So long everyone, next update maybe tomorrow or the day after, dunno yet, ain’t much happening anymore before we get back to Ft. Lauderdale on Friday. In in the morning, out in the afternoon to start the second part of our cruise, taking us to a few more magical places in the beautiful Caribbean. (2066)

 

Dag 12, op zee

Jazeker, de kapitein heeft ons weer de hele nacht heerlijk heen en weer laten wiegen op de inmiddels beroemde maar af en toe ook beruchte Atlantische deining. We lagen er redelijk laat in gisteravond dus vandaag lekker uitgeslapen en van een laat ontbijt genoten in de Vista Dining Room, lekker tuttelen en ons laten verwennen door de altijd even vriendelijke bemanning. Vantevoren nog even project ‘wastas’ afgerond, Braunie de superinpakker heeft het weer klaargespeeld, kijk maar naar de foto’s, de wastas is zo groot als een plastic tasje van het Kruidvat maar ik heb er een hele kleerkast in weten te proppen, de mannen van de wasserij moeten er weer geld op toeleggen vandaag, kijk maar naar de foto’s. Je krijgt alles wat je in de zak gepropt krijgt gewassen en gestreken terug voor 20 pop, nou, dan willen we ook waar voor ons geld hebben!

Daarna naar buiten toe, op het achterdek bij het zwembad was uitverkoop, nou ja, in de termen van Holland America dan, uiteindelijk betaal je nog goud geld voor prullaria die je niet nodig hebt. Een t-shirt waar de kleur na 3 keer wassen uit verdwenen is, wat kraaltjes (wat is dat toch met die kraaltjes, we leven toch niet meer in 1653 of zo?), wat glazen beestjes en andere troep. We hebben ons zowaar door een krioelende mensenmassa moeten wurmen om bij de trap omhoog te komen, oef, zo vroeg en alweer een aanslag op ons gemoed. Zeikerds, zie je wel, wij beginnen ook al om niks te zeiken! Dus korte metten gemaakt met het gepeupel en onze cabana op dek 11 opgezocht en ons daar lekker verstopt. Jessie had de ijsemmer met de flessen water en de Evian spray al klaar gezet. Dek 11, oh ja, da’s ook een leuke, die kan ik jullie niet onthouden, we zaten vanochtend naast mensen aan tafel (je ontkomt er gewoon niet aan, ja, als ik de 171 miljoen gewonnen heb wel natuurlijk maar goed, da’s nog maar afwachten hè) die al op hun zoveelste cruise zaten en die wisten helemaal niet dat er een dek 11 was, hahaha, goed bewaard geheim. Het bestaat ook pas sinds vorig jaar, toen is het gebouwd. Zij aan het opscheppen dat ze een fancy buitenhut hadden met een balkon omdat mevrouw rookte, wij antwoordden dat wij ‘maar’ een binnenhut hadden maar er fijntjes bij opgemerkt dat we wel een cabana hadden op privédek 11 met een eigen butler die de hele dag voor je in de weer is, je drankjes haalt, je lunch verzorgt en je champagne met die verrekte aardbeien brengt, hahaha, de toon was gezet. Die dikkerd in zijn korte broek en zijn Heineken flipflops heeft het beter geregeld dan wij, dat ging er niet goed in geloof ik. Ze zouden in elk geval direct na het ontbijt op verkenning gaan, het klonk toch wel interessant. Hij zat ook nog te zeiken dat op HAL formal wear helemaal niet meer serieus genomen wordt, op andere cruiseschepen komt nog minstens 95% van de heren in een tuxedo opdagen. Om daarna door te gaan met vertellen dat ze de dag na thuiskomst direct moesten gaan werken om dat ze alle vrije dagen aan de cruise gespendeerd hadden. Wij er weer fijntjes overheen dat we altijd een dag extra reserveren, ervoor en erna, ach, met 42 verlofdagen kun je wel een potje breken. How many? Yes sloeber, 42, je dwingt me met je gezeur gewoon om je op je nummer te zetten, omhooggevallen klootjesvolk, doe toch normaal man. Enfin, waar waren we gebleven, oh ja, verstopt in onze cabana, wat leesvoer mee maar het bleek uiteindelijk dat mijn leesvoer weer heel lang mee gaat, ik heb het in mijn handen en val prompt in slaap, wat wil je ook als je lekker op je bale bale ligt in de schaduw met een lekker tropisch windje om je oren en de muziek van het schip dat door de golven klieft op de achtergrond. Geen mp3 speler nodig hoor. Gina had een afspraak om zich lekker te laten kneden in de Greenhouse Spa dus die vertrok even later alweer en zoals ik al zei, ik kreeg weer zo’n heerlijke wegtrekker en dommelde een flink aantal zeemijlen weg, het komt beslist omdat die boot als maar heen en weer schommelt. Mient, my turn komt nog, ik wacht tot er een special is voor de bamboe massage (Hollander in hart en nieren, wachten op de korting!), ik heb op de eerste dag al even een voorproefje genomen en ben ook even in de stoel gaat zitten voor een freebee, de masseur verschoot gelijk van kleur toen hij een hand op mijn rug legde, oh jee, like a rock zei hij gelijk tegen mij maar ook tegen zijn collega’s, he’s like a rock. Ik weet het kerel, elke januari als de winterse wind al een paar maanden door ons kantoor blaast dat zo poreus is als een koffiefilter, zo lek als een rieten mandje (en nou niet gelijk beginnen te discussiëren dat rieten mandjes niet lekken), heb ik een aantal sessies bij de fysio om mijn wervels weer los te laten maken/kraken, voor de kenners: T5 t/m T9 gaan helemaal vast zitten, dat geeft uiteindelijk dat typische gevoel of je een hartinfarct hebt, pijn op je borst met uitstraling naar je schouders en bovenarmen. Ik probeer het een beetje te voorkomen en heb mijn oude passie badminton vorig jaar weer opgepakt maar ja, dat magische woordje ‘tijd’ gooit vaak roet in het eten, bovendien ben ik al moe als ik mijn kapotte knieën en enkels geprepareerd heb, en dan moet ik nog de baan op voor een partijtje! Maar goed, genoeg geklaagd, zelf schuld, nee, ook weer niet, die verrekte dunne rubberen vloer in Carperion heeft alles naar de kloten geholpen, ‘vroegah’, in de oude sporthal met zoals het hoort een zwevende houten vloer die je botten wat ontziet heb ik nooit problemen gehad. Blablabla, zeg ik toch, ik ben ook een zeikerd. Maar wel eentje met kapotte knoken, lekker puh!

Ergens in de middag was Gina ineens weer terug, trok mij uit mijn dromen over stralend witte tropische zandstranden en palmbomen, Captain Morgan, bananenbladeren en kokosnoten en alles wat daarbij hoort, het was tijd voor de Royal Dutch High Tea dus ons hutje moesten wij weer in de wind achter laten om naar beneden te snellen, het begint om 15 uur! Om 15.05 uur zijn de meeste schalen al leeg, het is net een pak hongerige wolven (let op, komt ie weer:) die oudjes, hahahaha! Er was nog genoeg, vandaag ook pasteitjes met kipperagout (fuck nieuwe spelling!), een soort saucijzeworstebroodjes en natuurlijk tompouce, Bossche bol, varkensoren, scones met clotted cream en andere kleine gebakjes, lekker snoepen. De thee mislukte een beetje, we zaten al een tijdje met een potje heet water en 2 mannen waren al een keer langs geweest om het bij te vullen met heet water maar we hadden nog geen theezakjes, de steward verontschuldigde zich natuurlijk weer 12 keer en liet de hele doos met theezakjes maar op de tafel naast ons staan. Alles kwam goed, life is good!

Na de thee weer naar dek 11, onze vaste stek, om daar nog maar wat te chillen voordat happy hour om de hoek kwam kijken. Wat denk je? Vergeten! Weet je wat, dan gaan we naar de hut om ons op te frissen en gaan dan iets eten. Goed plan! In de lounge was vandaag formal dinner, je moet dus in vol ornaat verschijnen, maar dat kun je makkelijk omzeilen door de roomservice in te zetten. Zo gezegd zo gedaan, Gina wilde zo graag de surf ’n turf proberen dus die hebben we laten aanrukken. Heerlijk! En gewoon in je zomerkloffie lekker opeten in je hut. Daarna wat plaatjes voorbereid die bij een volgende gelegenheid naar het internet geschoten kunnen worden en wat denk je? Alweer happy hour vergeten, shit zeg, dat gaat lekker zo. Dan maar gewoon naar de bar voor koffie met een likeurtje om daarna de dag te gaan documenteren in de bieb. Ik heb inmiddels een vast stekkie, daar zit ie dan, onze Hemingway, hahaha, als iemand komt vragen wat ik hier elke dag zit te schrijven zeg ik gewoon: next week’s sermon, de preek voor volgende week, hihi.

Vanavond had ik nog een gouden ingeving: als we weer thuis zijn ga ik het doorzetten, ik ga uitzoeken wat je zoal moet doen en wat het kost om het hele verhaal uit te geven in boekvorm! Is er iemand die daar ervaring mee heeft dan zijn tips en info van harte welkom. Ik denk aan de opzet zoals mijn Normandië verhaal, de tekst doorspekt met leuke plaatjes, kijk maar even op berke.nl dan begrijp je wat ik bedoel. Alle hulp is welkom, alvast bedankt.

En zo komt er dan weer een einde aan een dag waarin niet veel gebeurde, eigenlijk helemaal niks maar al zeg ik het zelf, ik heb het weer lekker weten neer te pennen, helemaal zonder hulp van happy hour, nou ja, bijna dan, ik heb nog een secret stash. Tijd om maar weer een uurtje te gaan liggen, morgen een dagje op het privéstrand van de rederij op de Bahama’s, lekker een paar uurtjes snorkelen, weer afgesloten van de buitenwereld genieten van de rust onder water. Wel met een overload aan zonnebrand om niet weer als een kreeft te eindigen, ik heb nog steeds pijn op mijn schouders, verdorie nog. Maar die zijn natuurlijk wel lekker breed hè! Bye bye, tot morgen of zo. (1593)

 

Dag 13, Half Moon Cay, Bahama’s

 

Weinig te melden, vanochtend voor anker gegaan in Half Moon Cay waar de rederij een eigen stuk eiland heeft, een clamshell gekaapt, de rest van de ochtend in het lauwwarme water geplonsd, de baai op en af gesnorkeld opzoek naar wat eetbaars, hahaha, maar de vissen schrikken zich altijd te pletter als de mijn schaduw over zich krijgen en zoeken dan gelijk veiliger oorden op, come on guys, let’s get out of here, Willy’s free again!

Rond de middag het bbq feestje opgezocht een een gaar stukje vlees met wat andere versnaperingen weggewerkt, daarna Cindi in haar hangmat geholpen, ze was tijdens het instappen er al een paar keer uitgedonderd, toen die eenmaal veilig lag nog wat tijd onder water verbracht, voornamelijk omdat het zo verdomd heet was, rond 14 uur terug naar the mother ship vertrokken, om 15 uur zouden we sowieso het anker lichten. De geborgenheid van onze cabana op dek 11 maar weer opgezocht om daar de rest van de middag (tot aan happy hour) lekker uit te puffen. Lekker! Na happy hour lekker gaan eten, het is immers bijna altijd lekker als iemand anders voor je kookt, om ons daarna terug te trekken in onze state room. Toch nog even een afsteker gemaakt naar de BB King blues club maar dat viel wel tegen. Terug in de hut ging daar ineens de telefoon, Cindi wilde toch een beroep doen op onze eerder aangeboden inpakkunsten, ze wist niet hoe ze haar hele hut in die ene weekendtas moest proppen. Bij Cindi aangekomen bleek het inderdaad voor de beste inpakkunstenaar onbegonnen werk, er lagen spullen voor 3 koffers die in één tas moesten. Vol goede moed zijn we begonnen met inpakken maar we gingen al snel over het gewicht heen, dus alles weer op een hoop gegooid en opnieuw begonnen. Bodempje kleren, zware en breekbare spullen zoals de 4 flessen rum, de potjes met jam en nog wat troep in potjes en flesjes, daarna weer spullen en lichte kleren, uiteindelijk lukte het om op net geen 52 pond uit te komen. Moet kunnen. Helaas bleef er nog genoeg over om nog een koffer te vullen en dat moest allemaal in de handbagage. 1 fles rum kregen we niet ingepakt dus die ging op de lijst om achter te blijven, komt wel goed, Braunie ontfermt zich er wel over als het moet. De rest van de spullen verstouwd, alles nog een keer ingepakt en gewogen, ze was er klaar voor hoor!. Nog snel met ons zenuwenbundeltje een late night snack gaan halen, ze had de hele dag niks meer gehad, daarna doei doei gezegd en naar huis vertrokken. Nog even zitten doezelen voor de tv met een oubollige film op het beeldscherm alvorens even na middernacht ons kussen op te zoeken. Buiten was het een drukte van jewelste, morgenochtend zijn we terug in Ft. Lauderdale, het einde van het eerste stukje van onze cruise. Maar de bemanning was de hele nacht druk in de weer met het versjouwen van koffers van mensen die van boord gingen.

 

Dag 14, Ft. Lauderdale

 

Wat denk je? Om 06.35 uur, even na half zeven, midden in de nacht dus, was er zacht geklop op de deur………rot op man, het is midden in de nacht, ik blijf aan boord! En het werd stil. Even later, ringggg, rot nou toch een partij op, het is midden in de nacht! Ja hoor, ons zenuwenbundeltje, ze had ontdekt dat een 2^e tas inchecken toch niet zo duur was als ze eerst had gedacht, of ze haar fles rum terug mocht hebben, dan kon die toch nog mee naar huis toe. Geen probleem lieverd, hier is je rum én je fles Malibu waar je gisteren ook al geen raad mee wist, neem het asjeblieft mee naar huis! Doei doei! En verder slapen! Rond 9 uur een ontbijtje gaan genieten, om 10 uur van de boot af omdat ze naar de ‘zero count’ moesten, iedereen van boord, om een half uurtje later weer dezelfde weg terug te nemen om direct naar onze cabana te verkassen, boven, dichter bij de zon, op dek 11. Het was een drukte van jewelste aan boord met alle mensen die ervanaf moesten, wij zijn gelukkig pas over 10 dagen aan de beurt. Boven was het lekker rustig en we konden nog een uurtje slaap inhalen in ons tentje. Rond de middag kwamen de eerste nieuwe gasten op verkenning natuurlijk ook over ‘ons’ dekje. Als een volleerd HAL vertegenwoordiger heb ik er alles aan gedaan om de resterende cabana’s aan de man te brengen, ongeveer aan 28 mensen netjes uitgelegd dat dit niet gewoon een plek was where you can hang out maar dat het alleen te huur is, je ziet de gezichten dan al gelijk betrekken en als ze de prijs horen is de lol er gelijk af. Tegen tweeën kwamen Annemarie en Chris op dek en het was een gezellig weerzien. Het was onze eerste kennismaking ‘in the flesh’ maar het was alsof we elkaar al jaren kennen! Zij hebben ook een cabana gehuurd dus het belooft nog een gezellige boel te worden op het tweede gedeelte van onze trip. Ik ben vooral benieuwd naar de Chris zijn Wang-Wang, een drankje met geheime ingrediënten  dat ervoor zorgt dat je ’s ochtends (weer een keer) niet meer weet hoe je de avond bent geëindigd. Ben benieuwd, je weet, ik ben altijd wel in voor een nieuwe uitdaging. Bring it on!

