Kritische noot

Het was mentaal gezien een redelijk zware week, de organisatie waar ik voor werk ondergaat momenteel een aantal veranderingen waardoor de drive en de motivatie bij de collega’s af en toe ver te zoeken is, ik moet eerlijkheidshalve wel toegeven dat ik ze het niet eens kwalijk kan nemen, het is gewoon natuurlijk menselijk gedrag als je baan op de tocht komt te staan of als je naar je eigen functie moet solliciteren, maar uiteindelijk geeft het een watervaleffect en worden andere collega’s er weer de dupe van. Als kleinere vestiging is ons kantoor (voorlopig) de dans ontsprongen en verandert er niets, op andere vestigingen is dat wel anders. Neem ons hoofdkantoor, daar woedt de storm momenteel volop waardoor bovenstaand verhaal pijnlijk zichtbaar wordt. De rigiditeit van de organisatie en haar werknemers is tenenkrullend, je vraagt je af of je met zulke collega’s eigenlijk nog vijanden nodig hebt. Dat zijn de momenten dat je terugkijkt naar je 28 jaar verleden in het vak en weemoedig terugdenkt aan de tijd dat je nog als kleine expediteur je boterham verdiende, snel kon reageren, snel kon handelen en je klanten meer dan tevreden waren. Momenteel is het gewoon zo dat ‘snel’ niet meer in onze vocabulaire voorkomt, we kunnen langzaam of heel langzaam en als er dan nog iets hapert dan wordt er alleen maar beschuldigend met de vinger gewezen naar iemand anders, momenteel wil bijna niemand de verantwoording voor zijn of haar daden of acties op zich nemen, laat staan eigen initiatief aan de dag leggen, waarom zouden je ook, wellicht wordt je binnenkort toch overbodig. Bovendien lijkt het erop dat tegenwoordig 60% van onze werknemers de resterende 40% controleert in plaats van mee te helpen de problemen op te lossen. En wie is er uiteindelijk de dupe? De klant, degene die onze boterham betaalt. En dat is nou typisch iets wat mij tegen de haren instrijkt, de klant is in mijn bescheiden optiek altijd nummer 1 en mag nooit de dupe worden van onze interne problematiek. Maar goed, met die instelling schop ik dan natuurlijk weer tegen verschillende schenen van mensen die struisvogelpolitiek nog altijd hoog in het vaandel hebben staan. En dergelijke kritiek leveren heeft er in het verleden ook wel eens toe geleid dat mijn carrière binnen organisaties een halt werd toegeroepen, zeg maar ineens kort en overzichtelijk werd. Maar ik kan tenminste onbekommerd in de spiegel kijken. Steeds vaker echter rijst de vraag of het nog de moeite waard is om door te gaan, frustratie na frustratie te moeten ondergaan zonder enig zicht op vooruitgang. Bovendien gloort daar aan de horizon het jaar 2018, dat is het moment dat we ofwel genoeg (financieel) spek op onze ribben hebben om de handdoek in de ring te gooien en een lang gekoesterde droom over een toekomst buiten Nederland waarheid gaan laten worden of dat we het tot aan ons pensioen uitzingen in dit kleine landje met al zijn bekrompenheid. Een hoop zaken om over na te denken de komende tijd.
Zo, dat lucht op! Prettig weekend allemaal.

Advertentie