Afscheid / farewell

De dag begon met het telefoontje dat we eigenlijk gisteren al verwachtten, Rudy Brauns is rond 07.30 uur rustig ingeslapen. Zijn lijden is voorbij, hij is herenigd met mijn moeder, dat is wat hij wilde. De voorbereidingen voor het afscheid gingen direct verder en ’s middags hadden we het meeste voorbereid, het ging redelijk snel omdat alles natuurlijk nog vers in het geheugen lag, koud een half jaar geleden deden we dezelfde exercitie. Moet je daar nu blij mee zijn? Dat laat ik in het midden, het is goed dat je nog weet hoe het moet maar aan de andere kant wil je dit zeker niet te vaak meemaken.

The day started with the phone call that we had expected 24 hours earlier, Rudy Brauns has passed away quietly around 7.30 AM. His suffering is over, he’s reunited with my mother, that is what he wanted. The preparations for the service continued and somewhere in the afternoon we finished everything, it all went pretty fast because we did the exact same thing just 6 months ago.

Advertentie

De laatste loodjes

Hij heeft de nacht gehaald, ik had het eigenlijk niet verwacht. Toen we gisteravond weggingen was zijn ademhaling heel oppervlakkig. Vanochtend lag hij er weer vredig bij, lekker aan het slapen. Omdat hij gisteravond wat verhoging had  is vanochtend besloten om hem zijn eerste morfinepleister te geven om er zeker van te zijn dat hij geen pijn lijdt. Net toen ik kwam ging er iemand naar de kamer toe, we hebben het karweitje samen geklaard. En als de pleisters komen dan weet je welke kant we uit gaan………..de verkeerde………..nou ja……….’t is maar hoe je het ziet.

Vanmiddag was er nog bezoek van een hele lieve vriendin van mijn ouders die afscheid kwam nemen. Tussen haar en mijn ouders ontstond jaren geleden een hechte band, mijn ouders hebben voor haar in een moeilijke periode in haar leven waarschijnlijk meer betekend dan ze zich ooit hebben kunnen realiseren. Ook ik heb nooit geweten dat ik eigenlijk een poosje een soort pleegzusje heb gehad, ik struinde destijds de wereld rond. We hebben samen wat verteld, wat gelachen en een traantje gelaten, dat mag best in zulke situaties, toch? Het zijn toch mooie momenten als je zulke dingen krijgt te horen. Mijn ouders met hun harten van goud, hun harten die eigenlijk groter waren dan hun lichamen, ze worden door een hoop mensen op handen gedragen. Daar ben ik trots op. Maar zij waren ook altijd wel trots op mij, dat weet ik stiekem toch.

Vanavond ligt Braunie senior er eigenlijk ook lekker rustig bij maar ik en velen met mij gunnen hem dat hij met mijn moeder herenigd wordt. Hij heeft geen pijn maar het afscheid mag op elk moment komen, het zou zoveel beter voor hem zijn.

Morgen een nieuwe update.

Well, he made it through the night, we didn’t actually think he would. When we left him last night his breathing was shallow and he had a slight fever. Today the first morfine patch was applied to make sure he’s not in pain.

This afternoon a dear friend of my parents visited to say a last farewell. My parents and her developed a special bond in a difficult time in her life, a bond that remains strong until this day. My parents have probably never realized how much they meant to her. And I never knew I had kind of a fostersister for a while, I was out roaming around the world. We talked a while, we laughed and shed a tear, which is more than acceptable in this situation don’t you think? When you get told these stories the moments instantly become great moments. My parents with their big hearts, their hearts of pure gold, they will live on in the hearts of many and I’m very proud of that. And I know they have always been proud of me too.

Tonight Brownie senior is resting comfortably again but I and everybody else for that matter would really like to see hem reunited with my mother. He’s not in pain but the point of farewell is welcome at any time now, it would be better for him.

There will be a new update tomorrow.

Van dag tot dag / from day to day

Maandag was de verhuizing rond het middaguur een feit en het ging allemaal probleemloos, toen hij in het hospice aankwam met de ambulance was hij zelfs wakker en helder. Hij maakte kennis met het personeel en met de dokter en bedankte hen voor de zorg. Ook mij bedankte hij, vertelde mij dat hij van me hield en ik kreeg een dikke kus. Wat een prachtig moment was dat. Toen ik hem vroeg of hij zin had in iets lekker knikte hij ja en hij heeft een hele kom pudding leeggegeten, met smaak, hij vond het heerlijk dat die lekker koud was. Daarna ging hij slapen, het was toch weer een enerverende dag geweest. Maandagavond was ik nog even bij hem en hij sliep lekker rustig. Ik vond in zijn koffer nog een briefje dat in het weekend een van zijn petekinderen ook nog kans heeft gezien om afscheid van hem te nemen, voor beiden een mooi moment.