Om 16 uur was het tegen het normale patroon in ook happy hour in het kraaienest, the Crow’s Nest dus daar zijn we maar gelijk op onze barkruk geschoven en hebben ons door onze inmiddels vaste barkeepers Joeland en Nick maar weer laten verwennen met drankjes tegen gereduceerde tarieven. Na happy hour een hapje gegeten, een rondje gelopen en de events of the day maar gedocumenteerd. Morgen doen we ook weer de hele dag weinig meer dan wat plonzen en misschien wat snorkelen, we gaan weer voor anker op Half Moon Cay, alvorens op te stomen naar de Turks & Caicos Islands waar we overmorgen overdag aan land gezet worden. So long folks, catch ya later.

 

Dag 15, Half Moon Cay, Bahama’s

Daar kunnen we kort over zijn! Uit je mandje, ontbijten, aan land, snorkelen, luieren, lunch, bar, luieren, slapen, tussendoor in de zee plonzen om af te koelen, terug aan boord, douchen, luieren op dek 11, eten, happy hour, luieren, truste.

Eten doen we vandaag in onze state room, de rest van de gasten doft zich weer helemaal op voor het Captain’s Dinner, wij blijven lekker thuis en eten hetzelfde maar dan lekker in onze korte broek, lekker puh. Sjiet op dat fancy geduins.

 

Dag 16, Grand Turk, Turks & Caicos Islands

 

De avond verliep echter helemaal niet zoals we die eigenlijk in gedachten hadden. Na het eten dachten we eigenlijk om het rustig aan te doen en de avond lekker in de hut te verbrengen, afgewisseld met een rondje dek en nog een lekkere cappu of zo, echter was daar de onderbreking door onze roomservice om onze bedjes terug te slaan en de hut klaar te maken voor de nacht. En dan moet je dus ‘eventjes’ ergens anders naar toe zodat je niet in de weg loopt en de mannen rustig hun werk kunnen doen. Dat kunnen wij wel hoor, we gaan nog een rondje lopen op dek 3, oeps, er staat wel veel wind, hmm, laten we maar naar het achterdek gaan, daar zitten we beschut en uit de wind. Ok, doen we, lekker door het Lido restaurant getrappeld, een softijsje meegepikt en lekker op het dek gaan zitten. Jammer, ook hier waaide het. Weet je wat, we lopen over dek 10 naar voren toe en zien wel of daar nog iets te beleven is, weer jammer, ook niks. Hmmmm, laten we dan terug gaan naar de koffieshop om daar een lekkere cappu te scoren, hmm, daar hoort eigenlijk een likeurtje bij….. ok, dan maar weer naar de kroeg, op naar het kraaienest, een Galliano voor Gina en laat ik eens, errrrrrhhh…. Doe maar een Captain & zero, thx. Happy hour kwam en ging, een hoop gasten kwamen en gingen, wij hielden stand op onze barkrukken, never mind de Atlantische deining, kunnen we hebben. Uiteindelijk, met een kassabon van een meter aan drank en pinda’s stortten wij na het sluiten en poetsen van de bar met een gelukzalige glimlach in ons mandje, klaar om weer een Atlantische nacht te tackelen. Heen en weer, heen en weer, heerlijk!

Uitslapen!!!! Vandaag zouden we pas om 12 uur ons bootje aan de kade vastknopen, tijd zat dus! Je kent het inmiddels wel, opstaan, opfrissen, ontbijtje pakken, vandaag de lichte variant want om 11 uur waren we alweer uitgenodigd voor de Indonesische rijsttafel, net even tijd om boven op dek 11 te kijken of de mannen onze cabana ook goed in het oog hielden, om 10 uur moesten we aantreden voor de roll call van de cruise critics, een nieuw clubje op deze 2^e cruise. Gina strooide weer wat porseleinen klompjes (zie het als kraaltjes) in de rondte, iedereen vond het weer geweldig. Je maakt het niet meer gauw mee dat mensen tot tranen geroerd zijn met een souveniertje van 2 kwartjes. Zoals gezegd, 10 uur roll call, 11 uur rijsttafel, 12 uur van boord. Druk druk druk, en dat tijdens je vakantie, niet te geloven! Met de ‘first wave’ direct van boord gegaan, op dit eiland was wifi voorhanden, ga maar naar Margaritaville, daar hebben ze wifi. Klopt, het werkte alleen voor geen meter. Erop, eraf, erop, eraf, ja doei, niet met ons. Bedienen wilden ze ons ook niet zo heel erg, pech gehad, dan hou ik mijn centjes wel bij me. Nog her en der wat geprobeerd maar helaas, jammer dan. Fuck Grand Turk. Terug naar de Noordam, alle elektronica aan de kant gegooid en beschutting gezocht in onze cabana. Gina althans, ik was net iets later terug aan boord en mocht live meemaken dat de backup generator getest werd, een geweldige belevenis, ik heb er niks van gemerkt buiten het feit dat de liften het niet deden. Crap, van van 1 naar 11 via de trap dat is een too much voor deze kapotte knoken, dus het duurde een tijdje voor ik eindelijk boven was, ik heb gewoon gewacht tot de liften het weer deden haha. Inmiddels had Gina nog wat insider info opgedaan van de crew en wist een nieuw plekje waar wifi scheen rond te lummelen. Bij de boot. Ok, er ligt een stuk verderop een wrak op het strand, ooit door de golven erop gegooid en achtergelaten voor de toeristen. Even na drieën maar weer van de boot af terwijl de meeste mensen alweer op de terugweg waren, maar we hadden nog een uurtje of 2 over. Naar dat gestrande schip, daar kunnen we best naartoe lopen hè, vraag die meneer maar hoe we er het snelste komen. Wellll zegt die meneer die net het rolluik van zijn winkeltje naar beneden liet komen, hij was weer klaar met de toeristen voor vandaag, zie je daar die mooi gesnoeide struik in de vorm van een….uh….tja, bierblikje maar dan groter, kliko, ronde container, je snapt hem wel, loop daar maar naartoe dan pik ik jullie op en breng ik jullie naar het schip op het strand. Gina gelijk in de stress, is dat wel veilig? Voor hetzelfde geld worden we gekidnapt. Nee Gina, als ik er 120 kg overheen gooi en jij begint te schoppen dan komen wij als enige met meer centjes thuis, niet die lokale meneer, geloof me. De meneer stopte inderdaad en bracht ons naar de boot op het strand, maar dat was niet wat Gina in gedachten had, nee, die boot bedoelde ze niet, we waren er al voorbij gereden. Wat zoeken jullie dan vroeg de man, nou, wifi natuurlijk. Tja, als ik dat geweten had dan had ik het modem op mijn kantoortje aan laten staan, dan hadden jullie in de haven kunnen blijven zitten, ik zet hem net uit! Duh, hebben wij dat weer. Maar de meneer was nog niet klaar met ons, het werd ineens zijn missie om ons van wifi te voorzien. Let me show you this, no, let me take you on a small tour, gezellig, dus toch gekidnapt! Op naar die verrekte boot op het strand, stelde dus niks voor, ernaast lag wel de residentie van de gouverneur, ook leuk, weet je wat, laten we hier eens proberen, en ineens stonden we op de International Airport van Grand Turk, jazeker, International, met een baan van nog geen 1000 meter, net genoeg voor wat propellerviegtuigjes. Maar wel wifi, heel langzaam. Dat was het ook niet. Weet je wat, I will take you to another place by the beach, that has wifi. Jazeker, naast de loods waar zijn spullen stonden, het bleek dat hij auto’s jeep’s en quads verhuurde, was Jack’s Shack, een lokaal kroegje annex hamburgertentje annex duikexcursiecentrum annex winkel en nog wat vage zaken, het zag er gezellig en inheems uit. Hebben jullie wifi? Ja, maar het is al dagen kapot. Shit, shit shit, ik ben er klaar mee, doe maar een biertje dan, de lokale foezel, wat kan mij het bommen, dan maar geen internet. Onze gids nam geen geld of een drankje aan omdat hij het nog veel te druk had en was ineens verdwenen, normaal een teken dat je elk moment van je waardevolle zaken beroofd wordt en met je keel doorgesneden in de goot eindigt, maar dat bleek hier niet op te gaan. Het bleek zelfs een hangout te zijn van een aantal crewleden, altijd goed dus, en we konden een beetje de tijd in de gaten houden, als de crew nog niet weg hoeft dan hoeven wij ook nog niet weg. Tussendoor toch maar even gecheckt en wat denk je: wifi! Doe nog maar een pint, en nog een, en nog een, en nog een, ondertussen gooi ik wat plaatjes in de rondte, 120 plaatjes die we de laatste dagen verzameld hebben. Na een biertje of 9 stond de zaak op internet en konden we met een gerust hart terug aan boord. De community is weer tevreden (hopen we). Dus over het strand terug geploeterd naar de pier en een paar minuten voor de deadline waren we weer veilig thuis. Spulletjes dumpen in de hut en door naar het buffet, lekker snavelen en nog net op tijd om met een kop koffie aan te schuiven aan de bar in het kraaienest voor happy hour. En dat happy hour kwam en ging weer, Gina dook in een fles Sambuca en ik, ach, ik ben zo saai, doe maar een Morgan. Zo werd het dan ook net als gisteren 23.00 uur plus nog een beetje, Gina kon haar eigen naam niet meer schrijven en ik kwam ook langzaam in een plezierige staat van ontbinding terecht. Hoog tijd dus om ons mandje weer op te zoeken, hopelijk schommelt die schuit vannacht niet heel erg anders hebben we misschien toch nog een teiltje nodig, hahaha. Bovendien gaat de klok een uur vooruit, extra pijn dus, alweer een uur minder. Morgen zeilen en snorkelen, ben benieuwd of we het allemaal een beetje kunnen registreren. Ach, het zal wel loslopen. Truste knuffies, tot later!

 

Dag 17, Samana, Dominicaanse Republiek

Dat Grank Turk hadden ze best kunnen overslaan eigenlijk, je schuift je cruisebootje tegen het strand aan, gooit wat stoelen onder de boeg, er zijn wat zogenaamde tax free winkeltjes en dat is het dan. Ach, goed voor de lokale economie.

Goedemorgen allemaal, vandaag zitten we een beetje verdwaasd aan het ontbijt met een houten kop, de wereld gaat aan ons voorbij zonder dat we het registreren, als een setje dolfijnen voor het raam een polka zou dansen zouden we waarschijnlijk niet eens opmerken. Hopelijk wordt het beter! Een licht ontbijtje dan maar om onze ingewanden wat te stabiliseren, daarna buiten tegen de reling aan gehangen (nee! Niet eroverheen!) en gekeken hoe we de haven binnen zouden varen. Huh? Welke haven? We gaan voor anker en moeten met de reddingssloep aan land. Ah, ok, dan maar zo. Om 10.45 uur moesten we aan land inchecken voor het uitje van vandaag, om 11 uur zouden we vertrekken. Maar ja, eerst met de tender naar de wal. Laten we tijd gaan, we pakken die van 10 uur. Nou, dat was weer eens een teleurstelling, je moet eerst een kaartje gaan halen en dan wordt ze weer eens als vee bij elkaar gedreven tot je nummertje afgeroepen wordt. En zo werd het 10.15, 10.30 en 10.45. Eens even vragen aan de dames wanneer we aan land gaan, we missen onze aansluiting! Yes sir, we will be boarding shortly. Ik draai me om en wat zegt dat mens dat net tegen me zegt dat we zo vertrekken tegen de zaal: in the meantime, while we are waiting, we will play a little trivia game. Fuck toch en end op mens, ik moet aan land, trol, gvd! Om 10.55 was het eindelijk zover, als sardientjes in een blikje werden in de sloep gedirigeerd, ik zag een paar peddels hangen dus vreesde alweer het ergste maar nee, de gezagvoerder hield de zaak aan het pruttelen en met een bloedgang van 4.6 knopen (+/- 9km/h) sukkelden wij richting het vasteland. Met een lange sik stapten we aan land, ons uitje zal wel al vertrokken zijn, bagger! Volgende probleem: zoals je je met een machete een weg door het oerwoud moet slaan zo moet je je hier door de horde lokaaltjes worstelen, ze willen je van alles aansmeren, taxiritjes, strand, waterval, butterfly farm, boottoertjes, whale watching, hoedjes, drankjes, schilderijtjes, kokosnoten, ugh, het lijkt wel of de hele bevolking is uitgelopen om je te strikken. En, zo leerden we later, een koppel dat bij ons toerke hoorde werd direct toen ze aan land kwamen heel overtuigend naar een boot gedirigeerd, jazeker, dit was de tour die zijn geboekt had werd haar verzekerd. Toen ze al op de boot zat bleek die heel iets anders te gaan doen. Hahaha, geslepen zijn ze ook nog die Domicanen, zie je wel, je wordt gewoon gekidnapt en je hebt het ook nog niet in de gaten ook niet.

