1001 nacht cruise

1001 nacht cruise

Daar gaat ie weer jongens, het nieuwe jaar is er, de nieuwe vakantiedagen zijn er dus er moet geboekt worden. Zo gezegd zo gedaan, op naar het Midden Oosten, Gina heeft een leuke cruise gevonden, Dubai, Abu Dhabi, Muscat, Khasaab en weer terug naar Dubai. Voor we gaan zeilen hebben we nog 2 dagen in Dubai en erachteraan nog 2 dagen in Abu Dhabi, gelegenheid zat om onze benen te strekken dus, hier is nog plek zat, zand genoeg zullen we maar zeggen. En we nemen jullie natuurlijk weer mee op onze reis en proberen jullie een kijkje te geven in onze dagelijkse beslommeringen, het is niet ieders pakkie an maar ach, zo leven wij nu eenmaal. Andere mensen doen andere dingen, ieder zijn meug nietwaar?

Dag 0, dinsdag

Op tijd klaar met werken en naar huis, een paar items op het bed gegooid, de plunjebaal van de zolder getrokken en alvast klaar gezet, lekker gaan eten bij Savo, daar waren we al heel lang niet meer. Het is er eenvoudig maar goed eten, vers bereid. De avond verder doorgebracht met het klaarleggen van onze spullen. Op de een of andere manier voelden de jongens het ook alweer, het nervositeitsniveau steeg en ze werden behoorlijk onrustig. Toch gewoon als vanouds ’s avonds nog een rondje gewandeld en naar bedje toe.

Dag 1, woensdag

Hoppa!! Het is de omgedraaide wereld, normaal gaan we naar het westen en dan gaan de vluchten ’s ochtends, nu is het omgekeerd, we gaan naar het oosten en vliegen dus pas vanavond. Dat geeft je de hele dag om op Schiphol te komen. Maar we wilden eigenlijk de spits voor blijven dus kort na de middag zat alles en iedereen in de bus. De jongens waren vanaf het moment dat het eerste koffer in zicht kwam al niet meer te houden en pendelden op en neer tussen het huis en de bus, altijd bang dat ze vergeten worden. Op naar de Heidehoeve waar ze gelijk verdwenen om te gaan spelen, die zien we volgende week pas weer terug.

Inderdaad voor de files en voor de sneeuw uit die later op de middag voor nog wat ongemak zou zorgen in het midden van het land, dus we hadden nog wat tijd over om te shoppen hij de Chinese groothandel, we zijn voorlopig weer voorzien van wat grondstoffen. Daarna was het héél even nadenken over het menu, sateetje bij Silversant of maar tot 23.00 uur wachten op het vliegtuigvoer. Dat werd natuurlijk een gemakkelijke beslissing, Silversant it is. Na het eten nog een paar kilometer door naar Aalsmeer waar Gina een parkeerplekje had gevonden ergens bij een boer in de modder, niet het meest geraffineerde maar ach, het is goedkoop, hahaha. Netjes op tijd meldden wij ons aan de balie en gingen door de molen van inchecken, taxfree winkeltjes bekijken wachten, security en instappen. Iets van de sneeuw had ons ingehaald en dus moest die aluminium buis eerst door de de-icing heen, wel zo veilig natuurlijk. Achter ons zat een koppel dat waarschijnlijk of niet veel vliegt of nog nooit in de winter heeft gevlogen, ze vroegen zich waarom het vliegtuig nou nog gewassen moest worden, we hadden al vertraging genoeg, duh. Voor we klaar waren met de zaak in te sauzen tegen ijsafzetting had Braunie al last van een slappe nek en keek een videootje aan de binnenkant van zijn oogleden. Tussendoor kwam er nog iemand ons porren of we wilden eten, no thanks, wij hebben Silversant gehad. Doe maar een biertje dan, lekker! Een uurtje of 6 later zetten we de landing in om een half uurtje daarna weer in de grote zandbak te staan. Met alle vertraging die we op Schiphol hadden (45 minuten) waren we nog te vroeg en konden geen parkeerplaats vinden. Raar hoor, ze staan kilometers van de terminal in de woestijn geparkeerd en nog is er te weinig plaats. Dat zal ook wel de reden zijn dat het zo’n enorme bouwput is, vorig jaar was het ook al zo toen we hier waren. Enfin, 20 minuten later ging de handrem erop en de deuren open………WARM! Lekker warm dat wel met een graadje of 16 om half 8 in de ochtend, met de belofte dat er nog wel een paar graden bij zouden komen in de loop van de dag. Graadje of 14……. De rest was natuurlijk weer even uneventful als altijd, met de meute mee sjokken naar de immigratie, vandaag troffen we een mevrouw die langzaam tot een kunst verheven had, de collega ernaast had al 5 mensen verwerkt, gestempeld, mopje getapt, weggestuurd en doorgewoven toen ons lachebekje 1 pas teruggaf, de 2^e kwam er een minuutje later achteraan, hèhè, poeh poeh, dank u mevrouw en voor u ook nog een fijne dag. Toen we de trap afliepen naar de bagageband draaiden onze koffers al een rondje, dat was dus zo gepiept, door de douane met ‘niets aan te geven’, hadden we ook niet, daarna weer door de scan om te kijken of je geen clandestiene zaken zoals een Charlie of porno bij je hebt, ze kunnen niet zo goed tegen vrijheid van meningsuiting de moslims, maar ach, ik ben in hun land dus respecteer ik hun gewoontes. In de hal stond de meneer van de reisorganisatie al met een clubje bejaarden op ons te wachten om ons richting Dubai af te voeren. Nu vraag je je natuurlijk af waarom we niet direct naar Dubai zijn gevlogen, welnu, we willen wel met Etihad vliegen en dus moet je dan uitwijken naar Abu Dhabi, maar dat is verder geen probleem hoor. De andere optie was Transavia naar Dubai en daar had ik echt geen zin in, 6 uur in een 737 opgevouwen te zitten.

