Van dag tot dag / from day to day

Maandag was de verhuizing rond het middaguur een feit en het ging allemaal probleemloos, toen hij in het hospice aankwam met de ambulance was hij zelfs wakker en helder. Hij maakte kennis met het personeel en met de dokter en bedankte hen voor de zorg. Ook mij bedankte hij, vertelde mij dat hij van me hield en ik kreeg een dikke kus. Wat een prachtig moment was dat. Toen ik hem vroeg of hij zin had in iets lekker knikte hij ja en hij heeft een hele kom pudding leeggegeten, met smaak, hij vond het heerlijk dat die lekker koud was. Daarna ging hij slapen, het was toch weer een enerverende dag geweest. Maandagavond was ik nog even bij hem en hij sliep lekker rustig. Ik vond in zijn koffer nog een briefje dat in het weekend een van zijn petekinderen ook nog kans heeft gezien om afscheid van hem te nemen, voor beiden een mooi moment.

Dinsdag was zijn respons alweer wat minder maar met een paar kunstgrepen kreeg ik hem toch weer een beetje bij. Er kwam nog familie langs om afscheid te nemen, hij heeft ze wel herkend maar zijn stem was te zwak. Ook las ik hem nog een bericht voor van zijn oude vriend in Indonesië die nog graag samen met hem liedjes zou hebben willen zingen, zoals bv. dat Japanse liedje uit de oorlog, Miyoto Okaino, dat zij vroeger luidkeels achter in de auto zongen. Ik vond het op internet terug en liet het hem horen, hij herkende het en lachte erom. Dit was ook een mooi moment om nog een plaatje te trekken.

Vandaag, woensdag, was de respons weer wat minder, een licht teken van herkenning was alles. ’s Avonds een beetje koorts waar een pijnstiller voor werd gegeven. Eigenlijk verwachten we nu elk moment ‘het’ telefoontje.

The transfer on Monday around noon was successful, he was actually quite awake when he arrived at the hospice and responsive to communication. Several staff members introduced themselves and he said hi back, when the doctor came to check on him he thanked her for the care, he also thanked me and hugged me very tightly, which was a wonderful moment. He ate a whole bowl of pudding, it was nice and cold in his mouth, he was very happy with that. I checked back with him late Monday night and he was resting comfortably. I found a note in his suitcase that one of his few godchildren managed to visit him during the weekend to bid him farewell, a great moment for both of them.

Tuesday morning the response was a little less, the fact that he is not taking in food or fluids is weakening him every hour. Some relatives came to say farewell and he recognized them but his voice was not loud enough anymore. He did recognize an old Japanese song from the war days which he used to sing out loud in the back of the car with an old friend of his in Indonesia.

Wednesday, he’s still resting comfortably but the response is near to zero, he did recognize me and produced a faint smile. The staff told me that there was no response to them this morning either. His breathing is shallow and I don’t think he’s going to hang on for much longer.

Advertentie