Enfin, ondertussen hadden we een meneer die een officiële functie had aangesproken en gevraagd waar we ‘onze’ tour konden vinden. Een honderd meter verderop meneer, bij de 2^e pier, of de eerste, dat moet je dan maar uitzoeken als je er bent. Dus daar gingen we weer met onze volle bepakking, in versnelde pas, schijnbewegingen links en rechts makend om alle kidnappers te ontwijken en zie daar, onze catamaran lag er nog! Gauw de spullen aan boord gegooid, snorkels, flippers, brillen,duikvesten, zuurstofflessen, lampen, camera’s, loodgordels, handdoeken, boterhammen, koelbox, noem maar op. Halt, stop! Je moet je eerst melden op kantoor aan de overkant van de boulevard. Ok dan maar, dat kan er ook nog wel bij. Nog meer verkopers die ons gelijk weer als prooi zagen maar wij ontweken ze handig en we staken snel, hou ja snel, de weg over tussen de voorbij denderende rokende vrachtauto’s en een leger van stinkende tweetakt motoren en motortaxi’s. Naar kantoor, wat formaliteiten en dezelfde exercitie op weg terug naar de boot. Ondertussen hebben jullie natuurlijk schaterlachend of misschien meewarig met het hoofd schuddend een beeld gevormd hoe wij van de ene boot naar de andere togen. Dat met die duikspullen heb ik erbij gefantaseerd hoor, dat hadden we niet bij ons, wel onze tassen met snorkelspullen, want dat was wat ge gingen doen, de hele dag zeilen met een catamaran met stops op een paar plekken om te snorkelen, heerlijk. Uiteindelijk verlieten we de haven weer en werd het zeil gehesen. En wat kwam daar ineens de kop opsteken? Jazeker, een van de assistenten met bekers, een fles rum en een fles cola, tja, als het dan perse moet…….doe maar! Wel maar eentje want we moeten nog snorkelen. Na een half uurtje langs de kust zeilen was daar de eerste stop, iedereen overboord en boe, daar ben ik weer visjes, ik kom jullie bang maken! Maar ze waren helemaal niet bang, ik werd direct opgezwolgen door een school sardientjes, ik schat ongeveer een 3 miljoen, gezellig samen zwemmen! Er was ook nog wat ander onderwatergepeupel aanwezig, maar het was allemaal een beetje troebel, nee, niet vanwege gisteren maar het water was gewoon wat aan de troebele kant, we hebben het wel eens helderderderder meegemaakt. Geeft niet, doe dan nog maar een lokaal foezeltje, gaan we lekker achterover zitten in het zonnetje. Kijk, daar in de verte 1, nee 2, kijk, zelfs 3 waterspouts, daar zwemmen een paar walvissen, mooi hè! De rest van de middag heerlijk gezeild, een stop gemaakt op een resort om wat te eten, heerlijke vis trouwens, een ontiegelijk lelijke vis maar wel ontzettend lekker met de kruiden van Mamasita in de keuken waar wij met hulp van onze begeleidsters stiekem iets konden bestellen. Nog even een nat pak halen, nog een rondje zeilen en terug naar de haven, we moesten immers weer terug aan boord van onze eigen schuit. Net op tijd voor happy hour, nou ja, een paar biertjes mee aan dek genomen en genoten van de afvaart en de route langs de kust in de ondergaande zon. Kritische noot: je ziet dat het hier allemaal minder ontwikkeld is dan op de andere eilanden, er heerst hier nog veel armoede. Maar goed dat we lekker zijn gaan zeilen.

Gina overreedde me om te gaan dineren in de Vista Lounge, lekker fancy met bediening en een hoop liflafjes, ook eens leuk voor de afwisseling. Je hebt alleen geen keus wat tafelgenoten betreft, je wordt ergens geparkeerd en dan moet je maar afwachten met wie je aan tafel zit, maar dat geldt ook voor de anderen natuurlijk. Vandaag met een echtpaar uit Winnipeg, een ouder echtpaar uit South Carolina en twee dames die zo leken weggelopen uit Deliverance, een oud moedertje en een jongere versie van het oude moedertje, ze bleken uit Philadelphia en Boston te komen. Maar ik zweer je, zo weggelopen uit de jaren zeventig, natte haren in model bagger en zonder kleur maar wel met veel grijs, bloemetjesjurk en badslippers, charmant hoor! Maar het was uiteindelijk toch een gezellige gespreksronde. Het eten was verrukkelijk, de bediening was super, het toetje en de koffie waren ook lekker en het likeurtje daarna ook. Terug in de hut klaar om op tijd te gaan slapen was daar ineens een filmbegin, het eerste begin van een film dat ik totnutoe meemaakte, meestal zijn films al een uur aan de gang en zie je alleen het laatste stuk. En zo gebeurde het dat ik ‘Prisoners’ met Hugh Jackman, van begin tot einde heb gekeken. Daarna ging de voordeur op slot en de luiken dicht, lekker slapen, nighty night folks.

 

Dag 18, op zee

Heen en weer, heen en weer, de hele nacht lekker heen en weer, ik moet toch thuis iets gaan bedenken om ons bedje de hele nacht zachtjes heen en weer te laten wiegen, het slaapt zoooo verrekte lekker! Gina was er alweer op tijd uit om een paar rondjes te trekken op het dek, daarna een heerlik ontbijtje genoten en naar onze cabana getrokken om de dag heerlijk buiten te genieten, lekker windje en 26 graden. Niks om over te klagen toch? Uurtje liggen, wat zitten, rondje slapen, lunch besteld bij onze cabana boy, nog wat rusten en klaar maken voor happy hour dan maar? Ok, doen we.

Inmiddels heeft Chris mij aangesproken op mijn commentaar op al die oudjes hier aan boord. Deze ouwe Amsterdammer, een flink eind in de 60 en met zijn kapotte rug slecht en langzaam ter been, is het prototype van de oudjes die ik altijd beschrijf, alleen zitten wij gezellig samen een biertje te drinken. En natuurlijk kun je dan commentaar verwachten op datgene wat je op papier hebt gezet. Luister Eric zei hij, ik vind het geweldig hoe je dat schrijft, het zijn ook allemaal ouwe lullen op zo’n cruise! You son of a bitch, you’re funnyy! Geweldig hè, hahaha.

En zo trokken we gezamelijk aan het einde van de middag naar happy hour, hij eigenlijk naar zijn hut maar ik wist een afkorting, door het Crow’s Nest, haha. We zijn er wat blijven hangen en hebben de dames maar bericht ingesproken waar we waren, alsof ze dat niet konden raden. Mary, die tijdens happy hour heel dapper op haar gitaar tokkelt en verzoeknummers in overweging neemt hebben we ook al in de pocket, we hebben een lijstje met nummers neergelegd en als we binnen komen en onze hoofden om de hoek steken komen ‘onze’ liedjes even later voorbij. De tijd ging langzaam voorbij, we dronken nog wat, en nog wat, vlak voor sluitingstijd wisten we nog een bordje warm eten te kapen in het zelfbedieningsrestaurant waarna we weer een keer moe en voldaan van het niks doen in ons wiegende bedje zijn gekropen, morgen Bonaire, lekker snorkelen!

Dag 19, Kralendijk, Bonaire

We weten niet eens meer welke weekdag het is, elke dag is een vakantiedag, zo ook vandaag weer. Maar helaas was daar om 7 uur alweer reveille, poeh poeh, wat doet dat toch altijd pijn! We waren nog in sukkeldraf onderweg naar Kralendijk, tijd genoeg om lekker te ontbijten om daarna aan wal te gaan. Om vijf over acht mochten we van boord en daar stond onze gids ook al op ons te wachten. Hallo kleine kudde bootvluchtelingen, even een paar minuten lopen en dan zijn jullie bij onze steiger, vort sik, opschieten. Daar lag ie dan, de Woodwind trimaran waar we mee naar Klein Bonaire zouden gaan om te snorkelen. Klein Bonaire is een eiland net buiten de kust en is inmiddels een natuurreservaat met een rif erbij. We zeilden ernaartoe en verbrachten een paar uurtjes op en onder water, heerlijk, de visjes weer bekeken en samen met ze gezwommen, lekker rustig boven het rif gedobberd, gewoon lekker rustig genoten. De zee was wat aan de ruwe kant naar ach, dat deerde eigenlijk niet, af en toe komt er wat zout water in je snorkel maar dat blaas je gewoon door het ventieltje weer naar buiten toe. We hebben helaas de schildpad gemist maar de het groepje na ons en de fotograaf hebben hem wel gezien. We hebben een schijfje meegekregen maar ja, ik heb nergens een gat in dit kleine hakkeldingetje waar een schijfje in past, komt wel goed, als we thuis zijn strooien we nog wat plaatjes in de rondte. We waren rond 13 uur weer terug en ik kan je vertellen dat het zonnetje verschrikkelijk brandde, alsof ze een grote halogeenlamp op 20 cm van je body houden, oef, werrum werrum! Gauw een douche genomen om het zout af te spoelen, daarna even naar het centrum gelopen. Nou, stel je daar niet teveel bij voor, aan het einde van de pier staan wat tentjes waar de lokale bevolking zijn spullen aan de man probeert te brengen, er zijn nog souvenirwinkeltjes en dan houdt het op. Je bent in 5 minuten dwars door het centrum heen en staat aan de rand van de stad. Terug dan maar, oh, daar is een supermarkt, even neuzen. En jawel hoor, daar lagen wat oer-Hollandse spullen zoals kaas en vlees in de koeling en stonden de groenten van Hak en de pakken cakemeel van Koopmans in het rek, toch een stukje Nederland ver weg.

We zochten nog wat beschutting en onder het genot van een drankje probeerden we nog wat wifi te vangen maar dat schoot niet echt op dus we zijn maar weer terug aan boord geklommen, het was toch bijna tijd om het anker te lichten. We vragen ons eigenlijk een beetje af waarom, om 17 uur de haven uit om 50 zeemijlen af te leggen naar Willemstad om daar morgenochtend pas aan te leggen. Hadden ze ons ook nog wat langer tijd kunnen geven. Ach, het zal wel zijn redenen hebben.

Terug aan boord nog even in de cabana gezeten maar daar was het ook warm, een biertje en een babbeltje verder was het alweer tijd voor het eten, ja, je rent je rot op zo’n boot. Na het eten net even tijd om op te frissen en op te doffen want we hadden een uitnodiging voor de cocktailparty van de kapitein, op ons eigen cabana dek nog wel. Dus op tijd aanwezig zijn, praatje maken met el capitan en nog wat hoge heren en dames, drankje drinken, Hollandse hapjes snoepen en wat met andere gasten babbelen, gezellie! Het feestje duurde niet al te lang anders werd het zeker te duur want er werd flink gezopen, hahaha, natuurlijk, wat denk je, als de kapitein betaalt wil iedereen daar munt uit slaan. Na de borrel hebben we nog een rondje schip gelopen en daarna nog een drankje genoten, lekker rustig. That’s it, verder niks te melden. Morgen Willemstad Curacao, we zijn er tot laat in de avond dus dat is een perfecte gelegenheid om een autootje te huren en het eiland rond te toeren. Tot morgen allemaal.

Dag 20, Bon Bini Korsou

Daar zijn we dan, oogjes open en we zijn in Willemstad, we liggen alweer vastgeknoopt met onze touwtjes aan de kade. Zoals overal staat direct als de eerste lading mensen van boord vlucht al een horde toeristenjagers klaar om je mee te nemen naar het mooiste plekje op aarde, alleen hier op het eiland, maar dat vertellen ze je op elk eiland. En de tentjes met spulletjes ‘made in China’ die ze verwoed aan de man proberen te brengen natuurlijk ook, die kennen we inmiddels ook van overal.

Wij genoten eerst van een lekker rustig ontbijtje met alles erop en eraan en daarna een lekkere douche alvorens wij ons bij de menigte schaarden om het eiland te verkennen. Zoals gezegd hadden we een reservering voor een autootje om wat rond te crossen dus op naar Avis, gemakshalve direct aan de pier gelegen. En daar begon het gesodemieter! Goedemorgen mevrouw, we hebben bij u een autootje gereserveerd voor vandaag. Ja meneer, dat klopt, maarrrr eh…….er is een klein probleem……..ik heb die auto niet meer voor u. Huh? Are you kidding me? Ik heb dat ding weken geleden gereserveerd. Ja meneer, weet ik maar ik heb er geen voor u, u krijgt vandaag een bus. Wtf? Wat voor een bus? Nou meneer, ik heb alleen nog een 12 persoons bus, die krijgt u van mij, het is alleen een diesel. Hahaha, en laat ik nog net vanochtend tegen Gina zeggen: je hebt toch zeker wel een klein kruip door, sluip door autootje gehuurd hè? Jazeker, maatje Kia Picanto. En dus kregen we een Toyota bus mee voor 12 personen, ik kon geld gaan verdienen vandaag, snorder worden. De meest onopvallende huurauto op het eiland was voor ons. Ik barstte in lachen uit en zei nog tegen de mevrouw van Avis, het geeft niet hoor, ik heb thuis ook een bus, ook op diesel. Dus we vertrokken helemaal in een deuk met onze bus voor de prijs van een Picanto om Curacao onveilig te maken. Vergeleken met onze Marco met zijn 200 plus pk is een Toyota busje met 60 pk best een uitdaging, het ontstressen begint bij wijze van spreken al bij de eerste drempel, hahaha. Maar ach, zo’n dappere diesel komt er uiteindelijk ook wel en zo was het ook, we hebben de hele dag lekker incognito rond kunnen toeren, niemand die ons als toeristen herkende. We stopten aan verschillende strandjes, aten her en der een hapje en dronken een drankje en kwamen uiteindelijk ook bij Blauw Baai terecht dat inmiddels een gigantisch resortcomplex is geworden waar je niet meer zomaar binnen komt, dagje strand kost 15 pop maar dan mag je wel op een stretchertje in het zand gaan liggen, duh. Aan de slagboom opende ik het raampje en zei tegen de bewaker dat we naar Blauw Baai wilden, de boom ging gelijk open en hij zei: u waar het is hè meneer, 4^e straat rechts. Hahaha, zeg ik toch, alsof we erbij horen hier op het eiland. Gina heeft inmiddels weer een koutje te pakken van alle wel airco en niet airco, dus snorkelen was teveel uitdaging vandaag. Dan maar de voetjes nat maken en een drankje genieten in de bar, een klein beetje wifi kapen, wat zonnestraaltjes vangen, bijzonder vermoeiend allemaal hoor dat kan ik je vertellen. Een eind in de middag zijn we teruggereden naar de haven, hebben ons inmiddels trouwe busje waar we al helemaal aan gewend waren netjes geparkeerd en zijn de Pontjesbrug overgelopen naar Punda om daar even langs de drijvende markt wat te snuffelen en wat winkeltjes te bekijken, natuurlijk ook weer dezelfde winkeltjes als op de andere eilanden, je ziet langzaam een patroon van ketens terug. En de prijzen? Ook niks speciaals hoor, tax free is vaak duurder dan bij ons in Nederland in de winkel. Ik weet het, ik ben een zeurkous aan het worden. Uiteindelijk hebben we 12 dollar gespendeerd aan een paar mooie grote boodschappentassen, tja, als we geen ijskastmagneten meer hoeven te kopen moeten we onze focus maar een beetje verleggen dus kopen we voor een keertje tassen! Het moet niet gekker worden! Sorry Ria, maar die ijskastmagneten zijn sowieso oerlelijk hier.

Terug naar de Noordam dan maar, alle troep uit de bus gehaald en aan boord gebracht om daarna op onze schreden terug te keren voor een laatste rondje Korsou. Busje weer gestart, rondje crossen, even stoppen bij de Centro supermarkt, wat denk je, ook hier staan natuurlijk alle Nederlandse producten gezamenlijk met andere producten van over heel de wereld gezellig in het rek, EN we weten van wie de Centro is, onze eigen Jumbo! Huismerk te over. Na een rondje boven over het eiland langs de luchthaven en een beetje weg uit de toeristenboel cruisen tussen de lokale mensen die als het donker en koeler wordt overal tevoorschijn komen was het over en uit, 12 pop aan diesel in de bus laten lopen en hem netjes geparkeerd waar we hem gevonden hadden. We waren net te laat terug aan boord voor de bbq, we vonden de hond in de pot, lege schalen en vieze borden was alles wat nog over was. Jammer, maar ach, Gina had vanmiddag een echt nep Hollands patatje oorlog gescoord dus was toch nog tevreden, uiteindelijk hebben we me nog wat pasta genomen die lekker doorspekt was met knoflook voordat we nog een slaapmutsje gingen nemen bij onze nieuwe vrienden in het kraaienest. En daar sloten we de avond rond middernacht af  om snel te gaan slapen, morgen Aruba, de laatste stop op onze eilandenreis voordat we weer opstomen richting Ft. Lauderdale waar we maandag van boord gegooid worden. Boehoe, wat zal dat een omschakeling zijn als je weer alles zelf moet doen. Geen personeel meer dat ervoor zorgt dat je niks te kort komt en je 24 uur per dag van een natje en droogje voorziet, je bedje ’s ochtends maakt en ’s avonds weer terugslaat, de kamer stofzuigt en je badkamer elke dag poetst. Boehoehoe! Truste!