        

 

Het ritje in de bus was saai, oersaai, ja, wat wil je, er is alleen maar zand om je heen. De rest van het groepje dat wij al direct als niet gezellig bestempeld hadden heb ik gelijk buitengesloten door mijn koptelefoon op te zetten en wat muziek te streamen. In Dubai aangekomen werden we netjes aan ons hotel gedropt aan de Sjeik blabla al Nogwat road, zo’n weg die 50km lang is. Wat viel er op? Nou, tijdens het busritje kregen we het gevoel dat ze hier wel wegen hebben maar dat ze van autorijden niet veel kaas gegeten hebben. Het lijkt wel of ze dwars door de woestijn aan het crossen zijn, ik denk dat ‘wegmisbruikers’ en ‘blik op de weg’ er wel een aparte zender 24/7 mee vol zouden krijgen, wat een malloten zijn dat hier! Afritten worden op het laatste moment vanaf de buitenste linkerbaan genomen, of ze stoppen er gewoon op die geverfde driehoek om te kijken of het wel de goeie afslag is, zo ja dan bagger je gewoon door, vooral niet achterom kijken dat de rest van de wereld de ankers moet uitgooien en is het de verkeerde afslag dan draai je gewoon weer de snelweg op, ook hier geldt dat je vooral niet achterom moet kijken, de rest van het verkeer bekijkt het maar. De maximum snelheid op de snelweg is 140 en alhoewel veel auto’s hier dan nog in de 2^e versnelling staan hebben we weinig onverlaten gezien die zich daar niet aan hielden, in de stad is het echter een ander verhaal, 50 is beslist niet heilig, je krijgt al gauw het gevoel dat 140 ook als ijkpunt wordt gebruikt. Een Porschebestuurder moest zijn keramische remmen behoorlijk op de proef stellen toen wij als goede toeristen ergens gewoon de boulevard overstaken.

Enfin, na ingekwartierd te zijn gauw een dutje gedaan en daarna de buurt verkend, het lijkt er net op of je in Noord Amerika bent, ze hebben hier alles, gewoon alles! Het is een aaneenschakeling van vreetschuren, in de supermarkten vindt je louter Amerikaanse dingen en bij de drogist ook. Een bloemlezing van de eetgelegenheden: Tony Roma’s, TGI Friday’s, Micky D, BK, KFC, Applebee’s, Pizza Hut, Wendy’s, Johnny Rocket’s, Tim Horton’s en dan nog een keur van lokale eetgelegenheden, gewoon teveel om op te noemen.

Op naar de Mall of Dubai, werkelijk gigantisch groot en natuurlijk konden wij de uitgang naderhand niet meer vinden, het lijkt Las Vegas wel, ze doen het erom verdorie. We hebben het eerst te voet geprobeerd maar voetgangers zijn hier vrij zeldzaam en de infrastructuur is er dan ook naar, ineens is er geen trottoir meer en sta je midden op de snelweg. Dan maar met de metro, die brengt je ernaartoe voor 4 kapoefniks of weet ik hoe dat rare geld hier heet, daarvoor rijdt hij wel een kilometer te ver en mag je dat dan weer te voet doen, al met al was het niet gemakkelijk om er te komen. Eenmaal aangekomen valt je valt je kin zowat op de vloer, alle winkels die je kunt bedenken zijn er vertegenwoordigd, de meest exclusieve merken hebben hun waar uitgestald, het is er dan ook behoorlijk druk. Om 18.00 uur was er het waterballet voor de Burj Khaliffa, die enorme toren die een kilometer of 15 de lucht in priemt, djeez, wat is dat ding hoog zeg! Na het waterballet en een kort bezoekje aan de aangrenzende soukh hebben we het debakel om er weer weg te komen heel eenvoudig omzeild door een taxi te kapen die ons in een vloek en een zucht weer terug bracht naar de omgeving van ons hotel, precies voor het lokale restaurantje dat we op het oog hadden. Vanmiddag zagen we daar al een hoop jurken zitten dus dat geeft de mens hoop. En jawel hoor, de originele keuken, meuk op een bordje met wat meuk eromheen, lekker! Alleen een beetje droog, maar ja, veel saus erop en dan gaat het wel. Om de dag af te sluiten zijn we nog even de hotelbar ingedoken, een halve liter bier en een dubbele Bailey’s waren we 3 tientjes lichter, geen tweede rondje meer, morgen zitten we op de boot all inclusive, dan nemen we er wel eentje extra. En zo kwam er einde aan dag 1, een lange dag maar wel leuk. Tot morgen, welterusten!

Dag 2, donderdag, Dubai

Oh ja, gisteren vlak nadat we de luchthaven verlieten spotte ik al het eerste geel met rode busje van DHL, het zal wel een bepaalde vorm van beroepsdeformatie zijn, maar als je lid bent van een clubje van 470.000 leden, en dan ook nog met niet onopvallende huiskleur dan kom je er geregeld eentje tegen, maakt niet uit waar ter wereld je ook terecht komt, er is altijd wel ergens een DHL auto te spotten.

