De laatste loodjes

Hij heeft de nacht gehaald, ik had het eigenlijk niet verwacht. Toen we gisteravond weggingen was zijn ademhaling heel oppervlakkig. Vanochtend lag hij er weer vredig bij, lekker aan het slapen. Omdat hij gisteravond wat verhoging had  is vanochtend besloten om hem zijn eerste morfinepleister te geven om er zeker van te zijn dat hij geen pijn lijdt. Net toen ik kwam ging er iemand naar de kamer toe, we hebben het karweitje samen geklaard. En als de pleisters komen dan weet je welke kant we uit gaan………..de verkeerde………..nou ja……….’t is maar hoe je het ziet.

Vanmiddag was er nog bezoek van een hele lieve vriendin van mijn ouders die afscheid kwam nemen. Tussen haar en mijn ouders ontstond jaren geleden een hechte band, mijn ouders hebben voor haar in een moeilijke periode in haar leven waarschijnlijk meer betekend dan ze zich ooit hebben kunnen realiseren. Ook ik heb nooit geweten dat ik eigenlijk een poosje een soort pleegzusje heb gehad, ik struinde destijds de wereld rond. We hebben samen wat verteld, wat gelachen en een traantje gelaten, dat mag best in zulke situaties, toch? Het zijn toch mooie momenten als je zulke dingen krijgt te horen. Mijn ouders met hun harten van goud, hun harten die eigenlijk groter waren dan hun lichamen, ze worden door een hoop mensen op handen gedragen. Daar ben ik trots op. Maar zij waren ook altijd wel trots op mij, dat weet ik stiekem toch.

Vanavond ligt Braunie senior er eigenlijk ook lekker rustig bij maar ik en velen met mij gunnen hem dat hij met mijn moeder herenigd wordt. Hij heeft geen pijn maar het afscheid mag op elk moment komen, het zou zoveel beter voor hem zijn.

Morgen een nieuwe update.

Well, he made it through the night, we didn’t actually think he would. When we left him last night his breathing was shallow and he had a slight fever. Today the first morfine patch was applied to make sure he’s not in pain.

This afternoon a dear friend of my parents visited to say a last farewell. My parents and her developed a special bond in a difficult time in her life, a bond that remains strong until this day. My parents have probably never realized how much they meant to her. And I never knew I had kind of a fostersister for a while, I was out roaming around the world. We talked a while, we laughed and shed a tear, which is more than acceptable in this situation don’t you think? When you get told these stories the moments instantly become great moments. My parents with their big hearts, their hearts of pure gold, they will live on in the hearts of many and I’m very proud of that. And I know they have always been proud of me too.

Tonight Brownie senior is resting comfortably again but I and everybody else for that matter would really like to see hem reunited with my mother. He’s not in pain but the point of farewell is welcome at any time now, it would be better for him.

There will be a new update tomorrow.

Advertentie