 

Dag 21, Aruba

Het begint langzaam saai te worden! Lekker geslapen, een verkwikkende douche en op naar het ontbijt om er ineens achter te komen dat het hier ook al zo verschrikkelijk heet is. Het lijkt wel of ze een lasso om de zon gegooid hebben en hem een stuk dichterbij hebben getrokken. Nee, de ABC eilanden mag je van ons houden, veel te warm en droog, en al zeker voor de honden. Geef ons de hogerop gelegen eilandjes maar!

Na het ontbijt van boord om de binnenstad te verkennen, vandaag geen toertje of auto huren. Winkeltje in winkeltje uit, ook hier verkopen ze allemaal dezelfde prullaria, buiten de winkels die de echte merken verkopen dan, die waren hier ook vertegenwoordigd, Cartier, Gucci, Bulgari, Vuitton, Chanel en nog wat trendy namen, je kent ze wel, iedereen koopt er regelmatig iets. Nou, wij lekker niet, voor een doordeweekse Patek Philipe ben je al gauw 30.000 eurietjes kwijt, dat is aan ons echt niet besteed. Op mijn Fossil van een paar tientjes kan ik net zo goed de tijd aflezen!

Vandaag hebben we wel een plekje gevonden waar we wat plaatjes het internet op konden schieten zodat jullie weer wat te kijken hebben. Een stuk verder in de middag zijn we terug aan boord gegaan om daar van een late lunch te genieten en ons terug te trekken in onze cabana, met wat wind is het in de schaduw best uit te houden. Koud Red Stripie erbij en voor Gina een cocktailtje, life is good! We hebben ook nog even gecheckt hoe ons bruine en ons gevlekte huisgenootje het maken, nou die maken het uitstekend zei Frank, die kleine had een paar dagen last gehad van zijn maag maar hij was er helemaal bovenop en deed weer volop mee met de andere gasten!

Daarna kwam happy hour om de hoek kijken, nog net een laatste rondje meegepikt na het eten, nog wat buiten gezeten en rondgelopen, ach, het leven is zo lekker rustig! Nog wat later zijn we maar weer op onze barkruk gekropen en zijn in een fles met drank gestapt, Mary de gitariste speelde verzoeknummertjes en zo kwam er uiteindelijk een einde aan weer een heerlijke dag. Morgen en overmorgen op zee, lekker rustig genieten van de laatste dagen.

Dag 22, op zee

Verplicht uitslapen, opstaan, wassen, lekker uitgebreid ontbijten, rondje lopen, wat rondsnuffelen, praatje maken met de buren die een ruige nacht achter de rug hadden, de dames vierden Valentijnsdag op hun eigen manier, met veel drank en feestgedruis. De rest van de dag hebben we echt niet veel uitgevoerd, Gina deed een behind the scenes toer van de keuken en ’s middags de mini opleiding cocktails maken in het kraaienest dus dat wordt een ruige zomer, we moeten een hoop spullen gaan inkopen als we thuis zijn! en in ons zonnekamertje gaat waarschijnlijk een muurschildering komen van een zonnig zandstrandje zodat we ons daar lekker kunnen terugtrekken en wegdromen over warmer oorden, ONDER DE TERRASHEATER!

Ondertussen begaf Brauns zich aan het lezen, de cursus zythologie zit al 3 weken in de computer verstopt en ik was nog steeds op bladzijde 3 of zo, vandaag maar eens een flink stuk erin getrokken

Happy hour kwam en ging weer, 2 keer vandaag, we namen nog een hapje te………en hier is een stuk verhaal verloren gegaan……..neemt niet weg dat we toch bakken lol hebben gehad.

 

Dag 22 & 23, op zee

Een aaneenschakeling van genieten! Opstaan, hapje, drankje, cabana, rondje lopen, cabana, eten, zonnen, stukje lezen, stukje schrijven, dutje doen, happy hour, eten, happy hour, rondje lopen, happy hour, slapen.

Zondagavond de kleerkasten uitruimen en alles weer in onze koffers verstouwen, afscheid nemen van toch inmiddels een hoop mensen die we hebben leren kennen, personeel én andere gasten. Uiteindelijk rond middernacht onze plunjezakken aan de deur gezet om te laten wegtransporteren en neergeploft voor een korte nachtrust.

Dag 24, maandag

Om 6 uur werden we al wakker van het gestommel op de gang, we lagen alweer afgemeerd in Ft. Lauderdale. Rond 8 uur kwam de zin door de luidspreker waar we dus duidelijk niet op zaten te wachten: groep grijs 2 van boord. Dag bootje, dag mensen, dag zorgzame bemanning, misschien tot ooit!

Stipt om half negen vertrok de bus naar Miami Airport waar we al direct met het eerste probleem van de nieuwe week geconfronteerd werden: een uur en drie kwartier in de rij staan voor je huurauto. Wat een gigantische afknapper! Maar je kunt er niks tegen doen, go with the flow. Door de sneeuw in het noorden waren ik weet niet hoeveel vluchten ontregeld en was het dus zelfs op Miami een rotzooitje. En dus hadden we uiteindelijk onze papieren en gingen we weer op weg naar de garage waar de auto’s geparkeerd stonden. Op naar rij 2 waar onze maat uh Ford Focus zullen we maar zeggen geparkeerd zou staan. Beneden werden we weer opgevangen door een medewerker die ons behulpzaam zou zijn met uitzoeken en kiezen. How are you today Sir, man hou op, ik heb net bijna 2 uur in de rij gestaan, ik ben gebroken en de dag is nog niet goed en wel begonnen, wat een ellende. Well Sir, what can I do for you to make your day better? Zal ik je een vette cabrio geven? Krijg je de gewoon van mij mee om te toeren. Ah, that’s nice, dank je wel, maar kijk eens achter me? Waar ga ik met die hele berg zooi heen in een cabrio? Doe maar niet, bedankt. Ok meneer, kom dan maar mee deze kant op, dan krijg je van mij een premium auto, kijk eens hier, zo goed als nieuwe full size auto’s, zoek er maar een uit. Ach, wat lief, doe die witte Impala maar, in Florida hoor je een witte auto te rijden, toch? Alstublieft, neem maar mee. Moet ik helpen met spullen inladen? Neem, lukt wel. Wij proppen, hij aantekeningen maken, ach weet je wat zegt hij, je hoeft hem niet af te tanken als je hem terug brengt, krijg je van ons nog een volle tank erbij ook. We willen je graag tevreden zien. Nou meneer Paulo van Alamo, wij zijn heel tevreden zo, hartstikke bedankt. Hij liep nog mee naar de uitgang om alles te regelen met de juffrouw die ons uit zou checken en even later stoven we met onze fluisterstille 6 pitter weg van de luchthaven op weg naar de westkust van Florida. Al gauw waren we via Alligator Alley onderweg naar Ft. Myers om daar een paar van onze laatste dagen te genieten. Onderweg nog even bij een outlet center gestopt om alvast wat boodschapjes te doen maar het was President’s day, veel mensen zijn vrij en scholen zijn gesloten, je kon dus ver de hoofden lopen en zelfs een parkeerplaats vinden bleek nog een behoorlijke uitdaging. Ons shopping uitje duurde dan ook niet lang, na een nieuw setje teenslippers hebben we de handdoek in de ring gegooid. Ja, mijn Heineken flip flops die al op menig zandstrand hun Heineken afdrukken hebben achtergelaten door de jaren heen zijn aan het einde van hun loopbaan gekomen, van hun loopvlak eigenlijk en waar beter dan in een zanderige, zonnige omgeving te gaan zoeken naar een setje opvolgers. Onze Bèrke heeft er jaren geleden nog voor gezorgd dat ik de slippers als cadeautje toegestuurd kreeg, hij poseerde zo mooi met zijn Heineken Hon(d)cho dat hij een leuk pretpakketje toegestuurd kreeg.

Later in de middag kwartierden wij ons opnieuw in, dit keer niet op de boot maar gewoon in een  LQ hotel, weinig service, geen bed dat beweegt, zelf je bedje terug slaan, je weet wel, zoals we het voorspeld hadden. Bagger dus! Een beetje depri zijn we naar de lokale visstick snackbar gegaan om daar met een beetje een sip gezicht ons warm eten uit een mandje vanaf een krant op te snavelen, het smaakte verdorie ook nog.

Moe na een lange dag zijn we in een coma gevallen en zijn niet meer wakker geworden tot de ochtend.

Dag 25, Ft. Myers

Goedemorgen, gordijntjes open en wat zie je? Strak blauwe lucht, zonnetje en palmbomen, het voelt al een stuk beter als gisteren. Ontbijten dan maar, auwa, en weer met de neus in de realiteit geduwd! Een meute staat te duwen en dringen in de kantine voor een bakje koffie en een pannekoek, ik ben er binnen en direct weer buiten gelopen, ik neem wel een koekje en een flesje water, komt wel goed.

Op naar Sanibel Island, playground of the rich, waar veel huizen schuil gaan achter een dikke haag of bomen waar een crew van tuinmannen de zaken symmetrisch houden, voor minder dan een paar miljoen vind je hier geen stulpje. Maar natuurlijk ik Sanibel Island ook een toeristentrekpleister van de eerste categorie (kijk maar naar ons) dus het is er loeidruk met dagjesmensen. We waren al redelijk vroeg op het strand en hebben daar een uurtje door het zand gelopen en wat schelpen geraapt, de branding afgespeurd naar Flipper maar die kwam niet opdagen. Wel hier en daar een pelikaan, zo’n mooie vogels. We zijn nog wat verder getrokken naar het volgende eiland, Captiva Island, waar we bij Doc Ford’s lekker op terras hebben gezeten voor een heerlijke lunch. De keuze was moeilijk, de calamari stonden hoog op de lijst maar hebben het verloren van de ‘award winning fish sandwich’, gelukkig kant en klaar gefileerd en in kruiden gebakken op een broodje, niet op de Dominicaanse manier de hele vis door wat kruiden en wat bloem gehaald en gebakken, al blijf ik zeggen ook dat een heerlijk visje was. Na de lekker luie lunch zijn we langzaam teruggereden naar het vasteland om wat rond te neuzen, wat boodschapjes te doen, langzaam werken we onze lijst af.

Ons diner vandaag? 5 Guys, gewoon een eenvoudig burgertje met wat erbij, maar wel lekker natuurlijk, hihi. Nog even pinnen want we hebben niet meer veel handgeld, terug naar el hotel, nog wat dingetjes doen en de route voor morgen plotten, terug richting Miami via de Tamiani Trail, misschien liggen hier wel nog wat boomstammen hè Gina, blinde vink! Vandeweek door Alligator Alley heeft ze de hele tijd naar de andere kant van het water gekeken of de ‘boomstammen’ er lagen, zo noemde ze de kroko’s vorige keer, nee joh, daar liggen wel wat boomstammen. Maar ze gaat hard achteruit, er stond ook ergens een koe aan het water, ook die zag ze niet dus laat staan wat kroko’s die liggen te zonnen. Truste, tot morgen!

Dag 26 & 27, Miami

Terug naar Miami om de laatste dagen rustig te verbrengen, nog wat sightseeing en de laatste kleinigheidjes inkopen die mee naar huis moeten. We toerden op ons gemak over de oude Tamiani Trail van Ft. Myers terug naar Miami, links en rechts wat kroko’s langs het water, leuk. Terug in Miami hebben we ons weer in een van onze favoriete hotelletjes ingekwartierd, ’s avonds lekker gegeten bij Toni Roma’s, de volgende dag nog een toertje langs de het water gedaan en een laatste onze voeten in het warme water gestoken, nog even South Beach aangedaan, nog een keer lekker gegeten en onze plunjebalen klaar gemaakt voor de thuisreis. Gewoon rustig aan tuttelen, donderdagvond nog een laatste drankje genoten bij Diego en uiteindelijk weer in een diepe slaap gevallen.

Dag 28, de thuisreis (dachten we)

Inpakken wegwezen, op naar het vliegveld, ingecheckt, koffers geloosd en…………… vlucht vertraagd, vliegtuig kwam laat binnen uit Chicago, 1.45 uur vertraging, dat betekende dat onze transittijd in Chicago ingekort werd tot 15 minuten, normaal nog net genoeg om van de ene gate naar de andere te rennen dus we voorzagen wel wat spanning maar geen probleem. De vlucht ging ook nog wat sneller dan gepland dus het zag er goed uit…………………niet dus! Bij aankomst in Chicago werden we ergens in de wacht gezet omdat er geen plek was aan een slurf, alles stond vol! En zo tikten de minuten voorbij en verdween onze hoop om vandaag nog richting Europa door te vliegen als sneeuw voor de zon. En zo was het ook, we parkeerden in plaats van 2 slurfjes van onze Brussel vlucht vandaan ook nog eens 20 slurfjes verderop, uit het vliegtuig, kijken op het bord, onze vlucht stond er al niet meer op, vertrokken dus.

En zo eindig je dan weer in de rij voor een hotelvoucher en een tandenborstel, de volgende vlucht is pas morgen. Samen met honderd gestrande passagiers maar weer een uurtje aanschuiven bij de service desk, we kennen dit ritueel jammer genoeg al, het is niet de eerste keer dat we een vlucht missen. In de rij raakten we aan de praat met nog een Nederlands koppel voor wie dit de eerste keer was dus we hebben ze sleeptouw genomen, kom maar met Braunie mee, die kent het klappen van de zweep. Opnieuw ingecheckt, voucher gescoord, sanitair kitje met shampoo, tandenborstel, scheermes, deo en nog wat basisdingetjes en op naar het hotel, we kregen met de voucher een flinke korting op het Hilton hotel, doe die dan maar voor ons! Een mevrouw achter de balie vertelde nog snel dat er een goed restaurant en bar  aan vast zit, dat horen we graag, we kunnen wel iets te snavelen gebruiken. In onze hemdsmouwen, de jassen zitten lekker ingepakt in het koffer om in Brussel pas eruit te trekken, staan we in Chicago waar de temperatuur nul graden is, voor het gevoel zelfs -10, gezellig koud dus. Met het busje naar het hotel, inchecken, punten scoren, jaja, Braunie doet ook mee aan Hilton Honors, we komen er tenslotte regelmatig, hahaha, puntjes sparen voor een gratis overnachting. Gauw naar de kamer, spulletjes dumpen en aan tafel. Ze kwamen met een hele plaat heerlijke steaks langs maar het was al bijna half tien dus een volle maaltijd ging er niet meer in. Kleinigheidje dan maar en door naar de bar. Proost Gina, we hebben een dagje extra vakantie, geniet er maar van. Achter ons speelde tussendoor een jazzorkestje, de barman was heel goed en liet de glazen niet leeg raken en rond middernacht vielen we weer met een lekker voldaan gevoel in ons luxe bedje, de wind waaide om het gebouw, de verwarming ipv de airco op 21, truste, tot morgen, nieuwe ronde nieuwe kansen, misschien lukt het om naar huis te komen.