Na een heerlijke nachtrust en een lekker ontbijt was het weer tijd om onze kamer, waar het zoals wel vaker leek of er inbrekers aan het werk geweest waren, leeg te ruimen en ons op te maken om aan boord te gaan van de Costa Kiepmaarommia, uh, Serena te gaan. Maar we hadden eerst nog de hele middag om dood te slaan. Na wat informatie ingewonnen te hebben viel de keuze op de tour die onze reisorganisatie aanbood, een Dubai City tour waar je in een uurtje of 5 de hele stad krijgt te zien met al zijn pracht en praal. Het was kiezen tussen 6 uur wachten op de shuttle naar de haven of een toertje meepikken, wederom een makkelijke keuze dus…………dachten we. Na wat in de lobby gedrenteld te hebben en nog maar een keer een rondje gelopen te hebben om een lekkere koffie te scoren was daar de bus ineens toe we terug kwamen geslenterd. Even de chauffeur aanschieten en we hadden de plekjes vooraan met de neus tegen de voorruit zodat we alles goed zouden kunnen zien maar ook zodat wij de kreukelzone van de bus vormden, haha, niet getreurd, IK heb mijn airbag bij me, hahaha.

Het toertje met de bus werd the tour from hell, het begon al met kapotte elektronica, de gids kon zijn ei niet kwijt tegen de microfoon, terug naar het busdepot voor nieuw microfoons, uiteindelijk mondde het spel na een hele doos met microfoons uit in het wisselen van bus, op het laatste moment wisten we dat echter te verijdelen, de gids werd gesommeerd het dan maar zonder microfoon te doen, we hadden al bijna een uur verloren en bus wisselen en koffers omladen zou nog meer tijd in beslag nemen. En ziedaar, ineens bleken gids en chauffeur een microfoon aan de gang te krijgen. De reservebus werd weer op het pleintje gezet en we konden op pad. De rit voerde ons naar Atlantis voor een snelle fotosessie waarna we door gingen naar de Burj Al Arab, je kent hem wel, dat grote zeil in Dubai, ook alleen maar voor de foto, naar binnen konden we in de deze gelegenheden niet, dat is voorbehouden aan gasten. We trokken verder om een moskee te bekijken, ook alleen van buiten, en naar het Dubai museum waar een tentoonstelling was van hoe het vroeger in de Emiraten toe ging. Het originele plan was om ook nog een kort boottochtje door de haven te maken en een bliksembezoek aan de goud- en de specerijensoukh te brengen maar door tijdgebrek hebben we daar van af gezien. Het clubje gezelligerds in de bus werd langzaam opstandig, ze hadden de hele middag niets meer gegeten of gedronken, tja, dan worden 25 Hollanders lastig in het gareel te houden. Het was sowieso een stelletje zeikerds, je kent dat wel, je krijgt een kwartier om iets te doen en na 20 minuten komen de eerste weer terug geslenterd, de hele groep blijft dan netjes naast de bus staan drentelen om nog effe een sjekkie op te stoken. Als gids heb je dan een behoorlijke uitdaging. Enfin, na een laatste spraakverwarring was er geen houden meer aan en iedereen wilde naar de boot, rot maar op met soukh en je roeiboot in de haven. Helaas begreep de gids het verkeerd en we stonden korte tijd later toch in de haven voor een rondje met een houten sloep. Muiterij, absolute muiterij, een oudere dame die al de hele middag liep te zeuren over een sanitaire stop die ze uiteindelijk in iemand zijn achtertuin maakte wilde nog even iets te eten gaan scoren, Braunie was klaar met haar gezeur en sommeerde haar in niet mis te verstane woorden in de bus te gaan zitten. Gvd, zeikwijf, nu op je plaats en bek houden ja!

De gids gooide de handdoek en we gingen naar de cruise terminal waar we in een mum van tijd waren ingecheckt en aan boord mochten om te genieten van de Italiaanse gastvrijheid, we konden gelijk aan tafel om ons tegoed te doen aan een aantal lekkernijen in het restaurant.

Na het eten lekker koffie met een likeurtje buiten en rond 20 uur werd het sein gegeven dat onze hut beschikbaar was. Spulletjes uitgepakt en binnen een paar minuten had de hut een gezellige huiselijke sfeer, om het netjes uit te drukken, je kunt ook zeggen dat als er een inbreker komt hij hoofdschuddend omdraait en denkt dat iemand hem voor is geweest. Door naar de bar om daar gebruik te gaan maken van ons all-inclusive drankenpakket, goeie zet van Gina, na een paar pinten en wat bacootjes heb je de inleg er alweer uit, eitje voor ons dus, gnagna. Even een paar voorbeelden: koffie 2.5 pop, biertje 5 pop, Bailey’s 5 pop, bacootje 10 pop, water 75 cent, de inleg van 25 pop ben je zo voorbij geschoten.

Dag 3, zaterdag, dag Dubai, op naar Muscat

Lekker geslapen na alle drank van gisteravond, tjonge, iedereen zal wel denken dat wij een stelletje zuiperds zijn van heb ik jouw daar………………….klopt………..je leeft maar heel kort en je bent heel lang dood zullen we maar zeggen. Gina trok een paar rondjes over het rondjestrekdek en liet zich al met een lekkere verse cappu verwennen, om half tien was de verplichtte paniekoefening, zwemvestje aan en verzamelen bij de reddingsboot. Eerlijk gezegd denk ik dat als de nood aan de man is er weinig van terecht komt en iedereen zijn best doet om als eerste van boord te verdwijnen, schijt aan protocollen. Na de oefening ons een weg gebaand door de 3700 gasten om een droge boterham te scoren, wat een enorme mierenhoop is het hier. Dan wordt de Holland America Line ineens een stuk interessanter, daar gaat het uh….minder Italiaans aan toe zullen we maar zeggen. Het is gewoon vechten voor een stuk brood en een stoel om op te zitten.