Dinsdag was zijn respons alweer wat minder maar met een paar kunstgrepen kreeg ik hem toch weer een beetje bij. Er kwam nog familie langs om afscheid te nemen, hij heeft ze wel herkend maar zijn stem was te zwak. Ook las ik hem nog een bericht voor van zijn oude vriend in Indonesië die nog graag samen met hem liedjes zou hebben willen zingen, zoals bv. dat Japanse liedje uit de oorlog, Miyoto Okaino, dat zij vroeger luidkeels achter in de auto zongen. Ik vond het op internet terug en liet het hem horen, hij herkende het en lachte erom. Dit was ook een mooi moment om nog een plaatje te trekken.

Vandaag, woensdag, was de respons weer wat minder, een licht teken van herkenning was alles. ’s Avonds een beetje koorts waar een pijnstiller voor werd gegeven. Eigenlijk verwachten we nu elk moment ‘het’ telefoontje.

The transfer on Monday around noon was successful, he was actually quite awake when he arrived at the hospice and responsive to communication. Several staff members introduced themselves and he said hi back, when the doctor came to check on him he thanked her for the care, he also thanked me and hugged me very tightly, which was a wonderful moment. He ate a whole bowl of pudding, it was nice and cold in his mouth, he was very happy with that. I checked back with him late Monday night and he was resting comfortably. I found a note in his suitcase that one of his few godchildren managed to visit him during the weekend to bid him farewell, a great moment for both of them.

Tuesday morning the response was a little less, the fact that he is not taking in food or fluids is weakening him every hour. Some relatives came to say farewell and he recognized them but his voice was not loud enough anymore. He did recognize an old Japanese song from the war days which he used to sing out loud in the back of the car with an old friend of his in Indonesia.

Wednesday, he’s still resting comfortably but the response is near to zero, he did recognize me and produced a faint smile. The staff told me that there was no response to them this morning either. His breathing is shallow and I don’t think he’s going to hang on for much longer.

Bier en gastronomie

Tussen de donkere wolken door priemt af en toe een bleek zonnetje, zo ook vanavond, de curus is in een stroomversnelling terecht gekomen, de zythologen gaan nu daadwerkelijk aan de slag met gastronomie. Maar omdat we nu beslag hebben gelegd op de keuken kunnen de fritesbakkers ons dus niet meer verblijden met gratis frieten en snacks, da’s wel jammer. Onze chef koks en zythologische leiders Andy en Jorn presenteerden ons weer eens 3 bieren om mee te werken, een Malheur 12, een Vanderghinste oud bruin en een oude Gueze van Timmermans. Als bijbehorende gerechten die in een menu passen van bovenstaande bieren werd aan ons als volgt aangeboden: de eerste was mozarella met kerstomaatjes, pesto en pijnboompitten, de tweede was een potje met daarin couscous met rode biet, feta en zure room en als derde en laatste gerecht een tarte tatin met een deegbodempje, gebakken gekaramelliseerde witlof met daarbovenop fetablokjes. Een heel aparte mengeling van ingrediënten maar wel heel lekker. Je moet dan bepalen welke bieren bij welke gerechten passen en natuurlijk kunnen motiveren waarom. Dit gaan we nog een paar keer oefenen, voor ons examen moeten we zelf een menuutje samenstellen (en koken) voor de examinatoren, vergezeld van een aantal soorten bier. Spannend hoor!

    

Not funny………continued

Gisteravond laat heeft hij weer een hersenbloeding gehad, de prognose is somber, te somber, er is besloten om de behandeling stop te zetten. We respecteren zijn keuze. Maandag gaat hij naar het hospice om daar zijn laatste dagen te slijten. Bedankt aan iedereen voor het medeleven en de vele berichten.
Late last night he had another stroke, the outlook is grim.We’ve decided to stop treatment and let him go. That would have been his choice anyway. He’ll move to a hospice on Monday to spend whatever days he has left. Thank you for your compassion and all the messages we’ve received.

Not funny !