Dag 29, nu echt naar huis

De wind loeide de hele nacht om het gebouw, de verwarming staat op 21, jazeker, de VERWARMING! Na 4 weken badslippers en korte broeken staan we ineens weer met onze voeten in de koude realiteit, de thermometer geeft een graadje of -2 aan, de gevoelstemperatuur ligt een graadje of 10 lager. Gisteravond zagen we vanuit onze hotelkamer hemelsbreed een honderd meter verderop ‘Chicago Fashion Outlet Center’ op een gevel, dat werd dus gelijk onze prime target voor vandaag. Na een heerlijke nachtrust op tijd eruit, douchen, aankleden, nou ja, wat we hebben dan, en naar de front desk. Hoe kom ik het snelste bij het outlet center om een jas of een trui te scoren? De mevrouw achter de balie begon heel dapper uit te leggen dat ik naar buiten moest, rechtsaf tot aan het stoplicht en dan…………..huu peerd!! Vrouwke, kijk eens naar me, ik sta hier in mijn korte mouwen, ik moet iets warms gaan kopen! Je kunt me zo niet de kou in sturen! Ah, kwartje viel, jammer genoeg was er maar één bellhop op dienst dus ze konden ons niet met de courtesy van brengen. Taxi dan maar, voor een paar dollar reed onze Albanese chauffeur ons naar het winkelcentrum, gelukkig konden we daar voor Gina een warme jas en voor mij een lekker warme hoodie scoren, afgeprijsd ook nog, hahaha, typisch hè, maar goed, kleding is hier sowieso al helemaal niet duur. Onze Hollandse lotgenoten hebben we vanochtend even links laten liggen, we waren erachter gekomen dat het oer maar dan ook oer degelijke budgettoeristen waren, die nergens een fooi achterlaten, het goedkoopste van de kaart nemen en fans waren van aftandse overnachtingsmogelijkheden en slaapmatjes naast de auto in het gras op de camping. Da’s net teveel van het goede, ik ben zeker geen miljonair maar als je vakantie viert moet je niet zo nauw kijken, toch? Als je je niks kunt permitteren moet je niet gaan. Maar goed, dat is mijn persoonlijke mening. Ze hadden trouwens ook aangegeven dat ze gewoon in het hotel zouden blijven zitten tot ze maar de luchthaven moesten. Even voor 14 uur waren we terug van onze omzwervingen, met onze warme kleren waren we niet meer bang voor de koude en zijn we nog wat gaan wandelen en hebben de ‘L’ genomen naar een ander station om daar ook nog wat rond te neuzen en ons nog even door Mariano’s te wandelen, een soort supermarktketen, maar wel met heel erg lekkere producten. We hebben de kamersleutels ingeleverd en hebben onze handbagage in de lobby achter slot en grendel laten zetten en zijn nog een stukje gaan lopen, om de hoek was een ijsbaan waar de kleintjes een wedstrijd speelden, Hofbräuhaus heeft er een kroeg neergezet, compleet met lederhosen, trekzakkenmuziek en lange tafels! Maar er was ook een TK ’s I Love This Bar, die trok eigenlijk harder aan ons dan de hoempapa muziek. Het was nog vroeg in de middag dus er was niet veel te beleven maar een biertje gaat er eigenlijk op elk moment van de dag wel in, dat hebben we dus ook maar gedaan. Rond 16.30 de shuttle naar de luchthaven gekaapt en opnieuw door de molen van security en in de rij staan voor je stoeltje. Met een klein uurtje vertraging vertrokken we uiteindelijk voor de nachtelijke reis naar het oosten, terug naar Europa.

 

Dag 30, thuis!!

Zondagmorgen, Brussel, bijna thuis. Na een noodzakelijke 7 uur en nog een beetje in je stoel heen en weer schuiven, een hazeslaapje doen, hahaha, uurtje of 5, wat drankjes en een tv serie later stonden we alweer aan de grond. Gina niet natuurlijk, die blijft altijd wakker om de piloten in de gaten te houden. Dit keer heeft ze wat films gezien en werd ze verwend door het cabinepersoneel met gratis Baileys, tja, daar wordt ze natuurlijk altijd blij van. De koffers kwamen zowaar netjes van de band, die waren dus toch ook meegekomen. Nog even afscheid genomen van de flight attendants en naar buiten toe om een frisse neus te halen, Europa, toch wel fijn als je weer terug bent. De oude taxichauffeur had helemaal geen zin om de handen uit de mouwen te steken, hij liet ons zelf de koffers maar in de auto proppen en ook weer uitladen, de fooi hielden we dus lekker op zak. Busje geknuffeld in de parkeercatacomben, aangezwengeld en na zich een keer verslikt te hebben gingen alle zes potjes weer dapper op en neer, of heen en weer? Nee, schuin op en neer, ’t is een V motor. Het was lekker rustig op de weg op zondagmorgen dus we waren binnen de kortste keren weer aan afrit 47 en stonden een paar minuten later voor ons eigen stulpje. Gauw alles uit de bus gegooid om daarna direct door te spurten naar de Heidehoeve waar de jongens het maar wat fijn vonden dat we er weer waren, ze waren helemaal uitgelaten, joepie, jullie zijn weer terug! Maar toen het even later tijd was om in te stappen hadden ze daar toch een ander idee over, nee hoor, gaan jullie maar weer, wij blijven hier om lekker verder te spelen. En hoppa, weg waren ze naar de speelweide achterom. Hahaha, wij er weer achteraan en na lang vijven en zessen zaten ze dan eindelijk in de bus. Ons cluppeke was weer compleet. Terug naar huis, een paar uurtjes naar bed om te acclimatiseren, de jongens vonden direct hun kussens in de keuken en vielen in een diepe ronkende slaap na 4 weken letterlijk de beest te hebben uitgehangen.

En zo komt er dan een einde aan wederom een reisverhaal. Alleen de epiloog nog en dan zijn we klaar, dan is het weer wachten op een volgende uitdaging. De bestemmingen gaan al over tafel, Egypte voor een PADI, Malediven in de zomer is ook niet zo duur, ook lekker om te duiken, met de honden naar het Zwarte Woud, met de honden naar zee, Frankrijk, Belsj, weekendje Mallorca, lang weekend Friesland, met de motor naar Italië, ideeën genoeg.

Bedankt voor het lezen van onze bij tijd en wijle beslist warrige verhalen, bedankt voor alle feedback en de soms hilarische commentaren, tot een volgende reis.

 

 

 

 

Cruise 2014 – de eerste dagen

Dag 0

Hallo allemaal, daar zijn we dan! Dag 0 brak vanochtend aan, de dag van de voorbereiding, hondjes wegbrengen, koffers van zolder trekken, op ons hoofd krabben en aan de hand van een mentaal lijstje alles wat mee moet op het bed gooien. Dan shiften en nog een beetje nadenken of het wel de goeie spullen zijn en wat we toch vergeten zijn. Ja, zo gestructureerd gaan wij nu eenmaal met vakantie. Pas en creditcard, dat is eigenlijk het enige wat je nodig hebt, alles wat je vergeten hebt kopen we wel bij. Enfin, nadat het stapeltje zo’n beetje de definitieve vorm en afmetingen had zijn we begonnen met proppen, appeltje eitje, we gaan naar de zon en pakken dit keer echt alleen de hoognodige dingen in. Duikbril, snorkel en flippers het eerste in het koffer, zwemspullen erachteraan en dan nog wat luchtige kleren, de weersvooruitzichten voor zondag en maandag in Miami zijn 26 graden, daarna gaat het alleen maar verder naar het zuiden dus sjaals en mutsen kunnen op de kapstok blijven hangen. Tegen het einde van de middag even een pauze ingelast en een hapje gaan eten, daarna de definitieve verdeling gemaakt en zie daar: alles netjes ingepakt en ook nog onder 23kg gebleven, goed bezig!

Nog even over de honden, er wordt wel eens gevraagd hoe we het zo lang uithouden zonder honden, nou, ik kan je vertellen dat het nooit gemakkelijk is. Maar je moet nu eenmaal keuzes maken; we zijn het hele jaar met onze honden begaan, ze zijn nooit langer dan een uurtje of 4-5 alleen, maar op zijn tijd moeten de baasjes ook eens kunnen afschakelen. Bovendien weten we hoe goed ze het hebben op hun vakantieadres en dat is een gigantische geruststelling. Leike stormde direct na aankomst naar zijn favoriete plekje, de grote speelwei, Harieke vond het ook helemaal geweldig en was gelijk vriendjes met Frank. Ze worden weer verwend, Frank vroeg gelijk of ze ook vlees mochten hebben naast brokken, natuurlijk mag dat, doen we zelf ook. Uh, wij eten dus geen brokken, maar wel vlees, gna gna. Het afscheid was kort, je moet daar niet te lang over doen anders wordt het zo’n gezeur. Wat we wel vaak doen als we op vakantie zijn is op zoek gaan naar Newfy fokkers en die dan bezoeken, af en toe zijn het ook mensen die we al van smoelenboek kennen maar het doel is altijd om onze ‘Newfy fix’ te krijgen, even lekker knuffelen en aan onze eigen jongens denken.

Door met je verhaal Brauns, dat gezeur over die honden! Ok dan, the story continues. Alle zooi in de bus gezet, heel anders trouwens dan wanneer we met busje door Europa trekken, dan gooien we alles achter de bus op een hoop en scheppen het er met de sneeuwschop in, maar da’s een ander verhaal. Onder de beschutting van het donker, en in België tegenwoordig dus echt in het pikkedonker zo zonder snelwegverlichting, hebben wij ons door Hildegard laten leiden naar onze bedstee voor de nacht. Even terzijde, Hildegard is die Duitse dame die in onze Marco Polo woont en de aanwijzingen geeft hoe we ergens moeten komen. Nach links, nach rechts, zu weit du Depp! En nog wat van die kreten. Rond 21.30 waren we bij het Schitzelparadijs genaamd v/d Valk, ach, het is een hok voor de nacht en busje mag gratis en voor niks altijd in de parkeerkelder logeren tot we weer terug komen. Gina meldde zich netjes aan de balie en wat denk je? Of we een gratis upgrade wilden, omdat we geen ontbijt geboekt hebben. Uh? Wtf? Tja, Ollanders hè, doe mij die upgrade dan maar, hahaha. Mooie kamer in de nieuwe vleugel van het gebouw en de minibar is zelfs gratis. Goeie toko die v/d Valk in Brussel. Na een slaapmutsje zijn we moe en voldaan in slaap gevallen zoals dat zo mooi heet. De wekker is gezet!

 

Dag 1

Daar zijn we dan, onze eerste echte reisdag. En dat is: boring boring boring…..BOOOOOOORRRRIIINNNNGGGGGGGG!!!! opstaan, douchen onder de regendouche, wel lekker trouwens, ik hoorde al iemand zeggen ‘dat wil ik thuis ook’, inpakken en wegwezen. Met de shuttle naar de terminal, in de rij staan om de koffers af te geven en instapkaarten op te halen, daarna in de rij staan om door de beveiliging te komen, daarna in de rij staan bij Starbucks voor een plons warm water met een smaakje en daarna in de rij gaan staan om in te stappen. En zo ben je dan vanaf dat je opstaat tot je in het vliegtuig zit een kleine drie uur verder met schuifelen en aanschuiven. Eenmaal aan boord werden we erop geattendeerd dat we ‘slechts’ acht en een half uur te gaan hadden tot Newark, boring boring boring. Enig lichtpuntje was het feit dat het entertainmentsysteem een fikse upgrade had gehad en je nu zelf kunt kiezen wat en wanneer je iets wilt kijken, je kunt de wereld 3x rondvliegen dan heb je het nog niet leeg gekeken.Films, series, games, noem maar op. De keuze uit ntv 1&2 is hetzelfde gebleven, kip of pasta, ook iets dat al jaren hetzelfde is. In Newark aangekomen ging de gang door immigratie lekker snel en binnen de kortste keren hadden we onze plunjezakken weer doorgecheckt naar het zonnige Miami. Temperatuur bij aankomst in New Jersey was -4 graden, oef, en sneeuw lag er ook volop, lekker als je daarvan houdt maar geef ons toch maar een zonnetje. Tijd om de inwendige mens te verzorgen met een mandje gebakken kip en een vers burgertje van de grill, daarna aanschuiven  voor het laatste stukje van onze dagbesteding vandaag. Nog 3 uurtjes verveeld in de aluminium buis zitten op weg naar Florida, maar dan wel met het vooruitzicht dat het daar tegen 7 uur ’s avonds 22 graden is, lekkerrrr!!!!!

Eenmaal in wonderful Miami aangekomen werd het leven ineens een stuk draaglijker. Lekker warm, niet meer in de rij staan, gewoon uit het vliegtuig en hopla, naar de koffer carrousel, spulletjes bij elkaar geraapt en op naar Alamo om onze huursloep op te halen. Op de vluchten van vandaag was niks meer te regelen vwb andere stoelen te regelen, bij Alamo wilden ze ons ineens wel een andere auto aansmeren. We hadden voor 2 dagen maar een schoenendoos besteld maar als we 1 categorie omhoog gingen mochten we drie categorieën verder een auto uitzoeken, confused? We boekten een compact, als we een economy wilden betalen kregen we een full size mee. No thanks, het is maar voor 2 dagen. Waldy van Alamo keek wat beteuterd omdat hij niks extra kon verkopen, navi hadden we ook al niet nodig. Door naar de parkeergarage en daar kreeg de mevrouw die de sleutels uitdeelde spontaan medelijden met ons, volgepakt met bagage en dan in een schoenendoes, dat kreeg ze toch niet over haar hart. Neem maar lekker een maatje groter hoor jongens, rij 2 ipv rij 1. Da’s toch maar weer mooi meegenomen, alweer een upgrade binnen. Oh ja, even terzijde, mocht iemand vanaf Brussel vertrekken dan kunnen we Park-Sleep-Fly van harte aanraden, overnachting en busje 4 weken in de garage: 85 pop! Alleen in het weekend geldig. Daar kan geen lang parkeren tegenop, toch?