Om 10.30 bewoog de Costa ineens en zetten we koers richting Oman, morgen zijn we in Muscat, ik wilde er altijd al naartoe, waarom dat blijft een raadsel. We gingen samen naar het ontbijt, Gina ging een tafeltje bemachtigen en ik hield positie in de rij. Er was echter geen doorkomen aan, dus ik heb wat te snavelen gepakt en ben gevlucht naar een etage hoger in de hoop dat Gina niet aan een tafeltje zou gaan zitten wachten op mij. Helaas, ze bleef trouw een kwartiertje zitten voordat het kwartje viel en ze zoiets had van fuck you, ik ga mijn eigen ontbijt wel halen. We waren elkaar een paar uur kwijt, ergens na de middag kwamen we elkaar op onze ontdekkingsreis van het schip weer tegen. We hebben lekker in het zonnetje geluncht, wat gedronken en daarna een middagdutje gedaan, Gina verdween naar de sauna en ikke, tja, ik had een vakantiewegtrekker en heb de hele middag geslapen, heerlijk. Aanschuiven voor het diner om 18.30 uur, gezellig aan tafel met nog 2 Nederlandse echtparen. Geweldig die liflafjes die ze je voorschotelen, knap dat ze daar voor zoveel duizend mensen voor elkaar krijgen.

Na het eten direct door naar de bar voor een lekkere cappuccino met een digestief, na verschillende combinaties van Bailey’s, Vodka en Kahlua geprobeerd te hebben zijn we op ons vertrouwde recept over gestapt. En zo kwam er langzaam een einde aan onze belevenissen van zaterdag, morgen zijn we in Muscat, ben benieuwd. Truste lieverds, tot morgen.

Dag 4, zondag, Muscat

Muscat, hoofdstad van Oman, heel erg Islamietisch ingesteld, maar ja, net als bij ons in bepaalde delen van het land wil je niet weten wat er achter gesloten deuren plaats vindt. Vanochtend was het op tijd reveille en vechten voor het ontbijt. Na het ontbijt zijn we van boord gegaan om via de verplichtte shuttle aan de poort gedropt te worden, waar we natuurlijk gelijk overvallen werden door een kudde taxichauffeurs die allemaal hetzelfde aanboden, een ritje langs alle bezienswaardigheden voor een appel en een ei. No thanks, wij gaan te voet. 10 minuutjes buiten de haven is de grote soukh, even erdoorheen gelopen langs 10.000 kashmir sjaals van lamahaar, blikken wierookbranders en andere ongein, daarna had Gina er de neus van vol en verdween terug richting bootje, dan wordt Italiaans ineens een stuk aantrekkelijker. Braunie zag een bordje Muscat 3km dus zette de sokken erin, lekker naar het bruisende centrum van Muscat, wat een enorme teleurstelling, er is geen ruk te doen! Dus een rondje centrum getrokken en de hele weg weer teruggelopen, zo’n kilometer of zeven in de brandende zon, het effect was dan ook later op de middag duidelijk zichtbaar……..een rooie knar!

Terug aan boord wat gegeten en een paar liter vocht in verschillende varianten naar binnen gegooid om het niveau weer een beetje op peil te brengen, een uurtje uitbuiken en op naar het stoombad, heerlijk zo’n eucalyptus bad, alles gaat open, je poriën, je neus, je oren, je ogen, alles! Door naar de warme stoelen (verwarmde stenen ligbedden) om de warmte je lijf in te laten trekken. Daarna weer door naar de jacuzzi om de vermoeide spieren te laten verwennen, daarna lekker naar de thee ruimte om lekker te onthaasten (nog meer!). Na een verkwikkende douche en een pitstop aan de bar om wederom wat vocht bij te tanken was het weer tijd voor het diner, de menukaart was vandaag een klein beetje duidelijker maar je weet eigenlijk nooit wat je eigenlijk kiest. Het kan vriezen het kan dooien zeg maar. Onze tafelgenoten Johan en zijn vrouw Dineke vonden het ook weer een uitdaging en we hebben weer heel wat afgelachen. Na het eten zijn we met z’n allen de bar ingedoken voor koffie met een kleinigheidje en tegen middernacht was er slechts één koffie gedronken maar wel een hele hoop kleinigheidjes, het stond vast als een huis dat we een comateuze nacht tegemoet zouden gaan. Truste knuffels, we gaan een uurtje of wat liggen fermenteren!

Dag 5, maandag, Muscat

Rond 8 uur eruit en naar het ontbijt, vandaag maar weer het slagveld opgelopen op de 9^e etage, het self service restaurant, wat een warboel, iedereen loopt door elkaar, pakt een bord en schuift niet netjes door langs de voerbakken maar springt er ergens in het midden tussen of begint vanaf de andere kant tegen het verkeer in op te scheppen dus. En jawel hoor, Braunie kwam een oudere Engelse dame tegen die hem perse aan de kant wilde hebben, haha, jammer dan, ik heb het even uitgelegd hoe de volgorde loopt en haar daarna aan de kant geduwd, gvd, na een avond allerhande flessen leeg maken heb je dat ’s ochtends net niet nodig, opzouten takketrol. Na het ontbijt even een hap frisse lucht gehaald om daarna een beetje bij te komen in het geheime heiligdom, de spa! Er was niemand dus lekker het stoombad voor ons alleen, de droogkamer met de warme bedden en de jacuzzi, lekker is dat. Een vers bakje thee en lekker relaxen, doe ons nog maar een portie. Daarna wat aan dek rondgelummeld, in de zon, uit de zon, tot het rond 14 uur tijd was om de aftocht te blazen. We hebben er nog even over gedacht om nog even aan wal te gaan maar daar hebben we al gauw van af gezien. Ook hier verkopen ze troep, troep en nog een troep. Nepsjaaltjes van kashmir of lamabont, weet ik veel, wierook, safraan, koperen troep, lampen, kleren, wat moet je er toch mee. Even gekeken voor een nieuwe koelkastmagneet maar het lijkt erop dat die ontworpen worden door de voormalige tekenaars van Ssang Yong, oerlelijk dus.