Tijdens onze vakantie bereikte mij de 11^e in Abu Dhabi het bericht dat senior weer een hersenbloeding had gehad en in het ziekenhuis lag, de beste plek om dan opgeborgen te zijn. Het is nu in 6 maanden tijd de 3^e keer dat hij een bloedinkje krijgt, je gaat je dan afvragen wanneer het ophoudt. Na thuiskomst natuurlijk alles op een rijtje gaan zetten en gisteren een gesprek gehad met de neuroloog. Hij slaapt momenteel veel, eigenlijk nonstop, en er is de laatste week weinig eten in gegaan, dat baart zorgen. Ook ‘bekend’ eten van thuis wil er niet in. Op de momenten dat hij wakker is gaat het goed, hij is helder en kan gewoon praten en alles bewegen, dat geeft een goed gevoel. Om te zorgen dat hij niet helemaal verzwakt hebben we besloten om hem voorlopig via een maagsonde voeding toe te dienen. Ook zal hij het revalidatietraject ingaan om toch zo snel mogelijk zoveel mogelijk kracht weer terug te halen. De volgende stop is wel een verpleegtehuis, terug naar huis dat zit er niet meer in. In het gesprek gaf de arts aan dat er twee mogelijkheden waren, vooruit met alles wat mogelijk is of stoppen en hem dood laten gaan. Oef, dat komt dan aan als een vuistslag midden in je gezicht. Natuurlijk zijn we er al een tijdje op voorbereid dat er op elk moment iets kan gebeuren maar als er dan een kleinigheidje gebeurt en je krijgt te horen dat ‘laten dood gaan’ één van de twee opties is dan schrik je toch wel even. Wordt vervolgd.

Last week while we were vacationing in Abu Dhabi I received a message that dad had suffered another stroke, his fourth one in about 6 months, and he’s in hospital again. When he’s awake he’s lucid and talks normally, his limbs are in good order so there is hope. But he sleeps a lot and is not taking in any food. After a meeting with the neurosurgeon we decided to go with feeding him through a tube directly into his stomach. The surgeon actually gave me 2 options, go for it with everything they have or just stop everything and let him die. Obviously we’re prepared for the worst at any time but if you’re getting told that just letting him die is one of two options that hits you like a ton of bricks. Let’s hope he’ll recover to an acceptable level soon. He’ll be moving to a nursing home in the upcoming weeks, living at home will no longer be an option. To be continued.

1001 nacht cruise

1001 nacht cruise

Daar gaat ie weer jongens, het nieuwe jaar is er, de nieuwe vakantiedagen zijn er dus er moet geboekt worden. Zo gezegd zo gedaan, op naar het Midden Oosten, Gina heeft een leuke cruise gevonden, Dubai, Abu Dhabi, Muscat, Khasaab en weer terug naar Dubai. Voor we gaan zeilen hebben we nog 2 dagen in Dubai en erachteraan nog 2 dagen in Abu Dhabi, gelegenheid zat om onze benen te strekken dus, hier is nog plek zat, zand genoeg zullen we maar zeggen. En we nemen jullie natuurlijk weer mee op onze reis en proberen jullie een kijkje te geven in onze dagelijkse beslommeringen, het is niet ieders pakkie an maar ach, zo leven wij nu eenmaal. Andere mensen doen andere dingen, ieder zijn meug nietwaar?

Dag 0, dinsdag

Op tijd klaar met werken en naar huis, een paar items op het bed gegooid, de plunjebaal van de zolder getrokken en alvast klaar gezet, lekker gaan eten bij Savo, daar waren we al heel lang niet meer. Het is er eenvoudig maar goed eten, vers bereid. De avond verder doorgebracht met het klaarleggen van onze spullen. Op de een of andere manier voelden de jongens het ook alweer, het nervositeitsniveau steeg en ze werden behoorlijk onrustig. Toch gewoon als vanouds ’s avonds nog een rondje gewandeld en naar bedje toe.

Dag 1, woensdag

Hoppa!! Het is de omgedraaide wereld, normaal gaan we naar het westen en dan gaan de vluchten ’s ochtends, nu is het omgekeerd, we gaan naar het oosten en vliegen dus pas vanavond. Dat geeft je de hele dag om op Schiphol te komen. Maar we wilden eigenlijk de spits voor blijven dus kort na de middag zat alles en iedereen in de bus. De jongens waren vanaf het moment dat het eerste koffer in zicht kwam al niet meer te houden en pendelden op en neer tussen het huis en de bus, altijd bang dat ze vergeten worden. Op naar de Heidehoeve waar ze gelijk verdwenen om te gaan spelen, die zien we volgende week pas weer terug.