Toen we de landing inzetten was het nog licht, toen we met ons huursloepje uit de garage reden was het al bijna donker. Onze ‘nieuwe’ navi voor USA en omstreken, gescoord op ebay, vond al gauw de satellieten en stuurde ons zonder omwegen naar ons La Quinta hotelletje (ja Quinta, ik wist niet dat je er nog een hotelketen op na hield) in Miami Lakes waar we 2 dagen ons kamp opslaan. Op weg erheen struikelden we al over een Skechers factory store dus de eerste stop was een feit. Snuffel snuffel, snuif snuif, neuh, laat maar even zitten, we zijn te moe, we komen nog terug. Na onze hotelkamer in een slagveld veranderd te hebben met al onze spullen en ook nog eens de 6 pakketten die aan de receptie klaar lagen voor Gina zijn we op zoek gegaan naar een afzakkertje om onze eerste dag af te sluiten. Navraag aan de receptie leerde ons dat op loopafstand een aantal etablissementen gelegen waren die aan ons rijtje van wensen konden voldoen. Op naar de kroeg, een biljartkroeg leek ons vandaag geschikt, gezellig aan de bar, een bordje calamari erbij met wat loaded patato skins en een paar stevige drankjes, Gina haar Bailey’s was tot aan de rand vol en in de Captain en Coke zat maar heel heel weinig Coke. Met ons buikje rond zijn we weer teruggeslenterd naar ons hotelletje om daar toe te geven aan de vermoeidheid, het was tenslotte al bijna ochtend in Nederland en dus waren we alweer zo’n 20 uur wakker, tijd om een uurtje te gaan liggen. Morgen, zondag, nieuwe ronde nieuwe kansen, we houden jullie op de hoogte!

Dag 2, zondag

Oh jongens toch, wat heerlijk, de hele nacht liggen ronken, volledig weg van de snelweg en in een soort coma, gewoon heerlijk, volgens mij niet eens de 5 slaapstadia doorlopen maar gewoon bij 3 en 4  blijven steken tot de wekker ging vanochtend. En wat zeggen we dan: SJIETEGAAL!!! Omdat Gina niet slaapt in een vliegtuig was die er alweer iets vroeger uit (5 uur), moi, ikke, slaap natuurlijk zodra ik in een vliegtuig in de stoel ben gaan zitten dus heb er altijd minder problemen mee en was gisteravond nog laat in de weer. Dus moest ik door de wekker gewekt worden, hihi, maar die stond niet te vroeg (zelf ingesteld). Gina had al een lekker ontbijtje achter de rug, voor mij niet zo belangrijk. Na een lekkere douche de wereld ook een goedemorgen gewenst en op de kaart een route geplot om alle taken voor de zondag zo efficiënt mogelijk af te werken. Een half uurtje lekker buiten in de tuin gezeten, om 10 uur gaf de thermometer een aangename 22 graden aan, rond de middag stond hij al op 28, heerlijk! Onze huursloep, daar zijn we nog niet dieper op in gegaan, oef, dat is een Ford Focus, een felrode ook nog eens, van alle auto’s waar je niet in ontdekt wil worden krijgen wij een Ford onder onze kont geduwd. Heb er even over getwijfeld om erover te schrijven maar ja, je moet eerlijk blijven nietwaar? En als je een gratis upgrade krijgt doe je al gauw water bij de wijn. Op naar Wallyworld, om de hoek nog even naar Big Lots (de favoriete winkel van Brauns senior) om te kijken of er nog troep lag die we niet nodig hadden (natuurlijk lag er van alles), daarna door naar Ft., Lauderdale naar de duikwinkel, uiteindelijk niet de geplande nieuwe shorty gekocht maar wel een rashguard en een zwembroek, het water is toch warm genenoeg; nog even bij de buren van Bass Pro (een van onze favoriete outdoorwinkels) geneusd, gaan we nog wel even terug voordat we naar huis toe gaan, daarna een lekkere lunch genoten bij de Isla Morada Fish Company, lekker een vers stukje vis verorberd dat vlak voordat het op onze bordjes belandde nog vrolijk rondzwom om daarna voldaan nog even een afsteker te wagen naar Sawgrass Mills, een gigantisch outletcenter. Om je een idee te geven: je parkeert je auto en moet 10 minuten lopen, er staan honderdduizend auto’s over het terrein verspreid maar als je eenmaal binnen bent is het helemaal niet zo druk. Zo gigantisch groot is het. We zijn er niet lang geweest, na zo’n 100 meter door de mall hebben we rechtsomkeert gemaakt en zijn op de vlucht geslagen. Boy, I hate crowds! Na een bakje koffie maar weer ons hotelletje opgezocht en de boodschappen ingepakt en klaar gemaakt voor ‘de boot’ waar we morgen naartoe gaan. Uiteindelijk na het invallen van de duisternis maar weer naar onze nieuwe stamkroeg gelopen, jazeker, gelopen, ooit heb je geluk en ligt je kroeg op zo’n afstand waar je nog naar huis kunt kruipen zonder dat je gaten in je knieen hebt, hahaha. Vaak liggen ze verder weg en heb je Bob of Bobbette nodig om veilig thuis te komen. Diego (natuurlijk), de barman herkende ons direct en begon maar al met inschenken, dat zie je hier vaker, een goeie barman onthoudt zulke dingen. Dat ‘natuurlijk’ in de vorige zin is helemaal niet negatief bedoeld hoor, maar je komt in Florida met Engels helemaal niet zo ver als je zou denken. Een groot gedeelte van de bevolking spreekt Spaans. Borden in het Spaans, reclame en mededelingen in winkels in het Spaans, als je in een winkel binnenstapt zeggen ze hola ipv hello, bij Wallyworld werd ik aangeschoten in het Spaans (hablas Español) door een oudere heer die 2 doosjes in zijn handen hield en hulp vroeg bij het kiezen. Braunie dus aan het rekenen wat de meest prijsgunstige oplossing was en de señor was helemaal blij, muchas gracias! Er zijn zelfs winkels waar sommigen van het personeel alleen maar Spaans spreken, dat is me ook al overkomen. Je vraagt iets en het antwoord is ‘no hablas Ingles’ en dan lopen ze weg. Niet voor niks in in Florida Spaans de 2^e officiële taal naast Engels. Ik vind het geweldig, over een paar weken hoop ik nog wat tijd vrij te kunnen maken om een bezoekje te brengen aan Little Havana, altijd gezellig en culinair ook altijd weer een ontdekkingsreis. Maar eerst was er de avond in ‘The Billiard Club’, een paar drankjes en een late night snack, wat gebabbel en sport op tv, gezellig, no worries. Daarna terug naar het hotel en een begin gemaakt met opnieuw inpakken, de voorraden verdeeld en alvast wat in de…uh…rode Ford verstouwd; de rest doen we morgen. Daarna even gaan zitten om een stukje voor jullie te schrijven, met de uitreiking van de Grammy’s op de achtergrond. Maar nu is de dag weer voorbij, welterusten allemaal, morgen begint deel 2 van onze vakantie, 3 weken op de boot door het Caribisch gebied. Dinsdag en woensdag zitten we op zee, dan is er niks te internetten dus verwacht pas tegen donderdag weer een teken van leven van ons. Doei doei, tot dan!

Proloog

Proloog

Beste leesvriendjes en vriendinnetjes,

Het is bijna zover, nog maar heel eventjes en dan start onze volgende reis, de uren, minuten en seconden tikken gestaag weg. Dit keer vertrekken we maar liefst 4 weken naar de andere kant van de plas. Toen we het bekend maakten kreeg ik ook al direct de eerste vragen of het geheel zoals gebruikelijk ook weer gedocumenteerd zou worden, ja, er werd zelfs al van meet af aan gedreigd met represailles als we het niet zouden doen, de community eist het tegenwoordig gewoonweg. Sommigen vinden het gewoon lekker lezen, voor anderen voelt het of ze erbij zijn, ja sommigen (volwassenen nota bene) gebruiken het zelfs als verhaaltje voor het slapen gaan. Maar ja, ik maak me een beetje zorgen hoe ik iedereen dit keer tevreden moet houden, we brengen natuurlijk een groot gedeelte van onze reis op zee door, weliswaar doorspekt met bezoekjes aan de eilanden, maar of er echt veel te vertellen valt? We zullen het zien. Laten we het er maar op houden dat ik gewoon lekker mijn ding doe zoals de laatste jaren gebruikelijk en je kent de volgorde, we nemen een drankje en dan wordt er wat geschreven, we drinken iets en schrijven iets, drankje, ramplank, drankje, ramplank, we zullen wel zien of het dan nog een samenhangend geheel is. Tijd krijg ik in ieder geval genoeg. Publiceren doen we op facebook maar ook weer op onze eigen blog http://www.berke.nl, die is eindelijk weer wat opgeschoond en bijgewerkt na een periode van 2 jaar waarin Sanoma maar wat aanklooide met de blogsoftware en de zaak uiteindelijk van de hand heeft gedaan. We zijn uitgeweken naar waarbenjij.nu en facebook maar op ons eigen blogje alles vast te houden dat heeft toch ook wel iets. Je kunt er nog een aantal jaren fratsen en capriolen teruglezen op de momenten dat wij geen nieuws te melden hebben of verstoken zijn van aansluiting tot het www.

Maar eerst even recapituleren, 2013 was een jaar van ups en downs, ondergetekende zag Abraham en heeft nu dus ook de insider information waar de mosterd gehaald wordt. We brachten voor die mijlpaal een werkelijk prachtige vakantie door op de Malediven en inmiddels hebben we een apart spaarpotje gemaakt voor de volgende reis; de Malediven is niet iets waar je maar één keer naartoe gaat, nee, je bent er acuut aan verslaafd. De onderwaterwereld is onbeschrijflijk mooi, je loopt zo vanuit je hutje aan het strand naar het rif en de magie begint, je hoeft niet eens met zuurstof op je rug de diepte op te zoeken, genoeg pracht en praal bevindt al zich tussen de 0 en 10 meter. Dus wordt er nu druk gespaard voor een volgende trip. Saillant detail: erheen emigreren is out of the question, er zijn nl. geen honden in dat land, en dat is voor ons natuurlijk een absolute showstopper.
Ouders en schoonouders leverden strijd met hun gezondheid, gelukkig gaat het alweer beter maar het legde toch ook druk bij ons. Ook de druk bij beider werkgevers lag wel eens hoog, vooral bij DHL is het altijd hollen hollen hollen maar ach, het werk blijft na 28 jaar nog steeds leuk en uitdagend, geen dag is hetzelfde. Gina rondde haar studie administratie succesvol af, ik deed het in de opleiding hondengedragskundige minder goed, door alle perikelen heb ik mijn examen uitgesteld en uiteindelijk in december helemaal verneukt. Lichtpuntje: ik mag nog een keertje proberen in juni. Wellicht wordt er later dit jaar toch nog wat gefluisterd…..
Gaandeweg het jaar zagen we onze trouwe gevlekte vriend Bèrke langzaam maar heel gestaag aftakelen tot de dag aanbrak dat wij die verschrikkelijk moeilijke beslissing voor hem moesten nemen, na dik 11 jaar waarin hij ons elke dag zijn onvoorwaardelijke liefde schonk moesten wij afscheid nemen van onze trouwe metgezel. Omdat we het natuurlijk hadden zien aankomen en om onze bruine knuffel niet in een afgrond van eenzaamheid te laten verdwijnen werd er halverwege het jaar een puppy gereserveerd bij lieve vrienden die puur toevallig een nestje gingen fokken. En dus was daar in september het welkom voor een nieuw vlekje, direct na een korte vakantie in Kroatië, ons heimelijke 2e thuis. We trokken via Oostenrijk naar Zagreb en de meren van Plitvice en eindigden in Istrië, een weerzien met vertrouwde plekjes en oude bekenden.
Toen we onze puppy naar zijn nieuwe thuis meebrachten sloeg de schrik ons om het hart, hij vond die bruine beer helemaal niks en zette gelijk een grote bek op. En bruintje was er gelijk klaar mee, hij liet de puppy links liggen. OMG, wat hebben we gedaan? Zou het nog ooit goed komen? Jazeker, de aanhouder wint en het kleine vlekje en bruintje de beer zijn uiteindelijk toch vriendjes geworden, die kleine dondersteen heeft de nu senior helemaal ingepalmd.
En zo kwam er dan een einde aan 2013 waarin ook een van Gina’s vurigste wensen jammer genoeg niet uit kwam: een jaar zonder begrafenissen of crematies. Helaas, ook dit jaar namen wij weer afscheid van dierbaren en bekenden, een onoverkomelijk iets en naarmate je ouder wordt kom je er steeds vaker mee in aanraking.
Inmiddels zijn we in 2014 aanbeland en daar gaan we een prachtig jaar van maken, jullie ook hopelijk. Veel leesplezier de komende tijd, misschien moeten we onze verhalen een keer bundelen en uitgeven, hahaha, maar dan zouden jullie er ineens voor moeten gaan betalen en zeg nou zelf, dat kan toch niet!

Cornwall 2012

Ach jongens, heerlijk, een weekje ertussenuit, we zijn inmiddels alweer meer dan een maand thuis en dan is het hoog tijd om weer eens over de grens te wippen voor een korte vakantie. We gaan op weg naar het prachtige Cornwall, eens kijken of dokter Ellingham nog zijn praktijk heeft in Port Wenn. Als je dit niet begrijpt probeer het dan maar niet, vergeefse moeite, dan heb je die geweldige serie nooit gezien. We hebben het hier over Doc Martin, de neurotische chirurg die niet meer kan opereren omdat hij een fobie ontwikkeld heeft tegen bloed, haha, dan kun je slecht nog in mensen snijden hè. Dus neemt hij een dokterspraktijk over in het kustplaatsje Port Wenn in Cornwall waar hij als kind de zomers verbracht. Het plot dat zich dan verschillende seizoenen ontvouwt is geweldig, Martin Clunes zet de rol perfect neer. Enfin, terug naar het begin. Donderdagavond de jongens weggebracht, zoveel mogelijk de bus al ingepakt, vrijdag bijtjids ‘de waeg aaf’ riching Duinkerken, om 14 uur ging de boot. Ja, de boot, de tunnel wilde Gina eigenlijk liever maar dat scheelde 160 pop. Kijk, dan zijn we ineens geen Bourgondische Limburgers meer maar echte Hollanders, Zeeuwen bijna, zuunig, hihi. 160 pop daar krijg je een hoop pinten (paajnts) voor en een berg curry en fish & chips. En Billy (Baileys) natuurlijk. Dus 2 uurtjes op de boot ipv eenhalf uur in de trein was te overzien. Vanaf thuis tot ongeveer Gent regende het dat het zeikte (Limburgse uitdrukking), dankzij onze vertrouwde Rain-X niet één keer de ruitenwissers hoeven te gebruiken. Zoek dat ook maar op, ik kan niet alles uitleggen. Na een tankstop vlak voor de Franse grens waren we netjes op tijd aan de steiger. Een beetje mistroostig in een industriehaven maar ach, het is maar de veerboot. Marco (Polo, zoek ook maar op) op het bovendek geparkeerd en lekker het eerste uur en een beetje op het achterdek in de wind en het zonnetje gezeten met wat muziek op ons hoofd, lekker relaxed, el capitan weet de weg naar Dover. Daarna werden onze knoken toch wat koud en hebben we een stoel in de lounge opgezocht om de laatste 3 kwartier een beetje te knikkebollen, of is het tegenwoordig ook al knikkenbollen? Knikkerbollen soms? In Dover van de boot en daar begon het avontuur al, links rijden was het devies, altijd leuk. Gelukkig is het dankzij onze eerdere trips naar het land van de Queen en het prachtige Schotland geen nieuw fenomeen meer, gewoon lekker met de rest meedoen. Hildegard geprogrammeerd richting Crawley, naar Chris & Anne die we eigenlijk de volgende week pas zouden ontmoeten maar de boodschappen die zij bestelden namen teveel plaats in dus dumpen die handel. Gelukkig was er iemand thuis, even gebabbeld en daarna verder richting Basingstoke, in ieder geval Londen voorbij, om ons daar in te kwartieren in het plaatselijk Hilton hotel, jazeker, we doen het niet voor minder en nemen het er goed van deze reis. Nee hoor, gewoon ‘ei schnepke’ op bookings dot com. Op zoek naar de pinautomaat stuitten we op de Queen’s Arms pub, jazeker, voor Gienie een stukje stier en voor Harieke dan maar de onvermijdelijke f&c, Engeland speelde tegen Zweden dus er was genoeg volk en stemming in de kroeg. En cashback, bijpinnen geen probleem dus, haha, win-win vandaag. Naar bed en zaterdag op tijd eruit voor een heerlijk ontbijt in de tuinkamer, veranda, patio, whatever.