Muscsat hebben we gedag gezwaaid vanaf het dek, oh, by the way, het dek krioelt hier van de poppetjes, we zijn het er intussen over eens dat dit onze laatste Costa cruise, nee, wij zijn eigenlijk bij de Holland America Line best wel verwend, te verwend eigenlijk, we kunnen een boot met 4000 happy faces niet meer aan. Rond een uur of 4 hebben we ons nog maar een keer teruggetrokken in het spa heiligdom voor een lekker stoombad, een half uurtje snurken op een verwarmde stenen lounger en nog wat bubbelen in het bubbelbad. Volledig kapot aan tafel en daarna weer door naar de bar waar de bemanning ons al niet meer vraagt wat we willen drinken maar het ons gewoon voor te zetten………….tijd om wat minder in de bar te hangen geloof ik……..ach wat, sjietegaal! Gelukkig hadden we de rem erop staan want morgen moeten we gaan snorkelen, dan is het wel zo wijs om fit de zee in te duiken, veiligheid staat voorop! En zo kwam er een einde aan weer een enerverende dag op zee, poeh poeh, we hebben het toch zo zwaar! Truste, tot morgen in Khasab.

Dag 6, dinsdag, Khasab

Auwa, de wekker ging al weer vroeg, we moesten immers op tijd van boord om te gaan snorkelen, we hadden om 9 uur met onze Vriezenveners afgesproken aan land te gaan dus op tijd eruit en naar het ontbijt. Niet lang zeuren, snaaien wat je snaaien moet, net als de rest van de meute je niks aantrekken van enige vorm van etiquette of fatsoen, het kan mij ook niks meer bommen ook. Ik zal er nog wel een filmpje van trekken, warrige bende, nee, één ding staat als een paal boven water, dit is zeker en vast onze laatste cruise met Costa!

Om 9 uur door de poort met onze snorkeltassen, je krijgt niet eens de kans om rond te kijken, een hele meute Omani’s springt op je als een troep hyena’s en probeert je te ontvoeren voor de mooiste dag van je leven……..not! Dus je gaat in de tegenaanval en kiest er eentje uit, het maakt eigenlijk gene ene moer uit, het kost allemaal hetzelfde en de bootjes pruttelen als een konvooi samen naar de ‘mooiste’ plekjes. Ook hier kun je duidelijk zien dat toerisme nog niet heel erg ontwikkeld is maar ach, de achterstand zal wel (te) gauw ingehaald zijn, over een paar jaar is dit ook een echte toeristenval. Enfin, na een doorsteek over een paar andere ‘authentieke’ dhows kwamen we op de onze voor de dag en we mochten ons neer vleien op dikke tapijten en kussens, lekker languit luieren! De hulp van de kapitein was hele vriendelijk en van goeie wil maar het was geen echt licht, dus dat was wel een paar keer lachen geblazen, het liep niet altijd van een leien dakje. Niet lang na het vertrek uit de haven kwamen de eerste dolfijnen als eens poolshoogte nemen, die lagen natuurlijk al te wachten op hun entertainment voor de dinsdag, van die gekke beesten die niet in het water leven en op een kabaal makende roestbruine bak gek staan te doen als ze de neus boven water steken. Het werd een heen en weer van dolfijnen, roepende mensen, andere boten die over en weer voeren, de chaos was weer compleet. Toen de dolfijnen er genoeg van hadden en naar de lunch verdwenen baggerden wij ook weer verder met onze toch niet zo authentieke stalen schuit met stinkende dieselmotor een stuk verder om daar uiteindelijk over boord gezet te worden om wat te gaan snorkelen. Eerlijk gezegd heb ik wel eens in helderder water gesnorkeld, het leek een beetje op een Maasplas waar je zo’n 30cm voor je uit kunt kijken. Dicht onder de kust zwom wel wat dikke gekleurde vis rond dus het tripje werd als ‘geslaagd’ bestempeld. Helaas kreeg ik net voordat ik weer aan boord klom nog een flinke hap vissenpoep en zoutwater binnen, het smaakt overal hetzelfde, vies en zoutig! De terugreis naar de haven brachten we een beetje doezelend door, lekker als dat bootje zo heen en weer gaat en die monotone brom van de motor duidelijk hoorbaar, je krijgt spontaan een wegtrekker, lekker.