Inderdaad voor de files en voor de sneeuw uit die later op de middag voor nog wat ongemak zou zorgen in het midden van het land, dus we hadden nog wat tijd over om te shoppen hij de Chinese groothandel, we zijn voorlopig weer voorzien van wat grondstoffen. Daarna was het héél even nadenken over het menu, sateetje bij Silversant of maar tot 23.00 uur wachten op het vliegtuigvoer. Dat werd natuurlijk een gemakkelijke beslissing, Silversant it is. Na het eten nog een paar kilometer door naar Aalsmeer waar Gina een parkeerplekje had gevonden ergens bij een boer in de modder, niet het meest geraffineerde maar ach, het is goedkoop, hahaha. Netjes op tijd meldden wij ons aan de balie en gingen door de molen van inchecken, taxfree winkeltjes bekijken wachten, security en instappen. Iets van de sneeuw had ons ingehaald en dus moest die aluminium buis eerst door de de-icing heen, wel zo veilig natuurlijk. Achter ons zat een koppel dat waarschijnlijk of niet veel vliegt of nog nooit in de winter heeft gevlogen, ze vroegen zich waarom het vliegtuig nou nog gewassen moest worden, we hadden al vertraging genoeg, duh. Voor we klaar waren met de zaak in te sauzen tegen ijsafzetting had Braunie al last van een slappe nek en keek een videootje aan de binnenkant van zijn oogleden. Tussendoor kwam er nog iemand ons porren of we wilden eten, no thanks, wij hebben Silversant gehad. Doe maar een biertje dan, lekker! Een uurtje of 6 later zetten we de landing in om een half uurtje daarna weer in de grote zandbak te staan. Met alle vertraging die we op Schiphol hadden (45 minuten) waren we nog te vroeg en konden geen parkeerplaats vinden. Raar hoor, ze staan kilometers van de terminal in de woestijn geparkeerd en nog is er te weinig plaats. Dat zal ook wel de reden zijn dat het zo’n enorme bouwput is, vorig jaar was het ook al zo toen we hier waren. Enfin, 20 minuten later ging de handrem erop en de deuren open………WARM! Lekker warm dat wel met een graadje of 16 om half 8 in de ochtend, met de belofte dat er nog wel een paar graden bij zouden komen in de loop van de dag. Graadje of 14……. De rest was natuurlijk weer even uneventful als altijd, met de meute mee sjokken naar de immigratie, vandaag troffen we een mevrouw die langzaam tot een kunst verheven had, de collega ernaast had al 5 mensen verwerkt, gestempeld, mopje getapt, weggestuurd en doorgewoven toen ons lachebekje 1 pas teruggaf, de 2^e kwam er een minuutje later achteraan, hèhè, poeh poeh, dank u mevrouw en voor u ook nog een fijne dag. Toen we de trap afliepen naar de bagageband draaiden onze koffers al een rondje, dat was dus zo gepiept, door de douane met ‘niets aan te geven’, hadden we ook niet, daarna weer door de scan om te kijken of je geen clandestiene zaken zoals een Charlie of porno bij je hebt, ze kunnen niet zo goed tegen vrijheid van meningsuiting de moslims, maar ach, ik ben in hun land dus respecteer ik hun gewoontes. In de hal stond de meneer van de reisorganisatie al met een clubje bejaarden op ons te wachten om ons richting Dubai af te voeren. Nu vraag je je natuurlijk af waarom we niet direct naar Dubai zijn gevlogen, welnu, we willen wel met Etihad vliegen en dus moet je dan uitwijken naar Abu Dhabi, maar dat is verder geen probleem hoor. De andere optie was Transavia naar Dubai en daar had ik echt geen zin in, 6 uur in een 737 opgevouwen te zitten.

        

 

Twiekend

Vrijdagavond de laatste weekbespreking voor de vakantie en carnaval, de eerstvolgende is pas weer tegen het einde van de maand. Zaterdag senior in de bus geladen en een bezoekje gebracht aan buurman Frans die met zijn afgezaagde poot op de revalidatie verblijft van hotel Orbis en aan tante Hanna die er ook blijkt te verblijven. Frans bleek spoorloos te zijn, die had de belbus gekaapt om te gaan winkelen. ‘Tante’ Hanna was er wel en het was een gelukkig weerzien tussen die twee oudjes, samen 168 jaar levenservaring. De avond werd verdeeld tussen een stukje eten in Heinsberg en het kammen van de honden, tjonge, wat komt daar weer een hoop haar vanaf, zou het voorjaar in aantocht zijn?

De zondag bracht ons naar de vrije markt in Brunssum om nieuwe kussens te scoren voor de boys, dat lukte ook prima en we hebben de contactgegevens van de verkoper zodat we niet meer naar de markt hoeven want dat is toch echt niks voor ons, sorry hoor. In de rommelhoekjes worden spullen aangeboden waarvoor ik me zou schamen om het aan de straat bij het vuil te zetten, wat een troep allemaal. Op de terugweg even een afsteker gemaakt naar Windraak 31 om bij Jet een heerlijke bak koffie naar binnen te gieten. Daarna was het tijd om weer op de werkbank te klimmen bij Kong voor een pijniging van anderhalf uur, en jawel hoor, na zo’n traditionele Thaise kneedbeurt voel je………………………..moe, kapot, gebroken……..hahaha.