Zaterdag dus, op tijd eruit, gelukkig niet druk in de eetzaal, netjes door een Oosteuropese meneer naar tafel gebracht, een Indiase meneer bracht een pot thee, een Thaise meneer bakte onze eitjes, een Caribische meneer bracht ons een verse pot thee en een mevrouw met een rode steen in haar hoofd kwam de bordjes halen. Hmm, waar waren we ook alweer? Sjietegaal (daar is ie weer), met vakantie zijn we. De volgende 300 nog wat kilometer waren vrij saai, over een M-weg naar het zuidwesten, met de nodige rotondes en wegversmallingen, rare regeling is dat toch. En toen was daar plotseling Stonehenge, het wereldberoemde Stonehenge waar de mensen die een slag in het koffer hebben (Limburgse uitdrukking en persoonlijke visie) volgende week weer verzamelen om de langste dag en de zonnestand te vieren of zoiets, het is in ieder geval een monument op de werelderfgoedlijst van onschatbare waarde. Duh, en hier dan onze interpretatie: een hoopje stenen in een weiland tussen 2 hoofdwegen, stelt geen ruk voor. Misschien zie ik de historische waarde niet, bekijk het door de ogen van Bèrke en Leike en het zijn gewoon stenen om tegen te pissen. Wellicht is het net zoiets als de graancirkels, alleen wat arbeidsintensiever, maar iemand neemt een loopje met de wereld. Ik weet het, ik heb nu alle pagans en heksen in het harnas gejaagd, zal me eerlijk gezegd jeuken. We zijn er wel even gestopt voor een plaatje, het is dat we er toch langs kwamen, ervoor om rijden is niet de moeite waard.
Door richting de kust, naar Port Isaac dus, eigenlijk naar Pendogget maar dat is zo klein en afgelegen dat het nog niet eens in kaart is gebracht, zelfs op Google maps is het niet terug te vinden. Ingekwartierd in een gezellige B&B, Lane End van Nab en Linda, daarna eerst maar eens de omgeving verkend. Op naar
Port Isaac om even te scouten, morgen spenderen we er wat meer tijd. Even door het dorp gelopen, de praktijk opgezocht, wat plaatjes geschoten en naar de Lion King, een pub, om een hapje te verorberen. Weer een heerlijk stukje stier, ze smaken hier eigenlijk nog lekkerder dan in de good ol’ USA, hier krijg je ze warm voorgeschoteld in plaats van lauw. Nog een stukje heen en weer gehobbeld door het dorp, tjotje op en tjotje af, kuitenbijters maar ach, alles voor een plaatje. Terug naar ‘huis’, busje geparkeerd, het paadje afgelopen, de weg overgestoken (eerst rechts kijken dus) naar de Cornish Arms pub, op kruipafstand van ons mandje. Een paajnt en een Billy voor Gina, gezellig aan een tafeltje met de tv en wat rumoer op de achtergrond totdat er ineens een groepje heren binnen kwam met gelijke uniformen, dezelfde poloshirtjes dus, dit bleken de lokale grootheden ´The Boscastle Buoys´ te zijn, een a-capella groepje dat lokale liederen ten gehore brengt. Geweldig, liedjes met inkopper teksten, allemaal een glas bier in de hand, binnen een paar minuten was de kroeg omgetoverd in een soort Rowwen Hèze festijn, iedereen zong mee, gelukkig is men hier wat meer aan het bier gehecht en vliegt het niet in de rondte. Na het optreden en een paar paajnts verder was het tijd om ons mandje op te zoeken. Truste wereld, we zijn er klaar mee, 1000 km van huis naar bedje toe, lekker moe van de zilte zeelucht.

Zondag
Op tijd eruit, soigneren en om 9 uur aan de ontbijttafel aanschuiven, de eetzaal is een gezellige kamer met een buffet van vers fruit, corn flakes in alle smaken, Linda maakt een heerlijk vers ontbijtje voor je van allerlei lokale ingrediënten, eitje van een Cornwall kip, bacon of sausage van een Cornwall varken, ananas uit Cornwall, vers geperst appelesienesaap van Cornwall appelesiene, aardbeien, bessen, bananen, perziken, alles lokaal uit Cornwall. Melk rechtstreeks uit de Cornwall koe en honing van Cornwall bijen natuurlijk, toast van Cornwall meel, noem maar op, alles van om de hoek. Waar of niet, het smaakte voortreffelijk, na het ontbijt waren we eigenlijk klaar om een uurtje te gaan liggen uitbuiken, hahaha. Oké, eventjes uitbuiken in het ochtendzonnetje en op naar de klippen. Op tijd downtown om nog een parkeerplekje te scoren, wandelzolen onder gebonden, stokken uit de bus gehaald, proviand in de rugzakken, op naar de eerste uitdaging, Port Gaverne, ligt onder aan de berg vanuit Port Isaac. Nadeel van bergaf is dat het daarna meestal weer bergop gaat. En zo was het ook. Vanuit Port Gaverne de klippen op gelopen voor een hike van een paar kilometer naar het noorden, mooie omgeving. Na terugkeer weer bergaf en bergop naar Port Isaac, langs het huisje van de dokter voor een hike naar het zuiden richting Port Quinn, deze ging echter meer op en af en dat begon na een kilometer of 6 toch wat pijn aan de kuiten te doen dus zijn we langzaam, op ons gemak, heel rustig, met veel stops, weer teruggekeerd naar het vissersdorpje. Een heerlijke kop koffie en een stuk cake dat een onbeschofte maat had waren de calorieën die we eraf gelopen hadden er weer terug aan gesnaveld. Het was inmiddels het middaguur ver voorbij en na nog wat rondgeslenterd te hebben om het verzuren van de spieren tegen te gaan hebben we ons busje weer opgezocht en zijn we nog heel even gaan kijken naar Trebarwith Strand bij Tintagel, daarna nog even een rondje door Tintagel gedaan, daar vonden we ook onze slaapplaats voor een volgende keer, Camelot Castle, voor de deur stond een Bentley, ernaast een Aston Martin een een Porsche Cayenne, daarnaast was de helipad, echt iets voor ons om onze bus tussen te zetten. Voor volgende keer dus. Op naar het warm eten van vandaag, the Cornish Arms met een geweldige mix van traditioneel pub food en Thaise keuken. Helaas was Thaise kokkie vandaag vrij en konden we alleen een sateetje scoren, gevolgd door een steak, vandaag eveneens weer vers van de stier gesneden en sizzling hot op in een gietijzeren schotel. Nog net niet onze vingers opgepeuzeld, zo lekker was het. Na nog een afzakkertje in de bar was het tijd om ruim voor het donker onze vermoeide knoken wat rust te gunnen. Stoeltjes uitgeklapt, muziekje erbij, drupje regen dus subiet de luifel uitgedraaid, schleppie op tafel om wat te hakkelen, Juup en Billy uit de koelkast, lekker in de ondergaande zon genoten tot het donker werd. Klaar met de wereld, truste allemaal.

Maandag

Auwa auwa auwa, spierpijn tot en met, we zijn wel wat gewend maar klip op klip af heeft toch zijn sporen achter gelaten. Nab toverde ook vandaag weer een heerlijk ontbijtje van lokale specialiteiten op tafel, toen we klaar waren was het eigenlijk weer tijd voor een dutje. Helaas, we moesten verder, het zuiden riep naar ons, de zee lokte. Al met al was het een ritje van 50 mijl, we hebben er toch de hele dag op kapot geslagen. Eerst naar Newquay, een soort Renesse, backpackers heaven, eerste klas party town, een aaneengesloten rij van B&B’s, boarding houses, camp sites en dat soort dingen. Niet eens uitgestapt (deed teveel pijn), door naar St. Ives, van hetzelfde laken een pak, veel gastenverblijven, het stadje is wat kleiner, had wat winkeltjes, we zijn echter weer stoer in de bus blijven zitten, too much spierpijn. Wel bij zowat ieder standje langs de weg waar plantjes stonden gestopt en onze vermoeide botten uit de bus gesleept om een bonte verzameling plantjes aan te leggen, de soorten die we ‘bij ons’ niet hebben of plantjes die 10x goedkoper zijn dan thuis. En daar steekt de Hollandse zuinigheid wederom de kop op, hahaha. Wat staat er inmiddels in de bus? Mini Fuchsia, Phloxen, blauwe Geranium, een soort Gentiaantjes en nog wat rare dingen. Nee, geen hennepplantjes, hmmm, de bus zou eigenlijk wel lekker ruiken, maar of het goed is voor de stuurmanskunsten? Denk het niet. Het is al moeilijk genoeg hier. Vanuit St. Ives de binnendoor route naar Land’s End gekozen, fuck toch op zeg, hadden we dat maar niet gedaan. Spijt als haren op mijn hoofd. Dit zijn wegen voor de Ibiza van Gina, niet voor ons busje. Veldwegen bij ons zijn breder dan hier de doorgaande wegen zijn. Wat een drama. Maar een geluk dat we niet tussendoor in de bak hoeven te roeren omdat Marco zelf zijn versnellingen kiest anders was het nog harder werken geblazen. Doorgaande wegen zijn op plaatsen zo smal dat je niet eens met 2 Nissan Micra’s langs elkaar kunt rijden, laat staan een Mercedes bus. Kaken op elkaar, diep ademhalen en raggen met die handel. Maar als je dan de lijnbus tegenkomt of zo’n grote witte camper dan valt het hele verkeer stil. Past gewoon niet. Zelfs met een Fiat 500 lukt het niet om erlangs te komen. Rangeren dus, beetje naar voren, beetje naar achteren, het is echt millimeterwerk met ingeklapte spiegels. Op naar Cape Cornwall, het stelt niet veel voor maar we zijn er geweest. Erheen was een uitdaging, terug toch wel, godsamme wat zijn de weggetjes smal. Blij als kleine kinderen waren we toen we weer op een ‘normale’ doorgaande weg terecht kwamen, de laatste kilometers naar het einde van Engeland. En ook dit was er weer eentje van ‘been there, done that’, verder is er niet veel te beleven. Maar ach, het is vakantie, who gives a shit. Na de obligatoire fotoshoot door naar Penzance, het kuststadje helemaal in het zuiden, ingekwartierd in de volgende B&B en gelijk door naar de Thai aan het einde van de boulevard voor een heerlijke maaltijd, we hadden de hele dag eigenlijk door alle stops die we maakten voor bloemen en planten niets meer gegeten behalve een wafel en wat chippies die nog in de bus lagen. Die meneer van het restaurant wist onze bestelling feilloos te interpreteren, 1, 2, 4, 5, 12, 24, 2×39 en wat te drinken. We zaten binnen de kortste keren met een hele tafel vol etenswaar en hebben dit heerlijk tot de laatste kruimel en sausresten opgepeuzeld. Er zaten wat pittige dingen tussen dus er werd ook nog wat te blussen besteld. Thaise kokkie had haar best gedaan. Een avondwandeling over de boulevard in de zeewind en de ondergaande zon had het verwachte effect, we werden rozig. Terug getaffeld naar de B&B, de laatste spulletjes uit de bus gehaald, een emmertje ijs gescoord, een drankje gemaakt, een lekkere douche genomen en wederom klaar met de wereld. Heerlijk zo’n dagje, opstaan om de dag kapot te slaan met niks, 50 mijl, zo’n 80 kilometer waar je de hele dag over kunt doen, overal stoppen als je er zin in hebt, da’s pas een lekkere vakantie. Take it easy baby!