Terug aan boord direct door naar mijn geliefde stoombad om het ingebakken zout er weer uit te stomen. Nog een uurtje relaxen en het was alweer tijd om aan te schuiven aan de tafel die elke dag weer een aantal verrassingen voor ons in petto heeft. We houden Johan zijn gezicht scherp in de gaten want wij weet eigenlijk nooit wat hij bestelt, als het dan wordt gebracht trekt hij een gekke bek en ligt de rest weer in een deuk. De obers zijn ook af en toe weg kwijt, gisteren kreeg ik het verkeerde voorgezet en moest met mijn buurman ruilen, even later kwam de ober terug en zei dat ik gelijk had! Ja, duh, ik had geen soep besteld en hij geen gebakken mosselen, dat wisten we zelf ook wel, maar toch bedankt dat je nog even bevestigt kerel. En dan is er elke dag tegen het toetje nog ineens de animatie die wij helaas niet kunnen zien omdat we achter een blinde muur zitten, we mogen alleen genieten van de herrie. Misschien is het wel beter zo.

Na de hele menukaart weer afgewerkt te hebben was het weer op naar de bar voor koffie met een likeurtje, zo’n White Russian is toch wel heel lekker bij je bakkie leut hoor, die houden we erin! Door met verschillende andere mixen en tegen het einde van de avond, J&D hadden de handdoek alweer geworpen, best wel slim, die weten van ophouden, wij natuurlijk niet, werd het nog redelijk druk en wild in de bar en we zijn weer flink doorgezakt. De laatste keer hoor, dat gebeurt niet nog een keer! Jaja, zal wel weer, we kennen je al iets langer dan vandaag Braunie. Met een gelukzalige glimlach in ons mandje gevallen voor een volledige nachtrust, hoppa! Trusten leesvriendjes en vriendinnetjes, tot morgen maar weer!

Dag 7, Abu Dhabi

Als je wakker wordt en naar buiten kijkt (je deur uit, naar links, met de lift 3 verdiepingen omhoog, door de klapdeuren en de branddeur) lig je alweer netjes in de haven geparkeerd met je Costa. Vandaag iets later afgesproken en met z’n viertjes hebben we na weer een korte onderhandeling een privéchauffeur mee gekregen voor een paar uurtjes om Abu Dhabi te verkennen. Onze Mustafa veranderde op de stukken asfalt zonder radarcontrole in een ware Mustafa Schumacher, hij perste alles uit de Lexus wat erin zat, ach, je schiet wel lekker op zo. Eerste stop Ferrari World voor Johan, lekker rondgesnuffeld maar niks gekocht, daarna door naar de grote witte moskee, wat een gigantisch indrukwekkend gebouw, giga groot en de giga rijkdom straalt ervanaf. Daarna door naar het Emirates Palace Hotel voor een korte stop en plaatjes, we eindigden in de haven waar men druk aan het oefenen was voor de Red Bull challenge die dit weekend gehouden wordt. De vliegtuigjes vlogen af en aan en scheerden tussen de pionnen door, prachtig om een keer mee te maken!

Terug naar de Costa, afscheid van Mustafa en gelijk door naar het buffet, vandaag Spaanse specialiteiten, yammie! Een uurtje uitbuiken en door naar de sauna en bubbelbad om onze geteisterde lijven weer wat rust te gunnen. Daarna het standaard programma, lekker eten in het restaurant, door naar de bar voor koffie e een kleinigheidje, om 22.00 uur voeren we uit en dat bekeken vanaf het dek, helaas heeft Abu Dhabi niet zo’n mooie skyline, jammer. Nog een paar drankjes en we waren weer klaar om naar bed te gaan. Ergens tussendoor ontvingen we een berichtje dat Braunie senior alweer een hersenbloeding had gehad en weer eens is afgevoerd naar het ziekenhuis, gelukkig maar, daar is het veiligste opgeborgen. Dus als we terug zijn van de vakantie mogen we weer heen en weer flitsen naar het Orbis theater. Der Alte houdt ons lekker bezig! Ot mo’on knuffies, welterusten!

Dag 8, donderdag, Dubai

Temperatuur, laten we het daar maar eens over hebben. Het is hier lekker warm, je komt ergens tussen de 28 en 33 graden uit, volgens Mustafa van gisteren wordt het in juni/juli 53 graden, dan moet je hier dus niet zijn, veeeeeel te warm!

Lekker iets langer geslapen, ontbijtje, douchen en rond 10.30 uur van boord. Het werd uiteindelijk een dag met vertragingen. Kom je buiten, rijdt de gratis shuttlebus net voor je neus weg, hij zat vol, jammer. Half uurtje wachten en op naar de Dubai Mall, je weet wel, die toko met 1200 winkels. Daar is namelijk het metrostation dat ons richting Palm Jumeira brengt, Palm Island, daar ligt Atlantis waar Gina een afspraak heeft met een dolfijntje of wat. Enfin, na een uurtje met de bus gehobbeld te hebben konden we overstappen op de metro, van de metro op de tram en van de tram op de monorail, een hele klus maar het openbaar vervoer werkt hier wel! Geen lulverhalen over ‘het is warm’ of ‘het waait te hard’ zoals onze NS altijd bij het minste of geringste aan draagt, nee, hier loopt het openbaar vervoer gewoon goed. En alles is brandschoon, de stations, de treinen, de stoepen, de rails, brandschoon. Ergens na de middag waren we dan eindelijk in Atlantis waar Gina om 14 uur nog wat aan de beurt was. Het was weer een hele belevenis, lekker plonzen met de dolfijn, kusjes geven, je vooruit laten trekken aan de rugvinnen van 2 dolfijnen en je vooruit laten duwen door een dolfijn, geweldig! Het werd nog later in de middag maar we mochten tot 18 uur blijven spelen in Aquavantura dus Gina kaapte nog een binnenbandje om een van een waterval of 2 af te suizen. Uiteindelijk werd na wat rekenwerk duidelijk dat we het laatste avondmaal aan boord niet meer zouden halen dus dat werd weggezet onder de noemer ‘jammer’. Johan en Dineke gingen vandaag naar de Burj Khalifa om daar een paar honderd verdiepingen omhoog te suizen en de omgeving van boven te bekijken en we zouden samen tafelen. Mislukt. Wij zijn in omgekeerde volgorde met de monorail, de tram en de metro weer terug gegaan naar de Mall om daar een hapje te eten. Werden we ook nog buiten op het terras neergezet met zicht op de fonteinen voor de Burj Khaliffa, mooi hoor als je dat van boven ziet. Na het eten probeerden we net voor 20 uur de shuttlebus weer te pakken te krijgen, helaas, de laatste was al weg, zoek maar een taxi. Ok, ook dat kunnen wij………….samen met een kleine duizend wachtenden voor ons, het is tenslotte weekend in de regio. Shit, denk denk denk……waar hebben we eerder de week ook alweer de taxi gevonden? Aan de andere kant, oh ja, nou, dan maar snel die kant uit. Duh, sta je daar toch wel in de rij, maar het was een kortere, dat wel. Uiteindelijk waren we tegen 21.30uur terug aan boord, spullen in de hut gegooid en op zoek gegaan naar onze J&D in de hoop dat ze nog in de bar van een lekker kopje koffie en een Grand Marnier zonder ijs zaten te genieten. Helaas, niet aanwezig. Dewa de barkeeper meldde wel dat ze er een hele poos gezeten hadden maar vertrokken waren. Ik had vanuit de hut al geprobeerd de front desk te bellen voor het nummer van hun hut om er nog een briefje in de bus te duwen, ik wist dat ze om 05.00 uur al zouden vertrekken. Geen gehoor, ook fuck natuurlijk. Dan maar eerst iets drinken en later nog een keer proberen. En het probleem loste zich vanzelf op want ze liepen nog steeds naar ons te zoeken, van dek naar dek zwalkten ze, naar boven, naar beneden en weer terug, de lieverds. Nou, een laatste dronk samen en een laatste keer gelachen, toen was daar het afscheid, nog gauw gegevens uitgewisseld en weg waren ze, onder de wol voor een korte nachtrust, vannacht er al weer uit en dan naar huis, vrijdagavond ook nog een feestje. Nou, zij liever dan ik, alhoewel, wij hebben zaterdagavond ook een afspraak staan……….pffff………ben benieuwd hoe we er dan aan toe zijn. ’s Middags op Schiphol, direct door de honden halen, naar huis, alles neergooien en direct naar het ziekenhuis, dan nog naar de kroeg als we het halen en zondag gaat de wasstraat weer open, bruintje en vlekje zullen wel weer een uur in de wind meuren. Maar daarvoor hebben ze wel weer een hoop lol gehad.

 

We dronken nog gauw een drankje en een afscheidsdrankje en nog een, we wachtten nog op een Engels koppel dat we hebben leren kennen en waarmee we een paar avonden drankjes hebben getest waarvan de aan de naam niet konden afleiden wat het was, wel leuk hoor, verrassingscocktails! Ze kwamen echter niet meer boven water en Gina en ik hebben de handdoek in de ring gegooid, wij moesten ook nog wat spullen inpakken die van boord moesten. Morgen nog een dagje Abu Dhabi en dan gaan wij ook weer richting het iets koelere Nederland.

Truste leesvriendjes en vriendinnetjes, tot morgen maar weer, slaap lekker. Wij in ieder geval wel hoor, de boot schommelt zachtjes heen en weer.

Dag 9, vrijdag, Abu Dhabi

Ugh, de laatste nacht aan boord, boehoe, we moeten er weer vandoor, ons thuis roept, nee, niet zo zeer ons thuis maar wel onze jongens, bruintje en vlekje. Na een laatste ontbijt trokken we onze koffers van boord en wachtten geduldig op de transfer naar Abu Dhabi, eerst in de grote bus waar we naartoe gestuurd werden, daarna stapten we toch weer over op een kleine bus die ons weer over de Sheik Zayed snelweg naar onze laatste bestemming bracht. De chauffeur probeerde ons uit te dagen met zijn rijstijl maar we hebben het kunnen verbijten en geen reactie gegeven. Ik was er eigenlijk wel klaar voor om hem achter het stuur vandaan te trekken en zelf te rijden, wat een eikel was die jurk zeg, bah. Gas geven, lekker invoegen op de snelweg en dan weer gas los, gas erop, gas los, gas erop, gas los  enzovoort. Je zou zo’n eikel toch voor zijn harses rammen, djeez, en dat noemt zich professioneel chauffeur.