Tuesday

Moeder overste Hazel en haar man Russell draaiden een verdraaid lekker ontbijtje in elkaar, op het buffet natuurlijk weer van allerhande fruit, flakes, jams, brood etc, lokaal product natuurlijk, je kent dat inmiddels wel. En natuurlijk een eitje van de lokale kip, een worstje van het lokale varken, een geplofte tomaat, witte bonen in tomatensaus, klef spek, gebakken aardappels, gebakken champignons, als het maar gebakken is en druipt van het vet. En sommige mensen krijgen dat ook allemaal door hun strot op de vroege ochtend. Een keertje is leuk maar elke dag dat wordt toch wel wat veel. Dus een ‘licht’ ontbijtje van toast en een eitje, 1 worstje (die zijn wel erg lekker), flakies met melk en wat vers fruit, heerlijk. Na het ontbijt hebben we ons klaar germaakt om de dag weer aan te vallen. Prikstokken uit de auto, trekkingschoenen aan en op naar de binnenstad, alle 400 winkeltjes bekeken, her en der naar binnen gewipt en door gestiefeld naar de haven. Van een afstandje kun je de Britse tegenhanger van le Mont Saint Michel zien liggen, ook een kasteeltje op een rots net buiten de kust, toepasselijk Mount Saint Michael genaamd, hahaha, wie heeft bij wie afgekeken? Je kunt ernaartoe lopen maar dat was een kluif van een uurtje of 3, na even overleggen hebben we besloten het niet te doen, zoveel aantrekkingskracht had het nu ook weer niet. Wel een stuk langs het strand gelopen, daarna een terrasje in de zon gezocht voor een lekker bak koffie en een snack. Was nog te vroeg voor lunch dus we bestelden knoflookbrood. Toen het geserveerd werd bleek het inderdaad brood te zijn waar de knoflook op gesnipperd was en het geheel had een paar minuten in de oven gelegen. Heerlijk, overheerlijk, maar meuren dat we daarna deden, hahaha, maar wel gezond zullen we maar zeggen. De rest van de middag verbracht met in de zon lopen, in de zon zitten, hier en daar nog onze neus binnen steken, nog een stukje lopen, wat zitten in de zon, je kunt wel raden dat onze toet vanavond een tintje donkerder is. Het diner bestond vandaag uit traditioneel fish & chips van de lokale hete olie specialist Bernie, een joviale visbakker die vond dat het met klanten babbelen een uitstervend fenomeen is en er dan ook lustig op los ratelde. Vrouw en dochter sloten zich ook aan bij de conversatie. Op een gegeven moment vroeg hij of we al op meer plaatsen in Europa waren geweest, oh boy, mijn Southern drawl had hem op het verkeerde been gezet. Om zich daarna direct te herpakken door te melden dat er ook veel Nederlanders zijn zaak bezochten. Tja, hij had het eigenlijk kunnen weten toen we om mayo vroegen voor de frietjes van Gina, dan ben je Hollander of Belg. Al met al smaakte het goed, gelukkig geen vinegar op de dikke Engelse frieten, alleen een beetje zout. Het bleek een compleet zoutbadje te zijn waar de patatten in lagen. Ach, er ligt nog Juup en Billy koud voor vanavond, komt wel goed. Hahaha. Na het eten maar weer naar de boulevard afgezakt, in het avondzonnetje gezeten, de hele wel weer terug gelopen naar ons guesthouse om daar nog wat in de tuin te zitten met een flesje water….. alvorens naar boven te verkassen. Neutje klaargemaakt voor deze vakantievierders en uiteindelijk weer moe en voldaan gaan slapen met het raam open om de zilte zeelucht vooral binnen te laten. Morgen staat het Eden Project op de lijst. Truste knuffels.

Vroensdag

Alweer een heerlijke nachtrust achter de rug in de zilte zeelucht, de innkeepers toverden weer een lekker ontbijtje op tafel, daarna was het weer de beurt aan Marco om zijn zes potten op en af te laten gaan, na een dagje rust stonden er weer een paar honderd kilometer geprogrammeerd, eerst naar het Eden Project, daarna door naar de Engelse rivièra, Torquay.
Eerst naar Eden, een biotoop in Cornwall waar men zo’n beetje alle groen en bloemen van de wereld bij elkaar verzameld heeft. Er is een koepel waarin een tropische regenwoud is aangeplant, het is het grootste (overdekte) tropische regenwoud buiten de tropen. Buiten dat het prachtig was kregen we gelijk de bevestiging waarom we nooit naar het verre oosten gaan, too much hot, too much humid, 38 graden en 98% luchtvochtigheid, dan ben je gauw klaar. Geef ons maar de Caraïben, daar is het ook warm maar er staat altijd een briesje. Of het Middellandse zee gebied, ook altijd aangenaam. Enfin, terug naar vandaag, de volgende Biotoop was meer ‘up our alley’, inderdaad Middellandse zee, Californisch en Zuid Afrikaanse begroeiing. Nu heb ik met Z-Afrika niks, jammer eigenlijk, maar het is net als met Portugal, er is altijd een enkeling die het hele land verneukt. Jammer. Door naar de rozentuin en de alle andere planten, bomen en struiken die er stonden. Heel mooi opgezet hoor, in een oude steengroeve, voor het eerst toegankelijk voor publiek in 2001. Zoek de rest maar zelf op.
Rond een uur of 3 de weg weer op, onze Hildegard stuurde ons weer de pittoreske Engelse binnenwegen op, het is net of je door een groene tunnel rijdt, aan weerskanten van de weg staat bijna altijd een groene haag. Raggen dus maar weer over die smalle wegen. Ik heb in elk geval wel uitgeknobbeld dat hoe meer cijfers er achter de letter staan hoe smaller de wegen. A12 is een 4-baans weg, A123 is een 2-baans toestand van acceptabel formaat, A1234 zijn de uitdagingen zoals op de plaatjes te zien is. 1 bus en 1 fiets, meer plek is er niet. Had ik de gouden pijl nog dan zou het zelfs met die kermisattractie bij tijd en wijle nog moeilijk laveren worden. Bestemming Torquay dus, de Engelse Rivièra. Toen we er aankwamen begon het zacht te regenen, dat kunnen we hebben dachten we, hotelletje opgezocht, ingekwartierd en de lokale horeca op de computer opgezocht, Pete van het hotel had ook nog wat goeie tips. Hier begonnen we al gauw aan te twijfelen, volgens good ol’ Pete was het slechts 10 minuten lopen naar het centrum en helemaal vlak, google gaf minstens een half uur aan met een verval van 150 meter. Het regende inmiddels de beroemd beruchte pijpenstelen. Dekking gezocht in Marco, Hildegard om hulp gevraagd en jawel hoor, kilometers verder, bergje op en bergje af, kwamen we op de bestemming aan die zogenaamd 10 minuten lopen was over vlak terrein. Duh, Pete is als niet geloofwaardig gebrandmerkt. De bus weer op plaatsen smaller moeten zuigen, spiegels inklappen, deuren van binnen nog verder bij elkaar trekken en dan kom je er wel langs. Parkeerplekje gezocht en naar de winnende lokale visboer gelopen, we zijn op de een of andere manier altijd aan vis verslingerd als we aan het water zijn. Winnaar 2002 t/m 2012 van verschillende awards, die konden we niet links laten liggen. We werden met open armen ontvangen, helaas hadden we geen reservering maar er waren nog 2 plekjes vrij onder de trap naast de keuken en de toiletten, ach, het regende toch dus what the hell. Het gegrilde visje bleek van uitzonderlijke kwaliteit, heilbot is zooo lekker, de bediening was perfect, het toetje deed de deur dicht, de capuchino was helaas meer een 5-voudige expresso met melkschuim, die houdt ons wel wakker vannacht. 5 zakjes suiker verzachtten de smaak een ietsepietsje. Al met al was het een geslaagde avond. Terug naar ons hoofdkwartier voor een afzakkertje en de voorbereidingen voor de nacht. Heerlijk, lekker relaxed in een luie stoel in het 5 sterren etablissement. Morgen gaan we Torquay en omgeving verkennen. Truste wereld, wij gaan slapen terwijl de regen buiten gestaag valt, hopelijk is het morgen een beetje droog.

Donderdag

Jaaaa, het is droog, jippie!!! Een kijkje op de buienradar geeft echter reden tot bezorgdheid, vanaf een uurtje of half 11 gaan de sluizen open. En zo was het ook. Niet getreurd, we came prepared. Regenspullekes aangetrokken, papapluutjes paraat en daar gingen de Hollanders, stromende regen kan ons niet tegen houden. Welcome to the English Riviera, nou, fuck de riviera, vandaag dus even geen zon. Torquay is net Valkenburg maar dan aan het water, het is een aaneensluiting van overnachtingsmogelijkheden, downtown allerhande restaurantjes, duizend snuisterijwinkeltjes en daartussen restaurants en andere eetgelegenheden. Maar wel pittoresk. We hebben onze neus her en der binnen gestoken, een lekker lunch genoten, tussendoor werd het zowaar een tijdje droog, wat gedronken, wat gezeten, lekker niksen de hele dag met uitzicht op de haven. Aan het einde van de middag regende het weer behoorlijk en zijn we voor de derde keer nat geworden op de terugweg naar het hotel maar onder de waterafwerende laag waren we droog. Busje aangezwengeld en een stukje gereden om een heerlijke maaltijd te scoren, vandaag even geen vis. Stier moet er op tafel, ein Mann braucht Fleisch!! En Gina was ook wel weer aan een steakje toe. Na het toetje en een paar nachtmutsjes was het tijd om ons weer terug te trekken in het torentje drie hoog achter, maar wel een super-de-luxe torentje.

Vrijdag

Tijd om te verkassen, zo’n 300 km naar het oosten. De eerste honderd kilometer weer door groene tunnels, via een afsteker naar een heel speciaal tuincentrum waar Gienie de bus omtoverde tot onze eigen persoonlijke Intratuin, nog meer speciale planten waaronder een plantje dat naar chocolade ruikt, snap jij het nog? Als we stangen hadden gehad dan hing de bus ook nog vol met hanging baskets, we hebben helaas (lees: gelukkig) niks om ze aan te hangen. Na wat onavontuurlijke uurtjes met een paar stops tusendoor om hier en daar een beetje rond te kijken kwamen we laat in de middag aan in Portsmouth waar we een kamer geboekt hadden direct aan het water in de haven. De accommodatie bleek naderhand beter te typeren als kamertje maar het was een oh zo leuk en functioneel ingericht pijpelaatje. 2 bedjes met bergruimte eronder, een klein kleerkastje, eronder een paar laatjes, daarnaast in een nis op vloerhoogte de koffiehoek, een wasbakje met tv erboven, dat was het. En dan het badkamertje, ik wist niet dat er douchebakken bestonden van 60x60cm, ach, voordeel was dat je in de douche niet kon uitglijden, was geen plek voor, hahahaha. En vanuit de douche stapte je zo in de toiletpot, geweldig gewoon hoe ze zoveel functionaliteit in zo’n kleine ruimte weten te prakken. Zelfs de badmat was de helft van de normale maat, paste precies op de vloer. Op naar de pub om de hoek, tijd voor vis, tja, wat eet je anders als je in de haven bent? Tafeltje gescoord aan het raam met uitzicht op het drukke vaarverkeer, de ferries komen op gezette tijden voorbij, van en naar Frankrijk, Spanje en de meeste heen en weer naar Wight, net buiten de haven. Lekker relaxen! Later op de avond nog een wandeling gemaakt voordat we onze vermoeide botten weer te rusten hebben gelegd. Slapen doen we prima, als marmotjes, dat zal wel komen omdat we de hele tijd aan zee zijn.

Zaterdag

Op tijd eruit voor het ontbijt van Mike en zijn vrouw, natuurlijk weer een keuze uit het volledige Engelse ontbijt maar ook wat andere, lichtere dingen. Kommetje flakes en wat toast met zalm en een eitje, dat is toch gewoon heerlijk. Na het ontbijt een havenwandeling gemaakt alvorens we weer de weg op gingen richting Crawley. Onderweg gestopt in Horsham, leuk centrum met wat winkels, gelijk maar onze weekendboodschappen hebben gedaan bij Tesco, dan hebben we dat ook maar achter de rug. In het centrum vond Gina haar geliefde Wimpy, vroeger maakten ze de lekkerste satéburger, ah, nostalgie. Nu is het gewoon een fritkot.
Na nog een afsteker naar nog een plantencentrum gauw ingecheckt en door naar Chris en Anne waar we een gezellige avond mee verbrachten, het was inmiddels alweer 16 jaar geleden dat we mekaar de laatste keer zagen. Natuurlijk een hoop oude (Emery) koeien uit de sloot getrokken en verschrikkelijk gelachen. Moe en voldaan zijn we rond middernacht weer onder de wol gekropen, zondag is de dag van de terugreis, ergens in de middag mogen we weer rechts gaan rijden, jammer eigenlijk, ben al helemaal gewend om alles andersom te doen, hihi. Good night sweethearts, it’s time to go.

Zondag.

Reveille om 7 uur, op tijd eruit, de laatste keer naar zo’n Engels ontbijtbuffet staren, op tijd dwa (de waeg aaf) om de ferry te vangen en het Kanaal over. 2 uurtjes op de boot en het is gelijk 3 uur later. Nadat we het pontje hadden verlaten de cruise control vast gezet en de resterende 300km tussen een stelletje zondagsrijders (bompa met zijn rijbewijs dat hij 50 jaar geleden van de gemeente kreeg), malloten (Lenkradbeißer etc) en proleten (midden- en linksrijders, vaak aan de telefoon en volledig wars van de buitenwereld) door gelaveerd om zo’n 12 uur na het opstaan de eigen huisdeur weer open te duwen. Het zat er weer op, nog gauw een afsteker gemaakt naar Nicole in Kinrooi om lekke frietjes te eten met zure mayo, onze troep een beetje uitgepakt en daarna voldaan met een versnapering op de bank gevallen. Relaxen, het is tenslotte vakantie nietwaar!

Vakantie 2003 in Finland

Hier dan nog wat sfeerbeelden van onze vakantie in Finland in 2003, een absolute topper, wat is dat land groot, leeg en vooral mooi, ontzettend mooi. Het staat dan ook niet voor niets nog steeds op ons verlanglijstje van bestemmingen.

Eindelijk, na 2 dagen reizen zijn we bij de Poolcirkel aangekomen, vanwaar onze reis noordwaarts verdergaat.

En op de wereldbol ligt het ongeveer………hier.

En hier ligt ook het hoofdkwartier van de kerstman

Onze eerste ontmoeting met rendieren

Onze blokhut in de bossen vlak bij de Russische grens, zo’n 350km ten noorden van de Poolcirkel. Je ziet het, de Hollanders zijn ook hier goed vertegenwoordigd.

Een stukje wandelen in het bos.

Als je van de plank loopt verdwijn je in het veen

Een doorgaande weg tussen 2 steden op een gemiddelde doordeweekse dag; lekker hxc3xa8, geen file, sterker nog, je bent blij als je iemand tegenkomt

Bruggetje

Je kunt het water uit de rivier zo drinken, zo schoon is het, en ook nog lekker ook.

Effe uitpuffen, tijd voor een kiekje

En het wordt er in de zomer niet donker, dat is wel even wennen

Zie je ze liggen in het bos? Nou, wij waren er bijna aan voorbij gelopen, zo lekker gecamoufleerd liggen ze erbij.

En die krengen zijn helemaal niet bang.

Crazy……..I know…….

Hij stinkt.

Mess with the man…………end up like the reindeer!!

Zo’n beetje de hoogste berg van Finland, 123 meter of zo

De langste kroegnaam ter wereld, ga te keer, probeer het maar eens uit te spreken.

Onze blokhut tijdens het 2e gedeelte van de vakantie, iets meer zuidelijk maar wel nog boven de Poolcirkel.

Uh…geen asfalt maar wel een doorgaande weg, geen wonder dat er zoveel rally kampioenen uit Finland komen

Aan de Fins/Zweedse grens

Ik heb de laatste sneeuw gevonden. Nou ja, over een maandje of 4 begint de winter alweer en dan valt er weer genoeg.

En dan sta je zomaar in de file……………..haha

Ik wil niet meer lopen, ik moet effe zitten.

I know…………..crazy again……..

Ulla, de midzomernachtskoningin in Ylas.

En er werd ook gedanst tijdens de midzomernachtsfeesten

Half xc3xa9xc3xa9n ’s nachts, geinig hxc3xa8? Het is gewoon licht.

En we gingen weer naar huis………..tot ziens mooi Finland…….