Enfin, na een uurtje en een tankstop waarbij hij en zijn bijrijder iets lekker gingen halen zonder ons te vragen verder waren we aan ons laatste hotel. We konden gelukkig direct naar de kamer en ziedaar, internet in een snelle variant. Geweldig, alle elektronica werd dan ook gelijk geactiveerd en we hadden aansluiting tot de wereld! Na even wat rondgeklooid te hebben met mails en smoelenboek was het tijd om de omgeving te verkennen………..zand……….bouwplaatsen…………zand. Weinig aan dus. Dan maar eens Google maps erbij getrokken om wat te plotten. Zie daar, achter ons hotel een klein winkelcentrum………….in aanbouw, shit, dat wordt hem niet. Een kilometer of 5 verderop een groot shopping center, de Mushrif Mall, laten we daar dan maar naartoe gaan om nog wat rond te neuzen, de dag was toch ver kapot. Zullen we lopen? Nou, doe maar niet, het kwik gaf alweer 32 graden aan, not funny om in rond te lopen. Dus een taxi gekaapt die voor het hotel stond en de chauffeur opdracht gegeven om ons naar de mall te brengen. Kosten: twee euro en vijftig centjes, kijk, da’s pas leuk taxi rijden. De meter begint te lopen bij € 0.75, thuis begint ie op € 7.50. De mall was gelukkig niet zo’n hele grote en het was er ook niet zo heel erg druk. We hebben van een lekkere lunch genoten en hebben alle winkeltjes één voor één van binnen en van buiten bekeken. Alles is duurder dan thuis dus gekocht hebben we niks, nou ja, bijna niks dan. Een trechtertje voor onderweg voor een euro in de Japanse Daiso winkel, een soort Blokker, bij Tschibo, ja, uitgerekend daar, een afgeprijsd spelletje voor de honden en voor Leike iets om in zijn bek te houden tijdens het wandelen, die bruine rakker moet altijd iets kunnen dragen, onze redder. Er was ook een Lulu hypermarket, zo’n beetje een Real of Kaufland, een grootwarenhuis dus. Ook hier was eigenlijk weinig interessants te vinden tot we bijna buiten waren, er bleef toch nog een nieuw Delsey koffer aan onze handen plakken, een giga grote merkkoffer met een TSA slot en 2 jaar garantie, en dat alles voor een schijntje. De meneer die ons hielp vond het ook een hele goeie deal, jaja, alles voor een beetje commissie, haha. We stopten onze boodschapjes in het nieuwe koffer  en lieten alles achter bij de bewaarservice waarna we even een kijkje namen in het park achter de mall, zag er leuk uit maar veel te warm dus gelijk weer terug de koelte in. Aan het einde van de middag hebben we een tafeltje gezocht in een restaurantje en na een heerlijke maaltijd zijn we weer met de taxi terug naar ons hotel gegaan waar we aan de voorbereidingen voor de terugreis begonnen. We hadden gelukkig niet zo veel bij ons dus inpakken was gemakkelijk en ook snel klaar. Nog even naar de bar om onze welkomstdrankjes te drinken en toen was het tijd om onder de wol te kruipen, we moesten om 5 uur klaar staan, bah, lekker vroeg weer. Wat opviel in de bar was het dubbele, net zoals je dat hier wel eens in bepaalde regio’s ziet. De meneren die overdag de regels van de Islam volgen vindt je ’s avonds in de hotelbars met whisky en een sigaar, beetje dubbel dus. Ach, ieder zijn meug, toch?

Dag 10, zaterdag

Nou moe, de wekker rammelt midden in de nacht, je moet eruit Braunie, naar huis jongen. In de lobby kregen we een hele zak met ontbijt toegestopt, hadden we niet besteld maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken nietwaar? Daar stond ie weer hoor, onze hobbeldehobbel chauffeur, en met hetzelfde schokkerige rijgedrag bracht hij ons naar de luchthaven, gelukkig maar een rit van een kwartiertje. En daar sta je dan, het begint net licht te worden buiten, je bent ruim op tijd maar nog te vroeg om in te checken. Stoeltje gezocht, muziekje opgezet en de zak met voer open getrokken, croissantje, verse meloen, dadels, water, sapje, van alles zat erin, lekker. Daarna even de benen gestrekt om op een andere monitor te zien dat we wel gewoon konden inchecken, nou, hup dan maar, inchecken en door de douane / security enzovoort. Rondje tax free, ook hier hetzelfde verhaal, te duur voor ons nuchtere en prijsbewuste Hollanders. Instappen en hoppa, de lucht in en de neus richting Ammetjedam. En wat doet deze jongen dan? Natuurlijk, oogjes dicht en knorren. Eten gemist, snacks gemist, show gemist, toen we alweer boven Duitsland hingen werd ik weer wakker.

En dan sta je ineens weer op Schiphol, je loopt naar buiten toe waar je opgehaald wordt en………..brrrrrr…….KOUD!! Je komt uit 30+ graden zomaar naar 11 graden, tegenvaller. Maar de shuttlebus naar de parking in de vorm van een BMW X6 kwam al gauw om de hoek en met een uh……laten we zeggen ietwat sportieve rijstijl stonden we zo weer in Hoofddorp naast ons busje. Gauw inladen die handel, deuren open…..deuren open…..not, njet, nee hoor, batterij zo plat als het maar kon. Oorzaak onbekend, normaal staat busje wekenlang geparkeerd en slaat hij direct aan, nu had hij de geest gegeven. Gauw het infuus eraan in de vorm van een starthulp en zie daar, de zes halve liters in v vorm schoten weer op en neer. Inpakken en wegwezen, de jongens ophalen en direct door naar het ziekenhuis naar pa. Rond 17.00 uur zaten we alweer met zijn viertjes in de bus richting huis, herenigd. Eenmaal thuis kropen de jongens gelijk op hun matten om daar in een diepe slaap te vallen. In het ziekenhuis hetzelfde liedje, Braunie senior lag lekker te slapen, alles ging goed. Hij is even wakker geweest en we hebben wat gebabbeld, daarna viel hij weer in slaap.

En zo kom er dan weer eens een einde aan het verhaal over onze reizen, we hebben gelukkig voor dit jaar nog een aantal leuke dingen op de planning staan, komt helemaal goed! Tot gauw leesvriendjes en vriendinnetjes, tot gauw!!!

P.s. zoals altijd: de spelfouten mag je houden!

Advertentie